Soms zit het mee en soms zit het tegen. Chris Clark als een van de volgelingen van Autechre staat in Paradox, terwijl tegelijkertijd Autechre een optreden geeft in Eindhoven. Gelukkig is Antwerpen redelijk dichtbij waar Autechre een dag eerder in het pikdonker een ritmische hoofdkniksessie gaf. Chris Clark, Drop the Lime en End hebben een wat warmere ambiance om in op te treden. END: GEZELLIGE BIG BEAT End begint met een opvallend opgewekt geluid. End is speciaal genoeg om op Mike Patton’s Ipecac muziek te mogen uitbrengen. Toch lijkt End een van de toegankelijkere acts op dat label. Hij laat namelijk behoorlijk dansbare big beat horen. Freaky tussendoortjes tijdens de nummers in de vorm van bijvoorbeeld leutige samples van vogels, gitaargrooves, gabberbeats of ouderwetse rock ‘n roll bevorderen het plezier zonder ontoegankelijk te worden. Dat is terug te zien op de drukke Paradoxvloer, waar alle stoelen en tafels aan de kant geschoven zijn. Velen laten zich dan ook makkelijk gaan op deze smeuïge dancemix. DROP THE LIME: VUIG EN RUIG Maar het kan heftiger. Drop the Lime begint stevig en gaat gelijk uit zijn naad als zijn laptop de juiste samples heeft ingestart. Hij pakt de microfoon om vuige hiphop cq Atari Teenage Riot-achtige vocalen door zijn effectenbakje te schreeuwen. De beats zijn vuiger en vooral harder dan bij End, dus wordt er nog harder gestampt op de dansvloer. De beats struikelen over elkaar heen zoals dat hoort bij een breakcoreartiest. De New-Yorker gaat behoorlijk tekeer, wat regelmatig doet denken aan een overacting rock ‘n roll-artiest uit de jaren vijftig. Zo enthousiast zie je laptopartiesten niet vaak. CHRIS CLARK: KORT MAAR MENTAAL Chris Clark doet het zonder laptop en slechts met knopjes. Na een tijd lang dansvloerelektronica, is het nu meer tijd voor de mentale elektronica. Chris Clark is abstracter dan zijn voorgangers, maar toch iets minder minimaal dan op zijn avant-gardistische albums. Live besteedt hij meer de aandacht aan drum ’n bass, maar dan niet volgbaar genoeg om lekker op te dansen. Eenmaal stilstaand gefocust op Clark’s beatscapes is het een aangenaam geluid om mentaal in op te gaan. Maar op het moment van gewenning stopt hij er alweer mee. Veel meer dan een half uur mocht het helaas niet duren.