Er is maar weinig airconditioning in de uitverkochte zaal. De benauwde lucht in combinatie met het wachten zorgt voor de eerste paar ongeduldige gezichten. Het publiek is gemengd. Jong, oud, goed gekleed of juist helemaal niet, ze zijn er allemaal. Bij sommigen slaat de vermoeidheid al toe en word er naarstig gezocht naar een zitplaats. Zonder succes, maar voor Amos Lee hebben ze het er voor over. ROSALIE DEIGHTON Een kleine vrouw neemt plaats achter de microfoon en een man komt op met een basgitaar. Ze stelt haarzelf voor als Rosalie Deighton en verklaart met een vet Engels accent dat de meeste liedjes van haar droevig zijn. Want ja, de meeste nummers gaan over mannen. De vrouwen in de zaal lachen. De leden van het andere geslacht voelen zich wat ongemakkelijker. Dan begint ze op haar akoestische gitaar te spelen te zingen. Het levert geen kippevel op, terwijl haar stem toch redelijk is. Wat een beetje storend is, is dat de bas veel te hard staat. Het klinkt wel aardig, maar als dit zo doorgaat zullen de folky liedjes uiteindelijk vervelen. Daar kan haar broer weinig aan doen. Vanaf het derde nummer speelt hij afwisselend op een djembe of mandoline. Zo kabbelt het trio door en Deighton maakt grapjes over wat ze allemaal mee heeft gemaakt in Nederland. Pas op het einde wordt het interessant als de bassist vreemde geluiden uit zijn instrument perst. Als de term ambient-folk nog niet is uitgevonden, bij deze. Jammer dat het dan al afgelopen is. Redelijke opwarmer, maar niks meer. AMOS LEE Het publiek toont zich heel wat enthousiaster bij Amos Lee. In plaats van lauw applaus achteraf, klapt dit publiek al na de eerste noten. Helemaal terecht, want van begin tot eind imponeert Lee en consorten. In een rap tempo speelt de band nummers van hun album en een aantal nieuwe. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld en Lee is goed bij stem. De Amerikaan klinkt op het ene moment schuchter maar kan ook erg rasperig uit de hoek komen. Ook schakelt Lee moeiteloos om in verschillende soorten stijlen. Jazz, folk en soul worden in een handomdraai afgewisseld. Tussen de liedjes door houdt hij contact met het publiek door te vragen hoe het met ze gaat. Enige hilariteit ontstaat als tijdens het nummer Colors de drummer van z’n stoel afvalt. Lee krijgt de slappe lach en ook het publiek ziet er de humor van in. Ze hebben niks te klagen, want de show is uitstekend. Waarom Lee bij Blue Note zit bewijst hij door midden in een noot, zuiver over te gaan op kopstem. “How’s Tilburg on saturday night?” vraagt hij. Antwoord op die vraag krijgt Lee na de voorstelling als hij in de foyer handtekeningen uitdeelt aan zijn fans. Leuk om te zien hoe vrouwen zich ook als kleine tienerfans kunnen gedragen als ze met een brede glimlach en een gesigneerde cd 013 verlaten.