Zanger/gitarist Jason Molina is samen met zijn maten van Magnolia Electric Company naar 013 gekomen om zijn onlangs verschenen cd, What comes after the blues, te promoten. Een behoorlijk gemêleerd publiek wacht gespannen af. Er zijn opvallend veel verschillende accenten te horen vanavond. Van sappig Vlaams tot plat Achterhoeks. Echt verwonderlijk is dat niet, want Molina komt niet zo vaak voor concerten naar Nederland. En als hij er dan is, laten de liefhebbers van alt country zo’n kans niet glippen. JULIA P Soms is een voorprogramma een heuse worstelpartij. Die eer valt Julia P. vanavond ten deel. Het optreden kan nauwelijks boeien. Marloes Vermeulen, de echte naam van deze Amsterdamse, treedt al vanaf begin jaren negentig op onder de naam Julia P. Hersheimer. In het verleden liftte ze vooral mee op het succes van labelgenoot Bettie Serveert. De laatste jaren is het een beetje stil rondom deze zangeres. Als het optreden in 013 maatstaf is voor haar recente muzikale kunsten, is dat niet zo verwonderlijk. De nummers worden afgerafeld en de balans tussen de instrumenten onderling is belabberd (met de veel te hard spelende gitarist in de hoofdrol) Tussendoor probeert Vermeulen de aandacht van het publiek nog te pakken met een babbeltje. Maar helaas. Van het binnensmonds gemompel is weinig te verstaan. Tijdens het laatste nummer, de vrolijke gitaarpopdeun Amazing, is nog iets te horen van de grandeur van weleer. Veel te weinig om het optreden ook nog maar een beetje te redden. MAGNOLIA ELECTRIC COMPANY ‘Listen’ zingt Jason Molina in het nummer Farewell Transmission. Een tamelijk overbodige opmerking deze avond, want het publiek hangt aan de lippen van ‘mister’ melancholie en luistert ademloos naar zijn verrichtingen. In april van dit jaar verscheen de eerste cd die Molina onder de naam Magnolia Electric Co. maakte met als titel: What becomes after the blues. Voorheen was hij bij een kleine groep liefhebbers bekend onder de naam Songs Ohia. Het werk van de laatste plaat, aangevuld met materiaal van de laatste cd van Songs Ohia, staat centraal tijdens het optreden. De nummers van Molina’s oude band kenmerkten zich door een minimale instrumentale invulling en de prachtige, karakteristieke stem. Die doordringende, desolate stem is gebleven maar de nummers van de band gaan iets meer richting de alternatieve country. Het heeft wel iets weg van Neil Young in de tijd van After the Goldrush. Het geluid in 013 is vanavond perfect. Sober, maar direct en alles zit op de juiste plek. Hierdoor krijgt de stem alle ruimte die hij nodig heeft. Samen met de minimale lichteffecten in de kleine zaal zorgt dat er voor dat je je soms in een honky tonk ergens op het Amerikaanse platteland waant. Molina kijkt met zijn grote ogen het publiek in en vindt het allemaal best. Praten doet hij niet veel en een podiumbeest is het ook niet echt. Maar een kniesoor die daar op let als je de ene na de andere parel de zaal in slingert. Een deel van het publiek probeert de oudere nummers mee te zingen, maar bij deze inwoner uit Chicago en achterbuurman van sterproducer Steve Albini is dat onbegonnen werk. De zanglijnen verschillen per optreden. Ook vanavond. Naast Molina is een hoofdrol weggelegd voor steelgitarist Mike Brenner en de boomlange sologitarist Jason Groth die de nummers waar nodig van boeiende achtergrondvocalen voorziet. Uitschieters zijn het tweestemmige The Dark Don’t Hide it en het tergend spannende Just be Simple. Maar op zo’n mooie avond van uitschieters spreken is eigenlijk vloeken in de kerk. ‘It’s hard to love a man like me’ zingt Molina in het laatste nummers. Het publiek in de kleine zaal heeft er vanavond geen moeite mee.