De site van podium Paradox belooft wat. “Punkrockende meiden uit Rusland! The Pogues op z’n Russisch!” Des te vreemder is het om gedekte tafeltjes en stoelen te zien. Waxinelichtjes erop en een publiek dat amper onder de veertig zit. Punkrock toch? Dan gaan de voeten toch van de vloer? Niet met dit publiek, waarvan het leeftijdsgemiddelde toch in de loop van de avond omlaag gaat. Jammer, maar misschien valt het qua punkrockigheid wel mee. IVA NOVA Vijf aparte dames betreden het podium. Apart vanwege de kleding die ze dragen, de tattoo’s en het jongensachtig uiterlijk van de gitarist. Getooid in een spijkerbroek, geruit bloesje en een pet, pakt Inka Lishenkevich haar gitaar. Een opzwepend nummer wordt ingezet als bassiste Elena Novikova de eerste noten laat vallen. De ranke Russin heeft een opvallende verschijning met haar vleeskleurige kniekousen en een bloemetjesjurk. Ondanks haar norse blik perst ze er wel een lekker loopje uit waar de drumster haast teutonisch overheen kan denderen. The Pogues op z’n Russisch ja, inclusief Russische teksten waar op het moment niks van is te maken, maar waarvan de sexy zangeres Vera Ogareva later zal zeggen dat het over het leven en gevoelens gaat. WARM De set zit vol met aanstekelijke, snelle punkrockdeuntjes waarin de Russische invloeden zich niet beperken tot alleen de tekst. De meerstemmige zang klinkt zoals je het kent van die typische Russische dans. Hurken, en dan maar bewegen met die benen. Ook de Russische accordeon draagt bij aan het gevoel van Moskou, ijskoude wodka en het Kremlin. Voor de koele Russinnen is het kennelijk een beetje te warm op het podium, getuige het jasje van Ogareva dat halverwege de set uit gaat. Ze maken het zichzelf ook wel moeilijk door in een ijzingwekkend tempo hun nummers te spelen. Opmerkelijk is ook hoe de liedjes soms bijna new-waverig aandoen. Zonder synthesizers, maar wel met accordeon. FLUISTEREN Na een dik uur begint het enigszins te vervelen. Een goed moment om de elektrische gitaar in te wisselen voor de akoestische en even het tempo verlagen. Er komt wat meer percussie bij kijken en als er bellen rinkelen, zegt iemand in de zaal lollig “Hé, de ijscoman”. Grappig zeg. Het publiek is verdeeld in twee kampen. Vooraan zitten de enthousiasten en achterin wordt er gepraat tot ergernis van velen. Stil worden ze allemaal bij een nummer vlak voor het eind. De zangeres fluistert en hijgt tot ze er genoeg van krijgt en zet het daarna op kippenvelverwekkend schreeuwen. Iedereen zit genageld aan zijn of haar stoel terwijl de band even nonchalant direct daarna weer een vrolijk polkapunkrock nummer inzet. Het past bij de girlpower die deze Russinnen uitstralen. En daar hoort een toegift van slechts twee minuten natuurlijk evengoed bij.