Wat een opluchting. Rockconcerten zat in de kleine zaal, maar eindelijk weer eens een band met een overheersend positief gevoel. Zodat je spontaan vrolijk wordt, wanneer je de zaal binnenloopt. Zodat die zonnige surf- en punkpop die winter even uit de weg ruimen. Het zijn The Travoltas die dit altijd zo goed doen. Helaas wordt enthousiasme na een fijne start minder, zodat de band te saai overkomt. Daar gaat het vrolijke gevoel op in sleur, en dat is jammer. Misschien is ook de keuze voor wat meer melancholische nummers daar de oorzaak van. Gelukkig zijn er op het einde weer van die lekker oppeppende nummers waarin speels wordt omgegaan met het keyboard en de Beach Boys invloeden zegevieren. Wisselende successen in een van de minder enthousiaste optredens van The Travoltas. Die lijn zet door in het optreden van Liquido. De keuze om The Travoltas in het voorprogramma te plaatsen blijkt nu ook een hele logische. Liquido speelt ook maar al te graag poppunkerige nummers waarin naar hartelust wordt gespeeld met kinderlijke melodietjes, de kant die de meeste mensen kennen. De andere kant zijn de intensieve gitaarnummers. Hoofdrolspeler 1: Petdragende kale, gezette gitarist. Hij is van de afdeling punkpop. De Sum41-achtige dingen dus. Hoofdrolspeler 2: Lange, slanke jongeman met nette coupe. Speelt gitaar en piano en zingt. De Bush-achtige dingen dus. De neiging naar leutige melodietjes hebben ze gemeen. Evenals teveel herhaling in veel nummers. Daar staat iedereen dan rustig te kijken naar de Duitsers die hun eerste optreden geven op Nederlandse bodem. Het Liquido-geluid wat het grote publiek kent zijn immers die nummers met die grote volle sound. Als er bij poppunk niet gesprongen wordt is een concert niet helemaal geslaagd. Enkel bij singles als ‘Play Some Rock’ en ‘Doubledecker’, waarin samples de hoofdrol spelen, is er een lichte opleving. De band merkt de muur tussen het podium en publiek. Dat wordt alleen maar erger als de band het podium verlaat en Het Grote Nummer Waar We Allemaal Op Zitten Te Wachten wordt gespeeld. Narcotic, maar dan solo op keyboard en zang. Mooi, maar het publiek neemt er geen genoegen mee. Het wordt grimmig. “Dit vind ik dus echt niet tof”, hoor ik iemand zeggen. Zelfs een ‘Boeee’ klinkt door de zaal. De band voelt de spanning in de rest van het optreden waar de niet grappige muzikantengrapjes niks uithalen, maar toch lekker gespeeld wordt. Het publiek krijgt de kans om Liquido te zien als veelzijdige band waar heerlijke gitaarnummers met een overtuigend gevoel worden afgewisseld met electrorock met van die lekker volle rockende gitaren. Ook zou gerockt kunnen worden op het grote aandeel punkerige raprock. Maar daar heeft niemand zin in. Wij willen Narcotic horen, in de versie zoals we hem kennen. Dat kan je bijna lezen in denkwolken boven vele hoofden. Ook al neemt de band de tijd voor het publiek in een twee uur durende set waarin 21 nummers worden gespeeld, de sfeer blijft weinig goed. Op de stadionmanier wordt regelmatig het deuntje van Narcotic geschreeuwd om maar aan te geven dat het daar nu echt eens tijd voor is. Als je even nadenkt snap je dat de band dat nummer na het enorme succes ervan natuurlijk strontzat is. We mogen het best leuk vinden “want dan doen wij ook”, zegt de band vriendelijk als reactie op de houding van het publiek. De hele Narcotic-affaire daargelaten, zijn de Duitsers alsnog wat te tam om echt te vermaken. Te stijf bovendien. De onspontaanheid wordt bevestigd als ook deze band de term ‘toegift’ (Van Dale: ‘Extra nummer na de eigenlijke uitvoering als dank voor het applaus’) om zeep helpt. Jahoor, dat is jullie allerlaatste nummer. Op de setlist lees ik toch iets anders. Hoewel ingepland, komt het wel uit natuurlijk, want iedereen wil alsnog Het Grote Nummer Waar We Allemaal Op Zitten Wachten horen. Teleurstelling door verwachting voor velen, een stijf optreden met mooi repertoire voor anderen.