De grote zaal van de 013 is volledig gevuld met stoelen voor het seated-concert van een van de meest doorgewinterde hippies: Melanie Safka. Langzaam stroomt het publiek binnen. Voornamelijk mensen van boven de vijftig. De jongeren die er zijn komen mee met hun ouders of er valt aan af te zien dat zij de hippiefilosofie kunnen waarderen. De bar draait geen overuren voor de show begint. De hele ambiance neigt naar een theater voorstelling. Iedereen zit op stoelen te wachten tot het begint. Er mag zelfs niet gerookt worden en als dadelijk de show begint kun je alleen nog boven in de zaal drank halen. Na veel te lang wachten op de ster van vanavond barst er een luid gejuich en geklap los in de zaal. Melanie is een verschijning. Een witte haarlok siert haar kapsel en haar grote tent van een jurk maskeert in geen geval dat ze een aantal pondjes zwaarder is geworden. Maar dat mag ook. Zeker als je al 58 jaar bent. En dat zie je niet aan haar af. Ze houdt een enorm grote gitaar vast en begint meteen te vertellen tegen het publiek dat ze de ambiance zo geweldig vindt. Meteen is er binding met de zaal en vertelt ze over van alles en nog wat. Bij elk nummer wil ze dat het publiek mee doet. Met zingen of met klappen. Als tweede nummer speelt ze haar bekendste nummer ‘Beautiful People’. Gejuich en luid applaus overstemmen haar stem als ze nog wat uitleg over het hoe en waarom van het nummer geeft. Tijdens het nummer verlang je terug naar die tijd waarin het leek dat de boosaardige krachten zouden worden overwonnen. Niet met geweld of kracht; maar met liefde en positieve energie. Het applaus naderhand laat horen dat iedereen terug verlangt. Na vijf nummers houdt ze het voor gezien en geeft ze het podium aan haar zoon Beau die haar op gitaar aan het begeleiden was. Een zeer onzekere verschijning die amper tegen het publiek durft te praten en bij elk applaus zijn duimen omhoog doet en verlegen, ‘dank je’ stamelt. Hij begint drie nummers achter elkaar barokke kastelenmuziek te tokkelen. Wat hij wel virtuoos doet. Met vier vingers in beide richtingen. Maar niet het gehele publiek kan het waarderen en een hoop mensen gaat nog voor de pauze drank halen en naar de wc. Ten tijde van Woodstock was zij een grote en haar muziek een genot. Nu komt het optreden ook na de pauze niet los. Het blijft een stoffig theateroptreden wat niet echt spettert. De fans zullen zeker een goede avond hebben gehad ondanks het feit dat ze de hele voorstelling hetzelfde deed. De rest van het publiek heeft genoegen moeten nemen met verhalen over de hippie tijd en hoe zij tegen de wereld aan kijkt, terwijl haar opvatting, dat “de wereld met glimlachen is te veranderen”, niet meer van deze tijd is. Jammer dat ze haar geweldige stem niet op een andere manier gebruikt. Misschien is het dan wel nostalgisch voor de generatie van toen, voor anderen is er weinig plezier te beleven.