Één keer per jaar is in 013 het No Sleep ‘Til Burg festival met het beste uit deze regio. Met de tweede versie van Brabants Bont lijkt No Sleep een waardige broer erbij te hebben. Niet op een winterzondag, maar op een hete woensdagavond met veel écht talent. De bandavond is er voor Brabantse bands, maar wederom komt het leeuwendeel van de bands uit deze regio. Dat betekent ook dat er veel heavy muziek te horen is. Zoals van One Inch Men. Deze pure rockers duwen met volle kracht een dikke muur van geluid van het Batcavepodium af. De zware stonerrock zit vol heerlijke loeizware riffs, retestrakke solo’s en rauwe zangpartijen. De liedjes zijn gaaf en eigen, hoewel er regelmatig een Queens Of The Stone-age invloed vanaf druipt. Zelf vinden ze het ook zodanig gaaf dat ze alles geven, soms verzuipen ze daardoor in hun eigen geluid, maar gelukkig wordt dat snel gecorrigeerd door er weer zo’n groovende riff tegenaan te gooien. Als alle rockliefhebbers de naam One Inch Men zouden kennen, of vooral dit soort uberrockoptredens ervan, stond deze band al lang in zalen over de wereld te spelen. (BV) Dat One Inch Men in de Batcave stond te spelen was in de Kleine Zaal te horen. Als de band in de Kleine Zaal even stil was, klonken de klanken van de rockers door de muren heen. Het hoort erbij. Niet geheel onverwacht staan er vanavond een handvol Rockacademici. De band Sub is daar een van. De zomerse poprock van de vier heren is vermakelijk maar niet bijzonder. De meerstemmige refreintjes, de vrolijke melodieën, alle clichés worden achteloos uit de kast gehaald. Voor een man of twintig probeert zanger/toetsenist Paul Zoontjes het publiek nog enigszins op te zwepen. Geforceerd loopt hij over het podium, hangt over de schouder van de net zo beweeglijke bassist en gaat wat op het randje van het podium staan. Toetsenisten zijn meestal geen showmannen en dat blijkt ook deze keer weer. Zoontjes deelt niet alleen zijn voornaam met dhr. McCartney, ook zijn stem lijkt er bij vlagen verdacht veel op. Dat zit dus wel goed. Als nu de muziek niet zo clean was, dan heeft Sub de kans om te groeien. Op naar de Batcave. Het is een schijnbare tegenstelling, maar het wordt toch weer bewezen: hoe minder mensen op het podium, hoe meer energie. Het is directer. Het zuigt je op. Zo ook met het Eindhovense Left. Een trio waarbij de leden zelf ook tegenstellende roots hebben. Zanger/gitarist Ruud van Deventer komt uit de singer/songwriterhoek, terwijl drummer Justi Schouten en basgitarist Bart van Oeffelen uit de hardcore-scene komen. De botsing levert een meer dan interessante ratjetoe op van verschillende stijlen. Van Deventer heeft een typische stem die zich uitstekend uitleent voor de emorock die het trio maakt. Gelukkig beperkt Left zich niet tot één stijl. New-wave, grunge en stonerrock zijn invloeden die terug zijn te horen. En grote genade, wat een heerlijke feedback op de gitaar van van Deventer! Het instrument jankt en giert zoals Lee Ranaldo van Sonic Youth het ook kan. Het kan het publiek niet helemaal boeien want er wordt flink gekletst. Zonde, want met wat geluk en een goed contract kan Left het nog wel eens écht maken. Kon je toch zeggen dat je er bij was. (BvD) Ik kon zeggen dat ik ook bij een jankend en gierend concert was. Alleen is dit niet in erg positieve zin bedoeld. Tilburgse metalband Static Noise heeft in de afgelopen maanden geweldige knallende concerten gegeven, vandaag zit het niet mee. Het geluid is matig en klopt niet en dat irriteert de band. In plaats van de vette grooves en volvette gitaren die normaal te horen zijn in het pakkende repertoire, klinkt er een te lo-fi crunchy geluid en weinig grooves. Insiders weten dat deze band het beter kan, maar tijdens het optreden komt het er niet van om dat te bewijzen voor mensen die onbekend zijn met Static Noise. Vrijdag opnieuw een kans in het voorprogramma van F.R.E.U.D. (BV) Het is dus kennelijk een wat minder moment op Brabants Bont. Zonder voorkennis mag ik kijken naar Speedking, een van de bands die zich onder de Eindhoven rock-city noemer mag scharen. Een kwartet met een snerpende bas, drums, slecht versterkte gitaar en een zanger die nog niet genoeg whiskey heeft gedronken. De referenties zijn al snel gemaakt. Nou ja, referenties, referentie. AC/DC. Arm in de lucht en voet op het gaspedaal. Helaas rijden deze snelheidskoningen niet in een gestroomlijnde bolide, maar eerder in een dieseltje. De zanger bewijst alleen tussen de nummers door dat hij met zijn stem kan raspen. Waarom dan niet tijdens de nummers? De versnelling blijft constant in z’n drie en weet pas op het einde in de vierde te komen. Misschien maar wat vaker naar Pimp My Ride kijken. (BvD) In de Kleine Zaal gaan intussen de geluidsproblemen van Static Noise verder bij de jonge metalband Encircled. Als dit na een paar nummers verholpen is, zet Encircled zich neer als dé band van de avond. Krachtpatsermetal in de trant van Nevermore gemixt met strakke deathcore. In een jaar tijd werkte de band zich op tot No Sleep ‘Til Burg en het bewijs dat het verdiend is komt wederom in de vorm van haren die rechtovereind gaan staan van de volle bak geluid. De jongelui presenteren zich nog wat verlegen als ze even geen nummer spelen, maar als er gespeeld wordt geven ze al hun power. De virtuozen spelen zonder twijfel de halve line-up van Fields of Rock van afgelopen zaterdag eruit. Encircled is absoluut de upcoming metalband waar iedere metalfan van smult. Als deze band zo gedreven en ambitieus doorgaat, gaan we Encircled erg groot zien worden. Een andere naam die nog meer bekendheid verdient is Frankie & The Wonderboys. Net als Encircled stonden ze enkele maanden terug op No Sleep. Omdat Speedking eerder vanavond zijn naam weinig eer aan deed, maken deze snelheidskoningen deze titel maar waar. De frontman heeft een ultieme ‘gaan met die banaan’-uitstraling en presenteert zich tussendoor graag op de Brabantse manier. Eenmaal in een liedje blijkt hij een hardcoreliefhebbende gedreven vocalist terwijl zijn band vurige en vooral snelle rockpartijen spelen. Resultaat is een sound die behoorlijk lijkt op die van Peter Pan Speedrock aangevuld met no nonsens hardcore ’n roll vocalen. Belangrijkste eis aan deze muziek is een strak en enthousiast spel. Frankie & The Wonderboys voldoet daar ruim aan, terwijl de band voor weinig publiek staat te spelen dat ook nog eens niet erg enthousiast reageert, wat overigens ook niet het geval was bij de andere ruige bands vandaag. Voor de overtuiging maakt het niets uit, want deze bak rock staat als een huis. (BV) Weinig publiek in de Batcave ja, want in de Kleine Zaal is het voor de verandering druk. Rockacademici. De kenner kan de halve zaal herkennen aan leden van bands die iets te maken hebben met de Rockacademie. De heren die op het podium staan kunnen we daar ook onder rekenen, want The New Hip is een zijproject van One In A Million-zanger Erik van Haaren. Pieter Holkenborg van Woost drumt en zo lijkt het idee bijna op die van The Original Soundtrack. Met als verschil dat The New Hip al zo’n twee jaar bestaat. De vraag is of dat verschil is te horen. Dan moet de muziek uiteraard wel enigszins overeenkomen en dat doet het nog ook. Nu-grunge a la Audioslave voert de boventoon aan in een frisse set. Fris is ook het hoofd van van Haaren die voor de verandering een Jack White-achtige snor heeft laten staan. Of Freddie Mercury. Van laatsgenoemde heeft van Haaren ongetwijfeld zijn podium-moves geleerd. Flamboyant en hyperactief springt de frontman van de ene kant naar de andere om te eindigen met een halve epilepsieaanval waarbij hij op het allerlaatst op de grond blijft liggen. Misschien een tikkeltje overdreven, maar ach. De muziek en het geluid waren goed. Strak, snel en met een goed gedoseerd gebruik van effecten. Dan zien we dat overdreven gedoe graag even door de vingers. (BvD)