Haren op de armen gaan rechtovereind staan als Good Charlotte opkomt. Niet vanwege de band, maar vanwege het massale gegil in de uitverkochte zaal. Dat gebeurt vaker bij bands met een grote fanatieke aanhang, maar dit lawaai is een overtreffende trap van effecten van andere idolen-met-gitaren zoals The Rasmus. Het gegil wordt beantwoord met een vol geluid van gitaren met bijbehorende punkpopvocalen. Het is het begin van een enthousiast concert. Bandleden zijn netjes in het zwart of wit gekleed, hun blik staat op oneindig en een simpele armbeweging is al een reden om nog eens een gilgolf te veroorzaken. Hoe populair ook, de band is gefocust op diens muziek. Dat doen ze goed, want het levert een sterk begin op waar de gitaren een groot aandeel hebben. Het rockt en het publiek blijft uitzinnig. Hier zijn duidelijk professionele muzikanten aan het werk. Mensen die heel goed weten om te gaan met hun poppunk voor het grote publiek. Want in tegenstelling tot het voorprogramma The Explosion die vrij authentieke punkrock maakt, neemt Good Charlotte elementen mee die populaire boybands zo succesvol maken. Dat zijn niet enkel de looks waar professioneel aandacht aan wordt besteed, maar ook het gebruik van harmonieën in de zang en natuurlijk die talloze liefdesliedjes, van die liedjes waar je zonder de tekst te volgen ook kan horen dat het een liefdesliedje is. Daar gaat de band overigens wel de mist in. Maakte de band een rockende start, later ontstaat er een sleur van een te lange serie liedjes waar het zeurderige geluid overheerst. Daar worden zelfs de grootste fans rustig van, hoewel dat misschien ook de bedoeling is. Na ieder liedje wordt er toch wel keihard gegild, want hier staan idolen. De enorme toewijding van de fans blijkt ook nog uit andere dingen. Vanochtend vroeg lagen de eerste fans alweer voor de deur en in de zaal zijn vooral blije alles meezingende gezichten te zien. Wat prijzenswaardig is, is dat ze niet té overdreven zijn, spandoeken ontbreken gelukkig en ook op het podium wordt amper iets van cadeaus gegooid. Een prima publiek die belangrijke sfeermakers zijn van een concert van Good Charlotte. Dat deze Amerikanen idolen zijn weten ze zelf ook maar al te goed en speelt daar dan ook naar mate op in. Behalve professioneel muzikant zijn deze mensen namelijk ook professioneel idool. Daar hebben ze vast vergaderingen over. ‘Wordt niet te intiem met je publiek; kijk mensen niet te lang aan’, ‘Laat niet merken dat je genoeg hebt van 16-jarige meiden, doe je ding, maar presenteer je wel goed voor het publiek’, ‘Houd fysiek contact uniek, ga maximaal één keer naar de rand van het podium om mensen een hand te geven.’. Die succesvolle formule wordt aangevuld met clichés waarvan dit publiek niet merkt dat het clichés zijn zoals ‘I’m gonna move over to Holland’ en ‘You are the best audience ever’. Met een knipoog gelukkig, want de zingende gitarist die het zegt, vertelt er lachend bij dat ze deze dingen in meer landen verkondigen. Inzicht in het publiek heeft de band ook, zo laat de zanger merken door te vertellen dat hij het tof zou vinden als hij bij het publiek op de middelbare school zou zitten. Ook voor een doorgewinterde concertrecensent is dat te pikken, want het totaalplaatje klopt gewoon. Zeker als het net iets te lang durende liefdesgeslijm wordt opgefrist met knallende hits ‘I Just Wanna Live’ en ‘Lifestyle Of The Rich & The Famous’. Het publiek raakt in extase en de band sluit het concert net zo enthousiast als ze begonnen af. Springend, zwetend en met communicatie naar het publiek. Daar kunnen collega tiener idolen als Him en The Rasmus nog wat van leren.