De goddelijke vaders van de elektronische muziek keerden twee jaar geleden terug met hun album Tour De France. Even later staan de Kraftwerkers in de Amsterdamse Heineken Music Hall waar eindelijk veel nieuwe generaties het Kraftwerkgeluid en -beeld lichamelijk konden ondergaan. Een jaar later, gisteren, werd dat letterlijk nog eens overgedaan in 013. In industriële sferen verkondigde Kraftwerk het woord van machines, snelwegen/rails en wielrennen verpakt in computerharmonieën en klappende beats. Kraftwerk is een mysterie die in de jaren zeventig met bejubelde elektronische albums alleen lieten merken dat ze stugge Duitsers waren die niet van gezelligheid houden, maar slechts minimalistische kunst wilden bedrijven zonder faam te genieten. Hun industriële ideeën en sfeer die ze maken moeten echter wel in het middelpunt van de aandacht staan. Dus worden er vanavond vooraf geen plaatjes gedraaid door een dj en schijnen er wat felle lampen in plaats van sfeerverlichting. Des te sterker zijn de rillingen als het licht uitgaat en Man Machine het concert opent. Het simpele deuntje met de doordringende vocodervocalen vormt het contrast met de stilte van net. Het viertal is intussen te zien als schimmen op het witte gordijn dat voor ze hangt. Het geluid is groot, niet in de laatste plaats doordat de Duitsers een extra lading boxen heeft meegenomen en in de zaal heeft gezet. Zo ook de adoratie. De vier blijven nuchter als iedereen juicht als de gordijnen open gaan. Stug zijn ze bezig op hun laptops om de soundtrack te verzorgen van de beelden op het immense projectiescherm achter hen. Synchroon met de muziek visualiseren de simpele animaties de kleine teksten van de band. Geen songtekst, maar minutenlang met wat steekwoorden duidelijk maken wat bijvoorbeeld aërodynamica, neonlicht, een model, radioactiviteit en een snelweg is. Soms met een korrel zout, maar nooit met humoristische emoties. In dik twee uur tijd komt zowat heel het laatste livealbum langs. Veel van het meest recente Tour de France en een serie klassiekers. Het grote geluid en de beelden zorgen voor een magische sfeer, maar toegegeven, soms wil de verveling toeslaan in de erg lange nummers die ook nog eens opgerekt worden hier en daar. Subtiel spelen met een melodietje of beat laat merken dat de heren echt wel live bezig zijn. Het nummer Robots, waar Kraftwerk in poppenversie op het podium staat, bewijst dat de aanwezigheid van de vier heel inwisselbaar is door een live versie voor te programmeren. Want Kraftwerk zet zijn show zodanig op dat het om een zaalervaring gaat, maar beseffen dat fans de aanwezigheid van de vier nodig hebben om een kaartje te kopen. Voor hen zelf hoeft het niet zo nodig, genot is niet af te lezen en als Kraftwerker Henning het publiek in kijkt en een veertiger maakt afgodende buigingen, geeft hij geen kik. En werd er vorig jaar door Ralf nog vol goede herinneringen verteld over de vorige keer dat ze in Nederland waren (in het Nederlands), nu zegt hij ten einde van het concert slechts goedendag. En het was een bijzondere, goede dag, maar de letterlijke herhalingsoefening en langdradigheid zorgde wel voor hier en daar wat verveling, in plaats van dat het meeslepend was. Tijd om deze show in te pakken op dvd en over tien jaar wederom een legendarische comeback te maken.