Misschien dat een oude ‘Beekenaar’ nog wel eens met weemoed aan vroeger denkt, toen Elastiek nog gewoon de Bikse Fiste heette, maar dat is over en voorbij. Al voor de 21e keer is het alles Elastiek wat de klok slaat tijdens Pinksteren in Hilvarenbeek. En de maandag bracht alle ingrediënten die zo’n dorpsfeest nodig heeft. Een lauw lentezonnetje, genoeg variatie in eettentjes, het bier op de juiste temperatuur en een mix van jong en oud publiek. ROYAKKERS Dat er tegenwoordig overigens vroeg bij moet zijn om wat moois te zien. Al om half twee staat RoyAkkers geprogrammeerd: een combinatie van dé bekendste bard van Brabant, Gerard van Maasakkers en singer-songwriter JW Roy. Dat Van Maasakkers in het Brabants zingt, zijn we van hem gewend, maar ook Roy beperkt zich dit keer tot Nederlandstalig repertoire. Dat de populariteit van Van Maasakkers nog steeds ongekend is, blijkt wel uit het feit dat de tent tjokvol is. Het is opvallend hoe mooi de stemmen van Roy en Maasakkers bij elkaar passen. De zachte, zalvende stem van de oude bard in combinatie met de countryrasp van Roy: het werkt prima. Van Roy komt een dezer dagen een Nederlandse cd uit: Laagstraat 443. De liedjes van deze cd, aangevuld met klassiekers van Van Maasakkers, staan centraal tijdens het optreden. Hoogtepunten zijn de ‘Rabobank-blues’ en ‘As ge ooit’, een vertaling van Roy’s nummer ‘Broken Wings’. “Waarde maar hier, bij mij”, zingt Roy in een nummer. Van pure ontroering grijpt een ouder stel elkaar vast, een lange zoen volgt. Je ziet ze denken, gij niet, wij wel! DAAU Van een heel ander kaliber zijn de Belgen van DAAU, die in de tent op het Herton Jan Plein spelen. Het maakt bij die Anarchistische Abentunderhaltung eigenlijk niet uit hoe vaak je hun muzikale hutspot van folk, klassiek, reggae, jazz en pop hebt gezien. Het blijft boeien, ook vandaag. In hun oerbezetting van viool, cello, accordeon en klarinet is er geen enkele groep die muzikaal en qua intentie aan deze vier Antwerpenaren kan tippen. Al zit er vandaag wel wat ruis op de lijn. Het geluid op het podium is verre van optimaal en het duurt zeker een kwartier eer dat iedereen zichzelf een beetje fatsoenlijk hoort. Dat werkt irritatie in de hand, die dan ook duidelijk van het gezicht van violist Buni Lenski af te lezen valt. Verder heeft de groep, een contrabassist en een drummer meegenomen naar Hilvarenbeek. Die laatste slaat alle subtiliteiten in de muziek aan gort en maakt dat DAAU heel soms iets weg heeft van een ordinaire rockband. En dat zal zeker niet de bedoeling zijn van deze Belgen. Maar als ze vooraan het podium samen de ogen sluiten en helemaal op gaan in de muziek, is stilstaan onmogelijk en wordt ook grootste houten klaas op Elastiek gegrepen door deze opzwepende muziek. BETTIE SERVEERT Aan Bettie Serveert de eer om het wat ingedutte publiek voor het Brabants Dagblad podium wakker te schudden. En het moet gezegd, dat doen ze aardig. Gitarist Peter Visser, waarvan je elk moment vreest dat hij door zijn rare capriolen, zijn toch al niet dikke benen breekt, speelt mooie subtiele gitaarpartijen. Door de toevoeging van een extra toetsenist hoeft hij niet, zoals in het verleden wel eens bij Bettie gebeurde, alles vol te smeren met gitaar. Dat komt de spanning in het geluid alleen maar ten goede. Sterke troef van deze Amsterdammers blijft natuurlijk zangeres Carol van Dijk. Ze is op geen enkele valse noot te betrappen en heeft een aangename stem om naar te luisteren. De nummers van de laatste plaat, ‘Attagirl’ zijn zwoeler dan het ouder werk. Het mooiste nummers van deze plaat is ‘Versace’, waarin Van Dijk als een soort Nederlandse versie van Marilyn Monroe staat te heupwiegen voor de microfoon. Aan het einde van het optreden komen nog wat oudere krakers voorbij. De Betties spelen ze nog steeds met vuur en vlam. Podiumbeesten zullen het nooit worden en een vol uur boeien is wat veel van het goede, maar muzikaal behoren deze Amsterdammers nog steeds tot de Nederlandse top. WITHIN TEMPTATION Die top wordt ook heel snel bereikt door Within Temptation. Eigenlijk is deze band daar al. De hele dag is Hilvarenbeek al volgestroomd met gothics in alle kleuren en maten. Als de band klaar staat om aan te treden, kan er werkelijk niemand meer bij, in Hilvarenbeek. Vol, vol, vol, dat zijn de toverwoorden. Bovenop de wc’s, in de toppen van de bomen, op de nek van vader of in de verkeersborden. Overal hangen en staan mensen in de hoop om glimp van Sharon en co op te vangen. Het podium is gevuld met twee gigantische engelen en een enorme verhoging voor zowel de drummer als toetsenist. De sfeervolle, donkere verlichting in combinatie met de prachtige, donkerpaarse jurk van zangeres Sharon den Adel maken het plaatje compleet. Muzikaal is er weinig mis met deze band en ook het totaalplaatje op het podium is in orde. De muzikanten bewegen perfect synchroon van links naar rechts en Den Adel bezweert met haar woeste armgebaren het Hilvarenbeekse publiek. Alles klopt en is tot in de finesses ingestudeerd. En mocht er iemand een keer een steekje laat vallen, dan staat er altijd nog genoeg bombast op tape om het gat in het geluid op te vullen. Echt mis gaan kan het niet. Within Temptation levert gewoon een puike rockshow af. Jammer dat er zo weinig variatie in de nummers zit. Het trucje met de hoge zanguithalen van Sharon gaat snel vervelen. Daaraan doen de prachtige steekvlammen in de sterke slotnummers als ‘Mother Earth’ en ‘Ice Queen’ niets aan af.