De Zweedse nationaliteit op de paspoorten van metalmuzikanten is voor liefhebbers van duistere metal als een vleeskeurmerk voor slagers. De vier namen van de Zweedse metalbands zijn dan ook niet onbekend bij de liefhebber. Een ieder kent ze nog wel van al die voorprogramma’s die ze gedaan hebben. Maar gezien de opkomst zijn ze de voorprogramma-status nog niet voorbij en als de sfeer dan ook mat is en bands lang niet altijd overtuigen, levert dat maar een middelmatig avondje op. SIRENIA De grondlegger van Tristania, Morten Veland, heeft een nieuw geesteskind: Sirenia. Een band die door de ervaring van Morten het goed doet in de gothmetalscene. Helaas miste de band vandaag een gitarist en heeft de band de drummer van Edenbridge moeten lenen. Ook is er speciaal voor deze toer een extra gitarist aangetrokken. De band staat ontspannen op het podium en vooral Morten laat zien zijn energie nog lang niet verloren te hebben. Zijn grunts zijn live behoorlijk rauw en geeft een donkere sfeer mee aan de muziek. De zaal is vrij leeg, maar het publiek reageert enthousiast. Zangeres Henriette beweegt veel en danst uitbundig, iets wat veel andere gothiczangeressen nog wel eens missen. Ze heeft wel uitstraling en dat is belangrijk voor een band die het hoofd boven water moet houden in het overvolle gothicscene. De band speelt een korte set waar veel nummers van de laatste cd ‘An elixir for existence’ gespeeld worden, maar het klinkt al met al een beetje mager. De band doet haar best, maar toch miste deze set de diepte die je op de cd beter hoort. Het is leuk om eens te zien hoe Morten het doet, want hij is zeker een zeer charismatische artiest, maar de band weet geen overtuigende indruk achter te laten. (SD) HAKKELEN Pain? Voor de gothmetalliefhebbers vandaag misschien wel, want Pain hakkelt er lekker op los met industriële metal. Maar daar is ook alles wel mee gezegd. Pain gebruikt het hele optreden de bekende tak-tak-tak-industrial basis. De hoofden knikken automatisch mee, maar het is te weinig spannend om echt op los te gaan. Ministry lijkt een van de inspiratiebronnen te zijn, maar als ze ook een dergelijke kracht willen bereiken moeten ze toch meer power geven. Misschien kan dat door die goedlachse meiden op gitaar en bas in te ruilen voor strakke muzikanten. Strak in glimmend zwart, lijken ze zo weggelopen te zijn uit een gothic pin-up show, zodat de bezoeker minder let op dat rommelige geluid wat ze op hun instrumenten maken. Altijd leuk zijn natuurlijk de speelse keyboardmelodieën, zoals vooral ook bij de cover ‘Eleanor Rigby’ van The Beatles, jammer is wel dat ze allemaal niet live gespeeld worden. De live-sensatie ligt sowieso al niet hoog en de band moet begrijpen dat het clichétrucje van het laten tuten van gitaren in de versterker daar echt niet bij helpt. Kortom is Pain een middenmoter in zijn genre en dat is duidelijk niet genoeg om industriële chaos te zaaien. (BV) TRAGEDISCH THEATER Ik verwachtte geen kippenvel, maar als Theatre Of Tragedy inzet krijg ik het toch. Een vol sferisch geluid van bijna Pink Floyd-achtige composities op gitaar, gothic en elektronica (gelijk heel gedurfd Kraftwerkvocaal-achtige samples) van de toetsenist en een prachtige vrouwenstem aangevuld met keurige mannenstem. Maar Theatre Of Tragedy zou hier niet staan als vervolgens de clichés van het genre aan bod komen. En dat is de tragedie van dit soort bands. Ik riep in gedachte tegen de vocalisten: ‘keep it clean!’. Maar nee hoor, het Beauty & The Beast-idee komt de rest van het optreden aan bod, ten koste van de originaliteit, speelsheid en vooral het volle sferische geluid. En de mannelijke vocalist grunt niet eens diep en zwaar maar valt weg met zijn lo-fi strot. Het wordt voor de rest een loom en weinig theatraal optreden, overigens ook vanwege de matige presentatie: roken op het podium komt erg knullig over, meneer de zanger. Typisch zo’n band die alle kwaliteiten heeft om écht boeiend te kunnen zijn, maar te conservatief zijn om het metalgenre los te laten. Doe het nou gewoon, jullie kunnen het wel! Alsjeblieft? (BV) DONKERE EMOTIE Het is al weer een tijdje geleden dat Tiamat in Nederland speelde, veel mensen zijn dan ook voor deze band gekomen. Hoewel de grote zaal van 013 de hele avond opvallend leeg was, werd het tegen het einde aan steeds voller vooraan. Wanneer de band zijn entree maakt, is het gegil niet van de lucht. De set bestaat uit zowel nieuwe nummers van het laatste album “Prey” als klassiekers zoals ‘The sleeping beauty’ en ‘Wildhoney’. Frontman Johan Edlund zet meteen een donkere sfeer neer en zijn performance is erg overtuigend. Met zijn ontblote bovenlijf en kale hoofd, is hij een charismatische verschijning. Het is duidelijk te horen dat de band al flink wat jaren bezig is. Ze hebben hun achtste studioalbum afgeleverd en ook live is het een goed geoliede machine. De gitaristen zijn goed ingespeeld en zangeres Nell van Theatre of Tradegy zingt ook nog een nummer mee. De band speelt intens, het publiek reageert goed en er is veel interactie. Tiamat bewijst nog even sterk te zijn en nog lang niet haar energie verloren te hebben. (SD)