Driemaal heftige en aparte bands. Niet teveel concentreren graag, want dan val je om. Isis, Jesu en Dälek maken namelijk zware muziek, ook al putten ze ieder uit een ander genreputje. De Kleine Zaal van 013 staat stampvol voor dit krachtige trio. Als extra komt bling bling hater Oddatee rappen. ODDATEE: NO-BLING-RAPS Het is nog rustig als Oddatee mag beginnen. Een klein groepje staat verspreid over de zaal als de tengere New Yorker naar het podium loopt. Hij staat er maar raar bij met z’n benen naast mekaar. De beats komen alleen maar uit een Apple die naast hem staat opgesteld. In feite had de muziek ook uit een cd-speler kunnen komen, want Oddatee hoeft geen enkel knopje meer in te drukken. Ook niet tussendoor. Maar goed. De dreunende beats klinken erg goed en gruizig. De bas kan haast niet lager en Oddatee rapt lekker. Dat hij uit de Bronx komt laat hij graag weten. Oddatee vertelt over hoe de hiphop daar ontstaan is en dat de hiphop van tegenwoordig niks voorstelt. Het publiek stroomt langzaam aan binnen en een aantal metalheads zit zelfs voorzichtig met hun hoofd mee te knikken. Verbroedering. Altijd leuk. Nou kan het ook schelen dat Oddatee een T-shirt aan heeft van Isis, maar de geloofwaardigheid van de New Yorker overtuigt. (BvD) DÄLEK: PSYCHOHOP Bij de laatste raps van Oddatee komt een drietal achter hem staan. Achter de knoppentafels en een met microfoon. Het is Dälek die de set overneemt. Een uitzonderlijk drietal met destructieve hiphop. Zeg maar kwade raps van de gezette vocalist op beats en scratches die eerder een geheel van donkere space cq postrock maken dan luchtige hiphop. Uiteraard de reden dat dit trio op het Ipecac label zijn gehuisvest en ook de reden waarom Dälek in deze line-up past. Want hiphop is er in overvloed, maar met een apoalyptische, haast psychedelische sound is Dälek uniek. En virtuoos. De scratcher schuift wild met knoppen, stopt een naald van een pick-up in zijn mond om er door te schreeuwen en schuift platen heftig heen en weer. (BV) JESU: SPACEMETAL Je hebt postrock en spacerock, maar laten we het bij Jesu houden op postspacemetal. Sun O))) meets Isis zegmaar. Log, zwaar en uitgesponnen met hier en daar een geëmotioneerde grunt. Lage bassen en gitaren met een gruizige distortion worden aangevuld met samples van nog meer bassen en gitaren met nog diepere distortions. Niet erg licht verteerbaar; hoe langer je luistert naar dit logge geweld, hoe zwaarder je hoofd wordt. Jesu is geen explosie van heftigheid maar een zwaargewicht, rukkend aan de zwaartekracht. (BV) ISIS: INTENS Intens. Dat vat de hele set van Isis goed samen. Er zijn honderden woorden te verzinnen voor de muziek van het kwintet uit Boston, maar wellicht dekt ‘intens’ de hele lading. Isis is metal, maar zeker geen metal pur sang. In het gelaagde gitaargeluid zijn veel invloeden terug te vinden. Van de postrock van Godspeed tot aan de white noise van Sonic Youth, zelfs een goed geconserveerd blik shoegazer wordt door de Amerikanen moeiteloos open getrokken. Als je daar beelden bij krijgt, denk dan niet aan een simpele blikopener. Nee, dit blikje wordt met theatrale bewegingen opengemaakt. Is dit nog wel metal? Ja, toch wel. De zanger wil nog wel eens grunten en de gitaren zijn loodzwaar. Het tempo ligt lekker, in ieder geval een stuk sneller dan het trage Jesu van daarnet. Het is dan ook een stuk beter headbangen hierop. Nadeel van de uitgesponnen nummers is dat ze soms net iets te lang duren. Als de uitsmijter dan ook twintig minuten duurt, laten een paar mensen in het publiek het afweten. Het is mooi geweest, want je kunt het ook overdrijven. (BvD)