De terugkeer van de hoge metalvocalen en lerenbroekengitaarsolo’s. Ze zijn natuurlijk nooit weggeweest, maar erg populair bij een groot publiek waren ze afgelopen jaren niet. Nu de populaire metalcore teruggrijpt op ouderwets speed- en trhashgitaarwerk, volgen ook de bands daarbij de hoge vocalen terugpakken. Himsa niet, die heeft een hardcorezanger. Powervice en 3 Inches of Blood wel. De verbroedering van de nieuwe en oude metalgeneratie. POWERVICE Allereerst Powervice. De nieuwe metalband uit Tilburg en omstreken werd opgericht door Richard Nijhuis (Spades, House of Destructo) en Vincent Koreman (ex-Travoltas, House of Destructo) en verzamelde een stel ervaren muzikanten om zich heen uit onder andere Stormrider, House of Destructo en The Spades. Koreman stopte met muziek maken, maar zonder hem werd de band net zo goed geboekt door het hele land en zelfs al in Duitsland. Terecht blijkt ook vandaag. De band is superstrak en gedreven met een zanger die het motto ‘raise your fist’ hanteert. Harmonieuze gitaarsolo’s als herkenbare leidraad, pakkende meezingrefreintjes en een goed beukgehalte. Verder tast de band nog hoorbaar de grenzen van deze ouderwetse metal af. Een episch draadje hier tegenover compactere krachtsongs daar. En natuurlijk veel vette solo’s. Soms verliest de band zichzelf in de eentonigheid daarvan en raakt zo de aandacht van de luisteraar kwijt. Duitsland blijkt na goede verkoop van de demo’s al mee te kunnen zingen bij optredens en gezien de kwaliteit van de band en pakkende gehalte van de songs, kunnen we verwachten dat we dat hier ook gaan doen. 3 INCHES OF BLOOD Voor een dinsdagavond is het goed druk in de Kleine Zaal, maar als 3 Inches of Blood op mag, krijgt het publiek niet de dynamiek en spanning voorgeschoteld die er net bij Powervice wel was. De Canadezen gaan voor speedmetal in het kwadraat. En dat gaat er strak aan toe, maar helaas gaat het ten koste van de liedjes. Alles vervalt in een snelle brei en daar is weinig beleving aan. De band heeft twee zangers, maar ook daar is weinig aan te beleven. Het constant hoge gegil wordt saai en bovendien komen ze amper boven de muziek uit. Het werk van de albums is op het podium weinig herkenbaar. Wel zorgden die albums ervoor dat de band bij Roadrunner getekend is en als een band als deze bij een label die veel metalcore en nu metal wordt gehuisvest, zegt toch wat over de verwachtingen van de teruggreep op ouderwetse metal. HIMSA Dat Himsa bij Roadrunner zit is wat logischer. Dit valt makkelijk te categoriseren in het hokje metalcore. Voor deze band zijn velen gekomen. Dat betekent dat enkele kale koppen regelmatig de halve zaal innemen om flink met de armen zwaaiend moshpitten en andere langharigen op gemak staan te headbangen. Het is erg geschikt voor beide, want deze band beukt er dynamisch op los. Loodzware stuiterriffs, furieuze solo’s, hakkende drums en een opgefokte brulboei zijn vooral goed voor de bezoekers die het concert actief willen beleven. Maar zoals vaker in de Amerikaanse metalcore blijft er dan weinig over voor de nuchtere luisteraar. Hoewel de enthousiaste performance niet verveelt, zijn de liedjes zelf weinig boeiend of vernieuwend om naar te luisteren. Deze eentonigheid zorgt ervoor dat de zaal bij de toegift lang niet zo druk is als eerder. Het feit dat er weinig eenheid is in de sfeer zou daar echter ook oorzaak van kunnen zijn. Deze doordeweekse avond komen er namelijk weinig mensen echt bezweet de zaal uit.