Dat is even schrikken in The Choice. Volgens het programma zou het programma van het folk-, roots- en songfestival Route 05 om acht uur moeten beginnen. Om vijf voor acht tel ik maar liefst vijftien man. Personeel incluis. Na een half uurtje wachten komt directeur Guus van Hove met een microfoon voor het publiek. Het tijdstip zou verkeerd zijn aangegeven. Het zou om negen uur beginnen. Schertsend wordt er al door iemand geroepen dat hij zijn geld terug wil. Maar de meneer blijft rustig zitten. Langzamerhand stroomt de zaal toch voller, maar de lege stoelen zijn nog altijd in de ruime meerderheid. Om negen uur mag wethouder Hugo Backx openen door te zeggen dat burgemeester Ruud Vreeman mag openen. Vreeman vertelt over zijn jeugd, hoe hij nog folkhelden heeft gezien in Haarlem en dat hij blij is dat Tilburg een festival als deze heeft. En dan is het tijd voor de echte aftrap. Monde Leone is de naam waarmee filmmaker en muzikant Leon Giesen het land door trekt. Met een flinke sik en een kaal hoofd is Giesen een markant figuur op het podium. Zijn show is best wel uniek te noemen. Het instrumentarium beperkt zich tot een basgitaar, elektrische gitaar en een akoestische. Links, rechts en boven van hem staan videoschermen. Voor hem ligt een schakelbord die hij met zijn voet bedient. Onder de knoppen zitten verschillende video’s die zijn begeleiding vormen. Tenminste, de schermen links en rechts van hem. Daarop zijn door de voorstelling heen verschillende muzikanten te zien. Waaronder Giesen zelf. Het scherm boven Giesen is waar de muziek/filmproductie om draait. In korte filmpjes toont de filmmaker zijn verwondering van allerlei kleine dingen in de wereld. Zingen doet hij nauwelijks, voordragen des te meer. Tussen de liedjes praat Giesen het verhaal aan elkaar. In het begin lijkt het nog van de hak op de tak te springen, maar hoe verder de voorstelling komt, hoe meer het in elkaar gaat passen. De liefde voor basgitaren, de Voyager van NASA, het huisje met de Jimi Hendrix afbeelding langs het spoor tussen Utrecht en Den Bosch. Het klopt. Muzikaal klopt het ook. De ex-basgitarist van Toontje Lager bespeelt zijn instrument goed en verliest niet het ritme als hij de voorgeprogammeerde beats en muziek afspeelt. Het dichtste komt het nog in de buurt van Spinvis, want ook Spinvis draagt meer voor dan dat hij zingt, gebruikt ook drum-loops en gebruikt ook video. Maar Giesen heeft geen band. Hij heeft de videoband. Gastoptredens van Mathilde Santing, de basgroep van het Filharmonisch orkest en vele anderen zorgen voor een mooi geheel in een boeiende en unieke voorstelling. Burgemeester Vreeman prijst in de pauze de voorstelling van Giesen. “Ik vond het een zeer bijzondere combinatie van verschillende media. De kleine portretjes en verhaaltjes waren mooi in beeld gebracht door de kunstenaar.” De bestuurder kan helaas niet bij de rest van het festival zijn, waarvan voor hem slechts één naam bekend is. “De Kift, die ken ik wel. Die woonden daar waar ik voorheen burgemeester was.” Verderop zit Leon Giesen. “Ik ben hier terecht gekomen omdat programmeur Gert Gering me had gevonden. Ik zit bij het Fonds voor Amateurkunst en Podiumkunsten en daar had hij me gevonden. Mijn show doe ik op deze manier deed ik met m’n band de laatste drie jaar, maar solo doe ik dit sinds vorig jaar. De jongens waren goed, maar op deze manier voelt het gewoon beter.” Giesen vergelijkt zich niet helemaal met Spinvis: “Ik heb hem gesproken bij de ‘Not the Dr. Phil show’ in Zwolle, maar Spinvis beschouwt zichzelf toch echt als een popmuzikant. Hij maakt de films niet zelf. Ik doe dat wel. Mijn doel is om dingen te laten zien waar ik me over verwonder, en daar als programmamaker alle facetten van te laten zien.” Na de pauze staat er een band op het podium die toch meer folk is dan Monde Leone. Waterson:Carthy wordt ook wel gezien als de eerste folk-familie volgens de Britse pers. De familie Carthy maakt folk in de puurste zin van het woord. Vissersverhalen, verloren liefdes, en allemaal verhaaltjes van dat kaliber. De bezetting is simpel. Gitaar, accordeon, viool en percussie. De folksongs kan niet iedereen waarderen want een aantal mensen vertrekt zonder terug te komen. En de zaal was al een stuk leger. De familie is muzikaal, maar de songs zijn niet altijd even boeiend. Vaak zijn ze te repetitief of ligt het tempo aan de lage kant. De snellere liedjes zijn al een stuk beter, maar veel daarvan zijn er niet. Na afloop zegt programmeur Gert Gering tevreden te zijn over de muzikale kwaliteit, maar hij is ontevreden over de belangstelling. “Er zat helaas niet meer in. Er wordt niet veel over folk geschreven.” Bij navraag bij de boxoffice blijkt ongeveer vijftig procent van de bezoekers op de gastenlijst te staan. Directeur Guus van Hove: “Gastenlijsten horen erbij. Vandaag hebben we kunnen zien dat cultuur geld kost en gelukkig ziet de gemeente dat ook in. We krijgen een flinke subsidie van de gemeente en we zijn ook heel blij dat Vreeman wilde openen.” Over één ding zijn de programmeur en directeur het eens. Ze hebben liever dat er maar vijftig man er van zitten te genieten, dan dat er tweehonderd man zich zitten te vervelen.