Het is zaterdag op het Route 05 festival in 013 in ieder geval drukker dan de vrijdagavond, de openingsavond. Nog steeds geen overvolle zalen, maar wel een relaxte en gemoedelijke sfeer en het is duidelijk dat het publiek komt voor de muziek. De meesten luisteren ademloos naar de verrichtingen van de rootsmuzikanten op het podium. De haren zijn strak achterover gekamd, de gel glinstert oogverblindend onder de felle spots en de blitse countryoutfits maken het geheel af. Yep, de vijf leden van de Hacienda Brothers zijn er klaar voor. Meteen bij het begin van de tweede dag Route 05, de zaterdag, valt op wat een onwijs goede sound deze heren hebben. Dat is ook niet echt een verrassing want gitarist en ex-Paladin Dave Gonzalez en singer-songwriter/accordeonist Chris Gaffney bezitten een enorme dot live-ervaring. En ook de muziek werkt aanstekelijk. Country & western met ruimte voor soul, het pakt je meteen. Een oud honky tonk nummer of een tex mex liedje, het maakt niet uit. Het publiek smult ervan. Ook het prima samenspel van deze ‘broers’ kan de bezoekers bekoren. Enige kanttekening bij deze fijne act is de afwerking van sommige nummers. Soms willen The Hacienda Brothers meer dan nodig is. Hé, daar heb je Pumuckl! Dat wilde en onhandige tekenfilmventje dat in het weekend in de vroege ochtenduurtjes op de Duitse televisiezender ARD tekeer gaat. Maar, verhip, ik vergis me. Het is Roos Rebergen, zangeres van de band Roosbeef. Een meisje dat met blozende wangetjes achter haar keyboard zit en gerijpte popliedjes vertolkt. Daarbij geholpen door een gitarist, bassist en drummer. Geen van de muzikanten, en dat is de sterke troef van Roosbeef, slooft zich uit. Alles blijft in dienst van hét liedje, inclusief de krachtige stem van Roos. Roosbeef maakt veilige oorsmeerliedjes en heeft, zoals dat zo mooi heet, voldoende in haar mars om een vaste waarde in ons kleine popcircuit te worden. Eén blond jong meisje kan het niet nalaten. Ze moet een foto van Janove Ottesen maken. De zanger staat dan ook als vrouwenfavoriet te boek. Leuke bijzaak, maar deze Noor heeft dat niet echt nodig. Zijn soloalbum ‘Francis’ Lonely Nights’ staat vol met sfeervolle, ingetogen en met melancholie doorspekte singer-songwriterstukken. Precies het tegenovergestelde van wat hij met Kaizers Orchestra maakt, de groep waarmee hij in Nederland bekend is geworden. Om zijn prima popsongs zo optimaal mogelijk te spelen doet Ottessen beroep op de band The High Heels. De band speelt opvallend losjes. Tussen de, soms best serieuze nummers, grapt en grolt Janove er lustig op los. Op zijn jacht naar een verloren gewaande mondharmonica blijkt één van de fotografen voor het podium er toevallig eentje in zijn borstzak te hebben zitten. Mooi!, die dan gebruiken? Nee toch maar niet. De keuze valt op een nummer met trompet. Verder wordt vanavond weer eens duidelijk dat Noren en Zweden een heel apart gevoel voor humor bezitten. Als de Zweedse keyboardspeler een liedje in zijn eigen taal mag zingen hangen aan het eind van het nummer alle bandleden rond hem. Ottesen maakt er vervolgens maar een paar foto’s van. Met de camera van diezelfde fotograaf die hem eerder de mondharmonica wilde aanbieden. Kortom: vrolijkheid alom bij Janove en zijn kornuiten. De reden van dit alles wordt kort na het optreden duidelijk als ik de Noorse zanger tegen het lijf loop. De Kaizers hebben net een ‘groots album’ opgenomen, aldus Janove. En weg is hij. Naar de Kleine Zaal waar De Kift net begonnen is. Eenmansband Ben Christophers blijft een introverte verschijning. Als publiek wil je eigenlijk niet naar hem kijken wanneer hij je ontvoert met zijn prachtige genietmuziek. Wat ook opvalt op deze zaterdagavond, is het gedrag van het publiek. Ondanks dat er een kleine doorloop van personen naar de Bat Cave is, staat niemand luidkeels te blaten. Iets dat Ben ook opvalt. Het stemt de magere man tevreden, hij is duidelijk in zijn nopjes. Hij verontschuldigt zich wel voor het feit dat hij geen soundcheck heeft gedaan. Ach, een kniesoor die daar op let. De sound, de lichtshow en de nummers, alles klopt. En ook Christophers blijkt humor te hebben. Misschien niet die van Noren of Zweden, maar toch. Als hij aan het publiek vraagt met welk nummer hij moet afsluiten, weerklinkt de walkietalkie van de stagemanager. Ben reageert alert, “Ja, mamma, ik bel over een minuutje!”. Met een bloedstollend mooie versie van ‘My Beautiful Demon’ eindigt hét hoogtepunt van de Route 05 zaterdag. Dat is me ook wat. Maakt een getalenteerde muzikant een Nederlandstalig album, ’33 1/3’, en is er niemand in 013 die de songs van deze plaat wil horen. De Bat Cave is bijna leeg als singer-songwriter Erik van Dijsseldonk zijn opwachting maakt. Maar je merkt het direct, de wegblijvers missen wat. Eindhovenaar Van Dijsseldonk is niet alleen een begenadigd gitarist maar ook een zanger met een aangename stem. Hij krijgt op deze avond versterking van Smalltown Romeo-bandmaat Gabriël Peeters waardoor de uitvoering van de nummers verre van saai is. En dat is wellicht het obstakel waarom de kopers van, laten we zeggen Guus Meeuwis, Van Dijsseldonks repertoire links laten leggen. Dit heeft kwaliteit, is vakkundig gemaakt en het Brabantse accent van Erik kleurt de muziek heel sympathiek. Hij is misschien wel de Boudewijn de Groot van deze tijd. Maar dan met de muzikale sound van the Beatles en Crowded House. Met knarsende hersenen probeer ik een optreden van Erik op een regiofestival in de Bladelse Nieuwe Pazzop naar boven te halen. Dat was toen ook parels voor de zwijnen. Hardcoreband Violation Of Trust sloot toen die avond af.