Van een dag als deze word je diepzinnig. Iedereen heeft een mening en praat over hét onderwerp van de dag. Op deze sombere dag gaat wel alles verder;:de verkiezingen en ook de grote concerten. Bij een sombere dag past sombere muziek en een bandnaam als ‘Trail Of Tears’ is dan aardig toepasselijk. Ik wil mijn diepzinnigheid niet kwijt over vrijheid van meningsuiting of fundamentalisme, maar over Therion, de hoofdact van het metalavondje op 2 november in 013. Trail Of Tears en Tristania laat ik achterwege. Laten we het over Therion hebben. Of Therion een echte live band is? Nee, eigenlijk niet. Therion is de band die op cd het geluid vol stopt met bombasme, complete symfonieën en koren met metal. Een klassieke sfeer, maar met volle rockende metal. Een band die ieder geluid serieus neemt en voor ieder instrument een muzikant gebruikt. Die romantiek verdwijnt als je de band op het podium ziet. De band staat als normale metalband op het podium zonder ook maar een seconde over showelementen na te denken. Het enige wat showwaardig is, is de operazangeres. Niet iemand die o zo metal met haar hoofd staat te schudden, maar zich strak presenteert in een statige rode jurk. Ook het vierkoppige koor (twee mannen, twee vrouwen) is netjes uitgedost, helaas staat dit groepje bij elkaar gepropt in een hoek achterop het podium. Dit beeld sluit ook aan op het geluid van de band. Natuurlijk is er niks mis met de muzikaliteit van de muzikanten, spelen kunnen ze en de stem van de zanger die voor de powervocalen zorgt is er één om u tegen te zeggen. Het beeld wat je hebt als je de albums luistert, ligt echter aan diggelen. Therion klinkt namelijk als méér dan een metalband. Het is begrijpelijk als de kosten de pan uit rijzen als je een compleet ensemble in moet huren. Het gemis van klassieke strijkers en blazers is toch groot. Een hogere entreeprijs zou de toevoeging waard zijn. Dat er nu op zijn minst nog niet eens een toetsenist bij is en alle geluiden uit een speeldoos bij de geluidsman komen is (en klinkt) ronduit knullig. De operazangeres bezorgt soms voor kippenvel, maar de bombast die me op de stereo-installatie thuis altijd zo overvalt is er niet. De vet gevulde zaal in 013 staat over het algemeen dan ook stokstijf en geeft netjes applaus op zijn tijd, zeker als het gaat om nummers van Theli, het populairste album. Tot ongenoegen van velen maakt de voorman, gitarist Christofer Johnsson, een scheiding tussen gothics en metalheads. ‘Fuck gothics’ roepen wat stoere binken dan, ‘mietje’. Hoe dan ook, hij ziet zijn muziek ook zo, want hij spreekt de metalheads aan voor de wat oudere nummers. Om die te spelen lopen de overige vocalisten het podium de hele tijd op en af. Therion komt dan als kwartet aardig tot zijn recht als straight metalband, wel mét het unieke melodische Therion-gitaargeluid. Voor de gewone metalfan staat hier een prima metalband, maar de wat fijnere Therionfan moet toch echt een hele hoop missen. Na een optreden van nummers van het hele repertoire, waarvan telkens wordt gezegd dat dit nummer al heel lang niet gespeeld is, is wel enthousiast applaus, na de nummers dan. Een rondgang bij de blikken op het podium van de bezoekers tijdens de nummers, wijst op nuchterheid; armpjes over elkaar en loeren maar. Zou het komen door het nieuws van de dag, of is mijn azijnpisserij gewoon de waarheid? Feit is wel dat na een paar toegiften en daar ook steeds weer na de buigingen en woorden hoe geweldig wij wel niet zijn, iedereen zich snelt naar de merchandise om een van die geweldige albums te scoren waar die volle bombastische romantiek wel tot zijn recht komt. (foto's volgen)