Het is bewonderenswaardig dat Within Temptation tijdens hun toer de grote zalen, zelfs 013, uitverkoopt. De magie van het image van de band trekt dan natuurlijk ook telkens weer. Jammer is dat het dan toch niet zo magisch uitpakt. Want net als Autumn geeft Within Temptation op de donderdagavond een degelijk maar saai concert. AUTUMN: SAAIE DEGELIJKHEID En toen wilde opeens grote platenmaatschappijen metalbands met een zangeres erin. Within Temptation ging namelijk wel erg hard. Dus ging Sony met Autumn in zee. Uiteraard is dat huwelijk inmiddels voorbij. De major hoeft er geen spijt van te hebben. De volgelopen grote zaal reageert lauw. De Friese band klinkt oppervlakkig, saai en verre van verrassend. Gewoon, degelijke metalliedjes en daardoor heel voorspelbaar. En de mensen die voor die hoge vocalen van Within Temption komen, kunnen ook niet veel met Autumn. De zang van Nienke heeft geen gothic-insteek maar klinkt als een meer serieuze popzangeres. Serieusheid en degelijkheid alom. En het motto van de geluidsman ‘die bas moet je voelen’ helpt echt niet het concertgenot op te krikken, de overdreven bastrillingen zijn alleen maar vervelend omdat je neus er enorm van kan gaan jeuken. WITHIN TEMPTATION: DEGELIJKE SAAIHEID Daar is ze weer. Sharon met de uitstraling van je favoriete kleuterjuffrouw (“Weten jullie hoe deze gaat?” “Nu allemaal!”). Ze is gekleed in chique jurken en kritiek over haar zang hoeven we vandaag niet te hebben, want die is in orde. Wel maakt ze van die opvallende bewegingen. In bepaalde emotie en muzikaliteit zou het passen, maar dit ziet er gemaakt oftewel erg onspontaan uit. Nu is die emotie die Within Temptation altijd zo intens maakte om naar te luisteren dan ook inmiddels behoorlijk afgevlakt. Je kunt wel rammen op dat keyboard, maar de emotionele bombast is er al lang afgespeeld. De spanning is weg, de nummers zijn saai en voorspelbaar net als de show. Ze teren altijd lang op hetzelfde showconcept. Terecht want Atlantis met zijn pilaren en tuinelementen ziet er kek uit net als de rustgevende beelden van de groteske aardse natuur. Maar wat de band staat te spelen, klinkt gevoelloos. Dat is het punt. Hier wordt niet met passie gespeeld, nee, Sharon let op dat ze regelmatig haar waaiende boombewegingen maakt en de karakterloze instrumentalisten letten op dat ze op de juiste plek staan, anders hebben ze last van het vuurwerk. Het vuurwerk is een fenomeen wat de meeste mensen leuk vinden. Dat is het natuurlijk ook, want vlammen bij muziek; dat heeft nog altijd iets magisch. Alleen jammer dat je telkens verblind wordt door de te felle klappen. Het was fijner geweest als de band zelf eens rake klappen uitdeelde. Maar het nieuwste album ‘Silent Force’, waar vooral van getapt wordt, staat dat niet toe. Mooi is dat de liefde voor de natuurwonderen net als op ‘Mother Earth’ terug is te zien in de nummers en zoals gezegd ook het decor. Dat zorgt voor die serene sfeer, Within Temptation zou de geiser in het mooiste natuurgebied moeten zijn, die met grote regelmaat uitbarst. Telkens lukt dat niet. ‘Mother Earth’, ‘Ice Queen’, de grote sound van die nummers zorgden voor kippenvel toen het album uitkwam. Natuurlijk zullen de bandleden van hun succes genieten, maar het spelen gaat zó automatisch, het is niet spannend meer. Voor hen niet en voor ons niet. De band gaat van het podium af, maar natuurlijk is het niet afgelopen. De toegiften zijn cliché en tegelijkertijd bevestiging van gemaaktheid. We weten best dat ze na de eerste toegift nog een keer moeten terugkomen, want ‘Ice Queen’ is nog niet gespeeld. Toch maar even quasi-grappig vragen of we nog tijd over hebben. Ja hoor, net echt. Maar natuurlijk hebben we tijd. De zaal staat niet voor niets zo vol met relatief veel 35-plussers, op te delen in mainstreamers en dikke dertigers in gothicjurken. Na anderhalf uur stilstaan en Sharon gehoorzamen als er meegeklapt moet worden, ‘hey hey hey’ geroepen moet worden of iets dergelijks, willen zij wel eens zonder instructies kunnen springen. Dat gebeurt dan ook gematigd waarna de band samen tevreden kan buigen op het podium. Juffrouw Sharon schuift nog even snel de microfoon onder de neuzen van de bandleden zodat ze kunnen zeggen dat het geweldig was. Gelukkig dat ze dat nog even melden, ik heb er namelijk weinig van gemerkt.