Elf keer Tilburgse bands. Nieuw en ervaren, jong en oud, bekend en onbekend. Het doel van No Sleep is in ieder geval duidelijk: hier wordt Tilburgs talent gepresenteerd. Met daarbij de Tilburgse bandhit One in a Million en een bijzonder project The Original Soundtrack. Een uitgebreide Tilburgse dag verdient uitgebreide verslaggeving. Vandaar deze internetonvriendelijk lange tekst met de kritische noten van drie recensenten. CURV2CURL Allemaal uitgeslapen? Curv2Curl in ieder geval wel. De spitsafbijters ogen monter. Aan het enthousiasme van zangeres Jacqueline is te zien dat zij met haar goede been uit bed is gestapt. Voor een man of vijftig probeert Curv2Curl iedereen wakker te krijgen. Dat lukt, maar met Jacqueline's vals gezang haal je nog mensen uit hun diepste slaap. De poprock doet plichtmatig aan en de zang staat haaks op de akkoorden die de rest van de band speelt. Wie ook toe zijn aan een stevige bak koffie zijn de mensen van het geluid. De balans is compleet verkeerd. Dan overheerst de bas, dan weer de zang. Het doet er allemaal niet veel aan toe, Curv2Curl is te gretig en heeft misschien wel afgelopen avond teveel geslapen. (BvD) ENCIRCLED Aan het begin van de dag geprogrammeerd, maar aan het bezoekersaantal was daarvan niets te merken. Vijf Tilburgse rotschoffies die grunten, beuken en slappen alsof hun leven er van afhangt. De sound laat hier en daar wat te wensen over. Zanger Alex Schenkels (wát een schuurpapieren strot voor zo’n mannetje!) moet hier en daar op zijn tenen lopen om zijn deathgrunt de snorrende bastonen van Yoeri van Helvoirt te laten overstemmen. Maar wat zou dat? De verslaggever staat in de zaal met zijn mond (bijna) open, samen met het overgrote deel van de razend enthousiaste fanschare. En dat terwijl hier toch echt geen fervent metalliefhebber aan het woord is. In tegendeel zelfs. Maar er is iets met deze jongens. Is het hun dolle-honden enthousiasme? Is het de raggen, zweten en springen-mentaliteit daar op dat grote podium of zijn die jochies gewoon op een bepaalde manier aandoenlijk? Allemaal eigenlijk. De band van de dag, waarvan ik het meest benieuwd ben waar ze over pakweg een jaar staan. The Choice weer wellicht, maar dan afgeladen? (JvH) FEED FORWARD Binnen de regio al lang niet onbekend meer en terecht. Strakke recht toe recht aan metal zonder franje en poespas. Mijn oog valt op het programmaboekje: ‘Sfeervolle, melodieuze metal met een eigen smoelwerk.’ Vooral dat laatste had steller dezes niet beter kunnen verwoorden. Ervaren muzikanten met een eigen sound, zoveel is duidelijk. De link met Within Temptation en the Gathering laat zich makkelijk leggen, maar de metaltrein van Feedforward dendert een halfuurtje door, om tegen half vijf abrupt te stoppen. Om kort te gaan: vermakelijk, niet bijzonder. (JvH) ...AND MARTIN ON DRUMS Postrockers in een half uur. Normaal gesproken zou dat twee nummers van een kwartier betekenen en dat was het dan wel weer. Zo niet bij ...And Martin On Drums. Maar wil je als band bezwerende muziek maken zoals deze muzikanten, dan moet je je nummers ook niet té kort maken. En dat wilde wel eens gebeuren. Het resultaat; songs die zweven tussen zweverigheid en rock. Je blijft toch met tenminste één been aan de grond. En als je dan toch weg begint te dromen komt van der Voort er doorheen janken/zingen. Jammer. De rest van de band doet hun uiterste best, maar het is toch het gevoel van ‘nét niet’ wat overheerst. Een cover van het nummer ‘Hurt’ van Nine Inch Nails vervalt in een hoop gitaargejank en rommeligheid. Jammer. Pas bij het laatste nummer komt de band echt los en blijkt een half uur gewoon te weinig zijn voor een band die veel meer in zijn mars heeft. Heel jammer. (BvD) ONE IN A MILLION Verrek, dat zijn One In A Million helemaal niet! Dat zijn The Hives! Goh. Zwarte kleren, check. Stropdas, check. Rare podiumcapriolen, dubbel check. De muziek lijkt er ook bijzonder veel op. Ik word uit mijn droom gehaald als bassist Marcel Groenewegen roept; "Wij zijn One In A Million, we spelen rock 'n roll." Dat doen The Hives ook. Two In A Million? Toch niet. De heren weten hun eigen smoel te houden. Ondanks de rockende cover van "Eleanor Rigby". Het gat die achter de drums viel na het vertrek van Bram van den Berg (vertrok naar Krezip) is goed opgelost met nieuwe drummer Geert Teekens. Slechts enkele weken is hij de nieuwe slagman, maar nu al speelt hij de songs goed mee. Goed is ook de samenzang en de strakheid waarmee de rockende popsongs ten gehore worden gebracht. Beroepsuitslover en tweede gitarist Martijn van den Berg laat zich van zijn maffe kant zien. Als een gek rent hij naar iedere hoek van het podium om uiteindelijk tijdens het laatste nummer met een redelijke sprong in het publiek te duiken. Met gitaar. Het publiek vindt het geweldig. Zijn gitaar gaat met harde hand terug richting podium maar het baat niks. Martijn grijpt naar de plug en speelt daar de laatste paar minuten mee. Een rommelig einde, maar met volledige overtuiging. (BvD) TOM WOLKERS Zelden zag ik zo’n mooie mengeling van Lou Reed, Bob Dylan, Boudewijn de Groot en Armand in één persoon. Het was twintig minuutjes te bewonderen in de grote zaal van 013. Begin van de avond stond daar Tom Wolkers met alleen zijn akoestische gitaar en stem. Vijf jaar onderweg, kroeg in, kroeg uit en prachtig ironisch zingen over verveling, escapisme en onmacht hier en daar. Maar nu was daar ineens dat immense podium en ongeveer 350 man tellend almaar lavelozer wordend publiek. Rumoer alom - ga d’r maar aan staan. Luisteren? Ja doei, denkt menigeen. En dat terwijl Tom zich geweldig staande houdt in deze voor zijn muziek en stem toch zo ontoepasselijke omgeving. Hoe je het ook wendt of keert, wat de man doet is pure klasse en het brengt vergeten tijden terug. Da’s mooi op deze avond, al zeg ik het zelf. (JvH) FRANKIE AND THE WONDERBOYS Even wanen we ons tien jaar terug in de tijd. Biohazard en Agnostic Front vieren hoogtij. De originele New Yorkse old school hardcore is waar het om draait. Ging het toen om respect en het ontsnappen aan de dagelijkse sleur, Frankie and the Wonderboys geven er hun eigen draai aan. Een zanger die klinkt als Lou van Sick of it All, muzikanten die erg hun best doen en een vette stage-act, inclusief witte pakken, maken het af. Echte oude hardcore, maar in een modern rock ’n roll jasje gegoten. Gelukkig maar, want met een stijl die tien jaar geleden immens populair was, kun je eigenlijk niet meer voor de dag komen. Frankie and the Wonderboys trekken het, door een energieke performance, hele vette vocalen en een strakke band. Ze doen hun ding en dat is tegenwoordig al een behoorlijke plus. (AH) MCGYVERS Vreemd genoeg weer een band die teruggrijpt naar de sound zoals die klonk in de topdagen van bands als Dog Eat Dog en Biohazard. Rapmetal, rapcore of wat voor naam je het ook maar wilt geven. The McGyvers doen het in de stijl van tien jaar geleden, maar dan een beetje in het Nederlands. 100% Mafkees is een track die het in het Tilburgse rockcircuit prima heeft gedaan, maar toch blijft het een stijl die niet meer helemaal van nu is. Misschien zitten we tegen een heuse revival aan, maar zolang die revival nog niet daadwerkelijk plaatsvindt, blijft het een band die het vooral zal moeten hebben van lokale steun en die in de rest van Nederland niet echt veel indruk zal maken. Op een dag als vandaag biedt de band echter voldoende energie en enthousiasme om het publiek bezig te houden. Leuke muziek, goed gespeeld, een vette show, maar helaas een beetje te retro. (AH) GELUIDERIKKEN Hèhè… eindelijk geen gitaren. Begrijp me niet verkeerd, ik vind gitaarmuziek ook leuk, maar afwisseling is nooit verkeerd. En die afwisseling kwam er op No Sleep in de gedaante van de Geluiderikken. Een collectief met een haast mythische status. Want wie zijn de Geluiderikken? Geen site, geen cd... Goed, als we dan niet mogen weten wíe ze zijn, rest de vraag wát ze zijn. En dat is niet makkelijk uit te leggen. Ik zeg het maar zo: gooi wat beats en samples in een versnipperaar, gooi de snippers er nog een keer in en herhaal dat proces tot er niks meer overblijft. Dat zijn de Geluiderikken. Maffe breakbeats, electro, gabber, noise… Loulou, Swenti, Kloki en De Ballustrade hebben het er maar moeilijk mee. De Gerard Joling-maskers zorgen ervoor dat er te gissen is over het geslacht van de vier personen achter hun laptops. Maar niet voor lang, want een computer bedienen met een groot masker valt niet mee. Gerard Joling mag stagediven terwijl de vier mannen rustig door gaan met versnipperen. Maar wordt er ook gedanst? Tuurlijk. Wie kan nou niet z’n voetjes van de vloer gooien als Rowwen Hèze wordt verbouwd tot een maf gabbernummer (BvD) WIEB Welaan! Accordeon en al! Wieb staat op de dag af een jaar op het podium. Rete-origineel met lavalampen en al op de videoschermen. De trekzak van zanger Willemwiebe van der Molen vertoont nog de nodige mankementen bij opener ‘geef me de tijd’, maar dat euvel is rap verholpen. Zachtjes gaan de hoofden op en neer bij deze easy-listening pop in je moerstaal. Misschien iets teveel levenswijsheid voor de jonge knaap, maar eerlijk is eerlijk, dat heeft ook weer zijn charme. Tekstueel gezien zijn Huub van der Lubbe en zelfs Rick de Leeuw nooit ver weg. Nooit gedacht dat Fréderique Spigt haar whiskey zonder ijs dronk, trouwens. (JvH) THE ORIGINAL SOUNDTRACK Goed. De verlichting is prima. De beeldschermen laten leuke videobeelden zien. De podiumpresentatie kan niet beter. Het geluid is dik in orde. Maar wat mis ik? Een leuke band. Iedere muziekjournalist zal al ongetwijfeld over de naam zijn gevallen. “Original? Hoezo, original? De paden die deze band bewandelt zijn al zo vaak bereden.” Ook ik kan dat alleen maar beamen. De nu-grunge van deze ‘droomband’ is nauwelijks origineel te noemen. En om eens de grootste dooddoener binnen de muziekjournalistiek van stal te halen: het is zo ontzettend voorspelbaar. Dat hoeft helemaal niet verkeerd te zijn, maar bij deze soundtrack vervalt het bijna in routine. Wat deze band mist is chemie. De vonk die overspringt. Kan dat wel met een project-band? Toch wel. Kijk maar naar A Perfect Circle. Bij TOS ontstaat het gevoel dat ze voor zichzelf spelen. Alsof er net iets teveel is gewerkt naar deze dag. Het geschreeuw van Remi, de stop-start opbouw van driekwart van alle songs, de pose van bassist Jan-Jaap Onverwagt… het lijkt zo ingestudeerd. Nogmaals, het geluid was zeer goed. De muzikanten zijn goed. Tom Sikkers perste er een paar mooie akkoorden uit. Maar jongens,als jullie besluiten om in de toekomst verder te gaan, noem jezelf dan “The Soundtrack”. Dat scheelt een hoop gezeik. (BvD)