Een avond lang waar muzikanten het podium opgaan met medemuzikanten waarmee ze normaal niet spelen en met een repertoire die niet voldoet aan de dagelijkse standaarden. Het beloofde een unieke avond te worden waar je niet zou vervelen. De belofte werd grotendeels ingelost op het Music For Pleasure festival, afgelopen vrijdagavond in 013. Van geweldige geluidsmuren van Phantom Engineer, Stuurbaard Bakkebaard en anderen tot uiterst relaxte verknipte beatambiances van Difuse. STERRENJAM Drie zalen voor een evenement met muziek wat niet zo makkelijk een groot publiek bereikt. Gevaarlijk, maar het blijkt al snel druk te zijn in 013. Meer dan zevenhonderd bezoekers zijn, gelukkig, nieuwsgierig naar het programma dat begint met een editie van Playlab. Het is een van de bekendste Muzieklabprojecten en werkt simpel: zet een aantal muzikanten uit verschillende muziekhoeken bij elkaar, laat ze even oefenen en stuur ze het podium op. Eric van de Westen, E-Quad (bas), Stefan Kruger, Zuco 103 (percussie), Koen Lommerse, BEEF!, (bas), Ruud Jolie, Within Temptation (guitaar), Tom Colenbrander (Mr. Cixx), League of XO Gentlemen (draaitafel), Fay Lovsky (zang, theremin) komen elkaar tegemoet. Slechts twee Within Temptation fans roepen enthousiast, de rest kijkt een stuk van het optreden, dat vooral overkomt als een jam. ROCKORKEST In de Bat Cave scharen een aantal jazzmuzikanten samen om een ontoegankelijk geheel van geïmproviseerde jazz met wat rock te laten horen. Zo klinkt het tenminste, want geïmproviseerd is het allerminst. Er wordt vooral gespeeld met breaks en opgefokte riedeltjes die noot voor noot staan genoteerd. Als in de Kleine Zaal het programma start, dreunt er een zwaar geluid door de muren heen. Het wordt veroorzaakt door tien muzikanten (o.a. Stuurbaard Bakkebaard en Phantom Engineer) die er flink tegenaan gaan. Het rockorkest verwent de oren een uur lang. Het blijkt een gouden combinatie. Van sfeervolle poëziepop (van Amin) via lo-fi rockpret (Stuurbaard) tot moddervette stonerblues (Phantom Engineer). Of alles door, maar wel met elkaar; knap aan elkaar geborduurd met een mooie rode draad. Een volle zaal blijft geboeid kijken tot het bittere eind waarin het podium wordt leeggeruimd tot de slotstonermuur van Phantom Engineer letterlijk is afgebroken. SOUNDCLASH Een uitdaging van anderhalf uur lang. De Italianen van Roy Paci & Aretuska staan recht tegenover de Nederlanders van Dash. Letterlijk, want tegenover het grote podium staat een podium gebouwd. Wilfried de Jong presenteert deze Soundclash, waarin de twee bands om en om spelen. Eigen werk, allebei eenzelfde cover, elkaars muziek en inhaken op een dj. Het wordt vooral anderhalf uur lang pret. Dash speelt jazz op een moderne manier, maar Roy Paci scoort van begin af aan al bij het publiek vanwege een groot charisma en sfeervolle ska die de jazz van Dash eruit swingt. Rozen uitdelen, uitdagende houdingen van muzikanten en een pizzabezorger die op het podium de pizza’s afrekent zodat Paci nog meer sympathie wint met het uitdelen van die pizza zorgen naast de uiterst sfeervolle Italiaanse ska voor de sfeer. Weinig verrassend is dan ook dat Paci er met de bokaal vandoor gaat. GEZELLIGHEID Al die gezelligheid zorgt er wel voor dat je Tom America en Amplified misloopt. Maar rond de klok van elf zijn we net over de helft van het programma. In de Bat Cave staan vier laptoppers. Dif:use is de naam waaronder de elektronicamannen (o.a. uit Funckarma en Mecano) opereren. Uiterst relaxte beat-ambient met regelmatig verknipte deuntjes. Nooit heel diep, soms goed te volgen met een beat die de gangbare ritmes volgt, maar nooit simpel. Erg functioneel om te relaxten in een van die zitzakken die in de zaal liggen. De sfeer is echter te gezellig met bijbehorende socialiserende factoren. Terecht, want het is een gezellig feest met een goede sfeer. Maar samen met een zacht volume komt dat niet ten goede voor Dif:use. Volgende keer maar weer in een muisstil Paradox. AKOESTISCHE DANCE LoTeQ klinkt als een naam voor een ingewikkelde elektronica-act. Dance is dan wel het doel van LoTeQ, van elektronica moet deze groep niks hebben. En voila, Muzieklab heeft weer wat unieks: dance zonder elektronica. De bassist en drummer hebben knap de stijl en het geluid gevonden wat normaal uit een dj-tafel komt en met behulp van toetsen en akoestische hulpmiddelen wordt het een swingend geheel. Een intense taak voor de zangeres, een zanglijn samplen zit er niet in, dus worden er eigenzinnige tekstjes herhaald gezongen. Echt dance en nog eigenzinnig ook. Geslaagd, want er wordt zowel gedanst als aandachtig geluisterd in de drukke Kleine Zaal. SURROUNDBEATS Maar akoestische dance? Technische mogelijkheden worden steeds groter en daarmee het geloof in de toekomst van elektronica in de muziek ook. Een complete surround ervaring bijvoorbeeld, waar de geluiden van alle kanten komen. Klinkt interessant, maar vanavond in de grote zaal pakt het nog wat simpel uit. Onder andere Stefan Robbers van de Acid Junkies staat achter de knoppen en stuurt het ene geluid door de ene box en het andere door de andere. Helaas komt het eerder over als volumeknopje schuiven dan een interactieve geluidservaring. Wellicht dat de acid stijl ook te rechttoe rechtaan is om in een setting als deze te kunnen boeien. Het is een interessante opstelling, maar het niveau van het geluid van een bioscoopfilm is nog niet te horen. PUNKVERENIGING The Hey Mickey Mouse Motherfuckers: The Ultimate Crossfading-chickrockpunkdance show presented by Lady Aïda, Drillem and More. Een behoorlijke titel voor een show. Een punkband, danceduo en dj bij elkaar op het podium. De cross-over laat op zich wachten, want er wordt vooral afgewisseld en slechts aan elkaar gelijmd. Dus gewoon wat punkrock nummers van The Riplets, dj-werk van Aïda en opzwepende dance van Drillem. Soms versterken de muzikanten elkaar door bij elkaars nummers mee te spelen, maar een duidelijke vermenging is er nooit. En spetteren doet het ook niet. De muzikanten hebben vooral plezier met elkaar zonder zich bezig te houden met het publiek. Wel blijkt dat de drie partijen zeker wel een link met elkaar hebben: allemaal hebben ze een punkattitude in hun geluid zitten en dat verenigt goed. Te goed dus om een cross-over met contrasten te maken. 013 is tegen het einde van het concert al bijna helemaal leeggelopen zodat de vlam een geslaagd festival geleidelijk langzaam dooft.