Vincent Koreman is vooral bekend als ex-gitarist van de Travoltas. Hij draaide ook, al dan niet samen met zanger Perry, aan de knoppen bij het opnemen van de Travoltas-cd’s en cd’s van The Spades, The Riplets, Black Rodeo en het Noorse Goldenboy. Daarnaast maakt hij elektro onder de naam RA-X, garagerock onder de naam House of Destructo en runt hij zijn eigen platenlabel AngelMaker records, waarop in 2003 het opvallende Iron Maiden-tribuut ‘Powerslaves’ verscheen, met covers door internationale elektro-producers als Legowelt, Kitbuilders en Mr. Velcro Fastener. Op dit moment werkt Vincent aan een RA-X remix-12” en de tweede House of Destructo-CD, die meteen ook zijn laatste werk zal zijn, want hij kondigt aan na het verschijnen van deze plaat helemaal te gaan stoppen met het maken van muziek. “Ik denk niet dat het nodig is dat er nog muziek bijgemaakt wordt. Veel bands denken dat de muziek die ze maken er toe doet, dat er iemand op zit te wachten. Of ze hebben een drive om beroemd te worden en die heb ik niet. Het wordt tijd voor iets anders.” “Nieuwe muziek is overbodig,” zo is de stelling van Koreman. Ik bezoek hem in zijn appartement annex homestudio nabij de Piushaven in Tilburg. Terwijl hij koffie inschenkt en een oude Rawkus-CD opzet, legt hij uit wat hem tegen is gaan staan aan het maken van muziek. “Er is een totale overkill aan releases. Bandjes die twee jaar geleden de redding van de Rock & Roll werden genoemd, zijn nu alweer afgebrand. En wat me vooral tegenstaat is dat alles maar gerecycled wordt en dat er zo weinig nieuws gebeurt. Muziek is veranderd in een handel. Van oudsher werd muziek gebruikt als communicatie of als viering en vanaf de jaren 60 is de hele 'pop' cultuur zich gaan richten op vercommercialisering en verhandeling van muziek, een ontwikkeling die zich de laatste 10 jaar qua snelheid en platheid verdubbeld heeft..” Ik hoef geen vragen te stellen, Koreman heeft deze klacht duidelijk al vaker uitgesproken. “Ik zit ook echt niet te wachten om straks als beroemde muzikant mijn opwachting te maken bij Big Brother of Bobo’s In The Bush of zoiets verschrikkelijks. Daarbij heb ik het gevoel dat ik genoeg muziek gemaakt heb. Ik ben met de Travoltas overal geweest; ik heb bij de opening van de Uitmarkt live voor zo’n miljoen mensen (in het publiek en voor de tv) gespeeld, maar ook elk jaar in het lokale buurthuis ergens in Drenthe. Het opnemen van een cd is creatief uitdagend, maar het toeren is juist geestdodend. Dat hele circus leidt er misschien wel toe dat er meer wordt verkocht, maar als muzikant of als persoon brengt het je niet verder.” Ik werp tegen: meer verkoop = meer geld = meer mogelijkheden, alleen al bijvoorbeeld in technische zin, of niet? “In de tijd van Phil Spector en the Beach Boys was dat misschien wel zo, maar zeker tegenwoordig is je creatieve output echt niet meer van geld afhankelijk. Met een programma als ProTools zijn de mogelijkheden onbeperkt. Die software kost wel wat, maar ook weer niet veel meer dan een goeie gitaar of bas. En je hoeft tegenwoordig ook niet meer afhankelijk van een platenmaatschappij te zijn, want je kunt je muziek makkelijk in eigen beheer uitgeven, onder andere dankzij internet.” Voordat Vincent zijn hele instrumentarium aan de wilgen hangt, komen er nog wel twee platen uit: één van RA-X en één van House of Destructo. “De plaat van RA-X wordt een remix-plaat, hoewel de originele versies nooit zijn verschenen. Het is dus eigenlijk een samenwerkingsplaat met bevriende en bewonderde producers, waarbij ik de ruwe bouwstenen voor de nummers heb aangeleverd. In de meeste gevallen wijkt het eindresultaat behoorlijk af van mijn origineel. Ik was bijvoorbeeld al lang bezig om een bewerking van het Roky Erickson-nummer ‘I think of demons’ te maken. Van mijn ruwe versie heeft Kettle (Clone/Planet Mu) een mooie, diepe track gemaakt, waarin echter geen spoor meer van Roky Erickson is te vinden.” Vincent laat me zijn originele versie van ‘The Opium Den’ horen. Dit nummer doet me aan Matthew Herbert denken: lome, droge beats en dubby klanken. Rasmus Moebius, wiens versie op de CD gaat komen, heeft er een bijna Lee Perry-achtig dub-nummer van gemaakt. De remixen door Chris Clark (Warp) en Drop The Lime (Tigerbeat6) leunen op het oude breakbeat/jungle-geluid en doen aan het werk van Kid606 denken. Vincent: “Het moet een afwisselende plaat worden met diverse stijlen, zodat het ook na een aantal keren draaien interessant blijft.” Afwisseling is ook het motto voor de nieuwe, en laatste, House of Destructo CD, die in februari uit moet komen. Koreman ziet de plaat als een vergaarbak van alle muzikale elementen en alter ego’s waar hij zich de afgelopen jaren van bediend heeft: garage-rock, minimale electronica, breakbeat, vocoders. Daarnaast komt ook zijn liefde voor underground hiphop tot uiting in een samenwerking met de Amerikaanse rapper Subtitle, die eerder werk uitbracht op het Gold Standard Laboratories-label (The Mars Volta, !!!, The Rapture). Onder de ruwe versies van de tracks die Vincent me laat horen ook dit nummer, helaas nog zonder de rap. “Het wordt zeker géén gewone rap. Subtitle beweegt zich ook tussen diverse stijlen. Hij werkte bijvoorbeeld samen met emocore-band At The Drive-In. Ik ben een groot liefhebber van off the wall-hiphop, zoals de oude Rawkus albums, Quannum en Definitive Jux, dus dat moest zeker ook op deze plaat terugkomen.” Maar na deze plaat is het dus afgelopen wat muziek maken betreft. Ook wanneer de plaat een groot succes wordt? Ik probeer of ik niet ergens twijfel kan bespeuren, maar Koreman lijkt zeer beslist. Wat zijn zijn plannen? “Daar kan ik nog niet veel over zeggen, dat ben ik nog voor mezelf op een rijtje aan het zetten.” Ik gok erop dat het iets in de richting van organiseren en programmeren wordt. Op dit moment is Vincent immers al betrokken bij de organisatie van CrackBeats (in 013 en Senkyo Bar) en bij Club Risk in Paradox. “CrackBeats is ontstaan uit onvrede met het programma van 013. Er was al wel Beats & Beyond, maar het was niet mijn ding. Het werd ook al snel saai en voorspelbaar. Daarom heb ik 013 ervan proberen te overtuigen dat er een avond met nieuwe muziek moest komen. Ik heb aangeboden zelf het risico te dragen en ook zelf alle promotie gedaan, en met succes: de eerste aflevering van CrackBeats in maart dit jaar was een doorslaand succes. De kracht van CrackBeats is dat er niet één stijl wordt gedraaid. Zo kun je op één avond bijvoorbeeld abstracte techno, breakcore en elektro achter elkaar krijgen. De Club Risk-avonden in Paradox worden georganiseerd door een groep van 8 mensen met verschillende muzikale achtergronden en gaan nog een stapje verder. Ongeveer twee keer per maand, altijd op woensdag programmeren we daar iets, anders dan CrackBeats níet gericht op de dansvloer. Bijvoorbeeld met de nadruk op improvisatie. In ieder geval niet commercieel. Dat is het mooie van Paradox: we hoeven niet naar geld te kijken. We werken zonder plan maar met een open blik. Daarom is het een echte toevoeging voor Tilburg.” Het gesprek komt op ‘muziekstad Tilburg’. De meningen hierover zijn, ook op het forum van deze website, verdeeld. Ik vraag Koreman hoe hij het muzikale klimaat in Tilburg ervaart. “Er is 013, er is een Rockacademie, er zijn misschien wel zo’n 800 bandjes actief, maar er is geen eenheid. Bands helpen geen andere bands, ze gaan niet naar elkaars concerten, of het is om bij de bar te staan zeiken dat het niks is. Heel anders dan wat je bijvoorbeeld in Rotterdam of Eindhoven ziet, waar gevestigde bands hun beginnende collega’s een handje helpen door double-bill concerten te organiseren of mee te spelen op elkaars demo’s en cd’s. In Tilburg is alleen de metal-scene heel hecht, de rest is los zand, ieder voor zich…” Was vóór 013 alles dan beter, zoals wel eens gezegd wordt? “De oude Batcave en de oude Muzikantenwinkel waren hangouts, waar je al koffielurkend andere muzikanten tegenkwam, contacten maakte, ideeën opdeed… Mensen hingen daar elke avond, ik ook… Dat zie je bij 013 helemaal niet.” Ook het uitgaansleven in Tilburg werkt volgens Koreman niet stimulerend. “Er wordt weinig spannends georganiseerd. Neem nou hiphop: anno 2004 wereldwijd de meest beluisterde muzieksoort, maar Tilburg heeft nog steeds geen vaste hiphop-avond. Ja, er zijn een paar disco’s waar wel eens wat hiphop wordt gedraaid, maar daar kom ik als alternatieve muziekliefhebber niet eens binnen, omdat ik gympen aan heb. Een vaste alternatieve hiphop-avond in Tilburg, dat is iets waar ik me wel voor wil gaan inzetten…” TRIVIA - Jaren 80: jeugd in Dongen. Eigenlijk is hij hardrocker, maar Vincent werkt ideeën voor zijn band uit op zijn Casio keyboard en drumcomputer en later een sporenrecorder. Een aantal van deze demo’tjes worden losstaande ideeën, en geïnspireerd door de elektro-hiphop van bijvoorbeeld Schooly D en de eind jaren 80 opkomende New Beat ontstaan zijn eerste elektro-tracks. - Begin jaren 90: Vincent helpt bevriende band Crustacean met het maken van sporen-opnamen en rolt zo in het produceren. In 1994 wordt hij geluidsman bij de BatCave en ziet en ontmoet zo veel bands. - 1994: de eerste RA-X 7” verschijnt op het Asbest-label, in 1995 gevolgd door een 12” op Bunker. - 1995: de eerste Travoltas lp wordt opgenomen. Vincent en Perry doen samen de productie. Het toenemende succes van de band leidt vanaf 1996 tot veel optreden en opnemen. - 1998: The Travoltas do America. Met name het werken met Marky Ramone, die op zijn beurt weer met Koreman’s grote held Phil Spector heeft gewerkt, is een bron van inspiratie. - Onder de naam RA-X verschijnen diverse 12”s op labels als Asbest, KK en Vincent’s eigen AngelMaker Records. - 2002: Geïnspireerd door de eenvoudige, rauwe garagerock van het Amerikaanse Crypt-label en bands als The Oblivians, start hij met Nathalie (ex-Riplets), Lowie (ex-Speedboat FC) en Erik (Travoltas) House of Destructo. - 2003: Vincent is het toeren en steeds weer dezelfde nummers spelen beu (“het opnemen van een cd is creatief uitdagend, maar het toeren is juist geestdodend”) en trekt zich terug uit de Travoltas. - Op AngelMaker verschijnt het Iron Maiden elektro-tribuut “Powerslaves” met bijdragen van o.a. Legowelt, Acid Junkies en Kitbuilders. - Februari 2005: de zwanezang van Vince Destructo & the House of Destructo is een feit. De plaat is een amalgaam van alle stijlen waar Vincent zich de afgelopen jaren van bediend heeft: garagerock, elektro, ambient en breakbeat.