Bij binnenkomst wordt het publiek een briefje in de hand gedrukt: of er geen bier naar de apparatuur gegooid kan worden. Dat zet ook meteen de toon voor deze avond. Biergooien blijft een vast onderdeel van het Rowwen Hèze-spektakel en ook Pigmeat, die het opwarmertje voor deze avond zal zijn, moet noodgedwongen in deze traditie mee. PIGMEAT Pigmeat is een Fries tweetal, dat met verschillende instrumenten een soort volksliedjes vertolkt. Zo gebruikt het onder andere een soort palmpasenstok met belletjes en een trom waarmee de maat getikt kan worden. De teksten zijn moeilijk te verstaan, maar er wordt wel goed gespeeld. Helaas is deze zaal niet de meest geschikte voor dit soort muziek. Het heeft ook wel een erg hoog Alpengehalte en meligheid en het publiek heeft er niet al te veel zin in. Bij het laatste nummer gebeurt er nog wat: ‘I saw the light’ wordt met wat meer enthousiasme ontvangen en de biertjes vliegen in het rond. Een teken dat het goed gaat. KLEURRIJK GEWELD Dan gaan de gordijnen dicht en is het wachten op de hoofdact. Rowwen Hèze bestaat volgende week twintig jaar en op de site valt te lezen dat het optreden in 013 als een generale repetitie wordt beschouwd. Als de gordijnen weer openen, heeft de band binnen tien seconden ieders aandacht. Er hangt een groot vitrage-achtig doek waardoor alleen de silhouetten van de bandleden te onderscheiden zijn. Ondertussen wordt het eerste intro vol vuur gespeeld. De lichtflitsen zorgen voor een zwart-wit decor met schaduweffecten. Dan valt het doek en barst het geweld in kleur los. De zaal is nu al niet meer te houden. SCHUILEN In een rap tempo komen de liedjes langs. Deze veelzijdige muzikanten weten waar ze mee bezig zijn, en vrijwel foutloos werken ze nummer na nummer weg. Er wordt zonder meer uitstekend gewerkt, maar toch blijft de beleving een beetje uit. Natuurlijk, de bierminnende fans gaan uit hun dak, maar als je niet zo houdt van het gooi- en smijtwerk met gerstenat, zit er weinig anders op dan achter in de zaal te schuilen en dan doe je niet echt meer mee. De zanger Jack Poels lijkt wat moeite te hebben om communicatief op gang te komen. Pas in het tweede deel van de show richt hij het woord wat meer tot zijn publiek en dan eigenlijk ook alleen maar tot de eerste rijen. TWEEDELING Rowwen Hèze heeft sinds de start toch een beetje een probleem door de twee uitersten in het repertoire: melancholische melodieën die diep raken én oppervlakkige klompenrock. Die twee laten zich moeilijk verenigen in één type liefhebber. Ook vanavond lijkt de zaal opgedeeld te zijn in voor en achter. De ballads zijn zó prachtig, zó gevoelig, en ze vinden voornamelijk grond bij het achterste deel van de zaal. Helaas voor hen wordt er maar een handjevol van deze ontroerende nummers gespeeld. Voorin is het feest, het bier vliegt in het rond en een hossende menigte viert twintig jaar Rowwen Hèze. Natuurlijk kan de band niet anders dan dankbaar zijn dat dit soort volk hen groot gemaakt heeft, maar het vreet toch aan de invulling van de optredens.