Symfonische progrock met folk van de bovenste plank. Gezien de bovenste plank wel erg vol staat, omdat dit nietszeggende clichézinnetje wel vaker gebruikt wordt, moet je toch geloven dat Mostly Autumn dé band is die het gat wat Pink Floyd na heeft gelaten opvult. De Kleine Zaal is uitverkocht voor deze Engelsen waar ze een magisch optreden geven vol genot zoals we ook ervaren/ervoeren bij Pink Floyd. Of het nou tactisch is of niet, de band begint met een set van drie covers van één van zijn belangrijkste invloeden: Pink Floyd. De band wordt er terecht vaak mee vergeleken en zelfs de nieuwe Pink Floyd genoemd. De zang- en gitaarstijl van bandoprichter Bryan Josh ligt dan ook duidelijk in het verlengde van die band. Maar dat wordt straks pas duidelijk. Met Echoes heeft de band een indrukwekkende opening van meer dan twintig minuten. En als je Pink Floyd speelt met zó’n gevoel en zó’n geluid verdien je respect. Kippenvel is er ook bij het volgende Wish You Were Here en al helemaal bij Comfortably Numb. De overschakeling naar eigen werk is subtiel met Distant Train, waarin het Floyd-geluid aanwezig blijft. Eerst die galmende gitaren en ook stukken met de dreigende gitaarriffs is onmiskenbaar naar recept van Pink Floyd. Toch zijn de composities echt van Mostly Autumn, dat wordt ook duidelijk als daar de Keltische fluiten om de hoek komen kijken. Het geluid is groot, de sfeer die op het podium heerst, is heel erg sereen en het publiek staat verstelt. Intussen raakt mijn huid verlamd van dat kippenvel. Wat is dit mooi. Nu is het Passenger album van vorig jaar ook het toppunt wat de band heeft bereikt sinds de oprichting in 1998. De band wordt met het tweede eigen nummer, ook afkomstig van Passengers, pas echt compleet. Heather Findlay komt de band versterken met haar volle vocalen in Caught in a Fold met die heerlijke Dire Straits-achtige drive. Er is nu naar het toppunt toegewerkt en we hebben nog vijftien nummers te gaan. De band blijft op dit toppunt drijven met uitgebreide galmgitaren, symfo-opera’s, odes aan David Gilmour en folkloristische gezelligheid. We hebben het hier over de ultieme crossover van Pink Floyd, Blackmore’s Night en The Gathering. De ingewijden in de prog- en symfowereld weten dat al een tijdje. Mannen met, al dan niet veel, grijze haren zijn in overvloed aanwezig (vrouwtje mee), aangevuld door de grensverleggende metalfan. Allen genietend van dit magische sprookje. Zover men het fysiek trekt tenminste, want we moeten wel dik tweeënhalf uur staan voor de symfonische finale de climax over het randje duwt om dit onwerkelijke tafereel te beëindigen. Had iemand nog voor mogelijk gehouden dat we een band zouden krijgen die een zelfde soort sfeer en gevoel kan kweken als een Pink Floyd met evenveel kwaliteit? Misschien wel, maar nu weten we het zeker. Volgend jaar komt ‘Storms Over Still Water’ uit en reken maar dat we vervolgens met z’n allen staan of zitten te genieten van deze band in de grote zaal van 013 en graag ook in Vredenburg in Utrecht.