De zondagavond in 013 is geen populaire avond. De maandagochtend staat voor de deur, de kater van het weekend is nog lang niet uitgewerkt en de gemiddelde bandjeskijker kiest ervoor om lekker op de bank te liggen en vroeg naar bed te gaan. Voor iedereen die zich hierdoor aangesproken voelt: vette pech! Het was namelijk een avond om niet snel te vergeten. Intense, agressieve, gevarieerde muziek die het continuüm van minimalistische 8-bits muziek tot snoeiharde speedrock besloeg. BITS De avond was nog jong toen electro-nerd Covox het podium betrad. Slechts gewapend met een mengpaneeltje, een gameboy en een hoofdtelefoon liet hij zijn 8-bits muziek los op het schamele aantal bezoekers dat zich toen in de zaal bevond. 8-bits muziek kenmerkt zich over het algemeen door een minimalistisch karakter en vaak op de lachspieren werkende melodietjes. De bezoekers die er waren, stonden dan ook met een behoorlijke grijns op het gelaat te kijken. Toch weet deze Covox een behoorlijke set neer te zetten door goed gebruik te maken van zijn euh, gameboy. Hij weet heel wat variatie aan te brengen in zijn set en als hij afsluit met een cover van Fear of the Dark van Iron Maiden, dan zijn ook de metalheads om. STOCKHOLM SYNDROME Gelukkig wordt het al wat drukker in de zaal als Stockholm Syndrome het podium inneemt. Deze jongens zijn al een paar jaar bezig en hebben met ‘History has taught us nothing’ een sterk album afgeleverd. Eerder omschreven als emocore en hardrock, is de werkelijke plaats die Stocholm Syndrome inneemt variabel. De nummers variëren van krijserige hardcore zoals we die nog wel kennen van Snapcase tot opgefokte doorbeuknummers, waarin de melodie echter voortdurend de boventoon blijft voeren. De uiterst nauwkeurig spelende band liet perfect horen waar Stockholm Syndrome voor staat, puntige, heftige songs, gebracht met een fikse dosis energie. Vooral zanger/krijser Mario was verantwoordelijk voor deze energie, uit elke porie ademde hij toewijding, agressie en overtuigingskracht. DESTRUCTIE “If you want to be free, accept death and know that everything must be destroyed.” Aldus het motto van trashpunkers The House of Destructo (THOD). Geen holle frase, maar een serieuze visie op de enige manier om te overleven met waardigheid. Een visie die duidelijk wordt in het laatste pronkstuk van THOD, toepasselijk getiteld ‘Everything Must Be Destroyed’. Maatschappijkritische teksten die gaan over misleiding door politiek en massamedia en de manier waarop hiermee omgegaan dient te worden. Vernietig alles dus. Op het podium komt deze destructieve visie behoorlijk over. Koreman, die als een furieuze Buddha from hell zijn teksten letterlijk het publiek inspuugt, besluit al na het eerste nummer zijn microfoonstandaard te vernietigen, ter verlossing wellicht? Na het laatste nummer moet ook een gitaar het ontgelden. Deze krijgt er flink van langs van de gitarist die het niet kon hebben dat er een snaar brak. Ondanks deze acties speelt de band retestrak en zet een agressieve, hemeltergende sound neer. De beide gitaristen gaan helemaal op in hun spel, en beuken dat het een lieve lust is. De bassist en de drummer leggen een solide basis, waar Koreman met zijn metalkrijs hard overheen gaat. Het volledige optreden dreunt door, wat geen moment verveelt, maar ook niet erg gevarieerd is. RAUW Dit in tegenstelling tot het vorige week uitgekomen album, dat deze variatie juist wel biedt. THOD heeft zich duidelijk verbreedt van de ietwat eenzijdige trashpunk van het vorige album ‘Destructo are Go!’ tot een band die het experiment wel weet te waarderen. Wellicht een gevolg van de ervaring die Koreman in het verleden heeft opgedaan als producer voor bands als Judasville en The Riplets en als alter ego Ra-x, waarmee hij de maandelijkse breakcore avonden in 013 weet te vullen. De elektronische invloeden zijn overal op het album aanwezig. Het nummer ‘How the West Got Done’ heeft ergens een jaren tachtig electro feel, maar dan wel ondersteund door ontzettend rauwe gitaren. Ben je net bekomen van deze electro-tsunami, laat de Amerikaanse rapper Subtitle in het volgende nummer horen wat hij kan. Hetzelfde doet de Turkse MC Tareef in het tweede deel van dit nummer. Op ‘Humanity is a Disease’ laat de band horen dat je ernstig feedbackende gitaren prima kunt combineren met een stompende elektronische beat, tussendoor wordt er hard maar rechtvaardig gerockt. De variatie is zo groot dat het enige dat het album echt bindt de sound is. Die is namelijk overal rauw en overstuurd, zonder dat het de productie in de weg zit. Het rauwe geluid en de overstuurde stem van Koreman passen uitstekend bij elkaar en zorgen voor een album dat niet zomaar zal gaan vervelen. Niet iedereen zal de strot van Koreman kunnen bekoren, maar bij ondergetekende was dat zeker wel het geval. Als de plaat uiteindelijk afsluit met een sluimerend, mijmerend kraakje, ondersteund door een pompende industriële bassound, weet je dat je iets bijzonders hebt meegemaakt. De albums en T-shirts kosten slechts vijf euro en zijn onder andere te koop bij de optredens van de band.