Vroeger. Toen cult nog cult was en kitsch nog kitsch. Ja, dat lijkt nu wel anders. Vive la Fête stond een aantal jaar geleden nog voor een paar man in Cul de Sac, anderhalf jaar geleden in een stampvolle kleine zaal tijdens het 013-jubileum en gisteren was de promotie naar de grote zaal van 013. Met aandacht in de grote bladen is de cult weg en de kitsch geprofessionaliseerd. Kortom: het authentieke Vive la Fête-feest bleef uit. Ook opwarmer Huron kon sfeertechnisch weinig betekenen. Een blik op de website van Huron doet verlangen naar het debuutalbum wat binnenkort uit komt. Heerlijke uitgestrekte galmende gitaarpartijen in een jaren tachtig wave stijl aangevuld met diepe elektronica en Donnie Darko-achtige filmmuziek. Het schept verwachtingen voor een aangenaam voorprogramma van Vive la Fête. Het internationale gezelschap met Amerikaanse zanger maakt die verwachting helaas niet waar. Er staat een hele degelijke band te spelen, echter is de emotie en sfeer veel te weinig te horen en klinkt het geheel eerder als een mindere versie van The Cure. Gezien Huron binnenkort de opnames maakt met de producer van Depeche Mode en Interpol (ook een invloed die doorsijpelt in deze band), blijft de nieuwsgierigheid naar het debuut groot. En wat zal Vive la Fête er van bakken na het uitbrengen van hun slechte vervolg op het veel betere Nuit Blanche? Dat was de nieuwsgierigheid rond de Belgische electrofeestneuzen. Niet veel, luidt het antwoord. Rond de release van Nuit Blanche gaf de band optredens met een feestelijk karakter waar iedereen het naar zijn zin had. Vive la Fête was immers een muzikale bijzaak waarin de lol voorop stond. Tijden veranderen en Vive la Fête ook. Inmiddels is de band hoofdzaak van Danny Mommens omdat hij dEUS verlaten heeft. Op de nieuwe cd betekende dat meer gitaarpartijen en helaas ook meer neerslachtige wavenummers (dat verklaart de keuze van het voorprogramma). Live betekent het in plaats van maar wat aanrommelen, gedisciplineerd een concert geven. Daarmee gaat de kracht van wat Vive la Fête was tijdens hun bereikte hoogtepunt in 2003 (met Nuit Blanche) grotendeels verloren. Dat blijkt ook in de grootste zaal van 013. Die is aardig gevuld maar massale beweging blijft uit. De band komt in goede stemming op, daar is niks aan veranderd, maar er wordt weinig mee gedaan. Zangeres Els gaat gekleed in een goud glimmend kledingstuk en daarmee houdt de kitchy glamour wel op. Eerst wordt er een bulk nieuwe nummers gespeeld waar zoals gezegd weinig aan te beleven valt. Een lichte opleving is er als er op een gegeven moment alleen maar oudere nummers worden gespeeld. Nadeel daarvan is dat alle concertgrappen te ingestudeerd ogen en klinken (ze doen ze immers iedere keer weer), de smeuïgheid gaat verloren door dat draaiboek af te werken. Zelfs het gebruikelijke ritueel om publiek op het podium te trekken om ze wat geil te laten kreunen en op gitaar laten rammen komt afgezaagd uit de verf. Puur omdat de band daar vroeger van genoot en nu gedegradeerd is tot een gedisciplineerde clownsact. Het enige wat een bezoek nog de moeite waard maakt, is de samenkomst van verschillende soorten publiek. Jaren tachtig liefhebbers in de vorm van fancy gothics, dansende homo’s en vooral meiden met hippe pony’s en lichte jurkjes. En nu zij allemaal samen met de ‘gewone’man en vrouw massaal deze Belgische act gevonden hebben door de (te late) massale media-aandacht, krijgen we een zeer magere versie van een Vive la Fête-concert te zien van wat het ooit was. En wat hebben we hiervan geleerd? Feest nooit door met een kater van betere tijden.