Album van de Week (20): Iguana Death Cult - Echo Palace
Rotterdamse garagerockers gaan met derde album voor de funk
Een meningsverschil tussen punk, funk en disco, dat uitloopt op een meedogenloze groove. Zó kun je het derde album van de Rotterdamse garagerockband Iguana Death Cult het beste omschrijven. Fysiek word je ervan, of je nou besluit te dansen of al je frustraties uit in de moshpit. Die Black Lips-achtige garagerock met een tikkie surf die ze in 2017 begonnen te maken, is al lang niet meer wat het was. In 2019 bracht de band hun eerste album uit op het Amerikaanse label Innovative Leisure. Vanaf toen besloten ze zich niet langer te verbergen in een rommeltje van reverb en fuzz. Alles werd een stuk scherper, zigzaggender en recht voor zijn raap.
Het is min of meer dezelfde ontwikkeling die we kennen van het New York-kwartet Parquet Courts. Die band hing met het album meer in de groove, en ook Iguana gaat op album nummer drie, Echo Palace, volledig voor de funk. Als de eerste woorden van Iguana-frontman Jeroen Reek aanbreken tijdens de begintrack ‘Fake Straw’ moet je zelfs echt even dubbel-checken of je niet per ongeluk naar Andrew Savage aan het luisteren bent. En dat supergroovy basloopje in ‘Conference to Conference’? Dat lijkt toch ook wel verdomd veel op het loopje uit de hit ‘Total Football’! Maar da’s allemaal geen probleem. Het klinkt vooral heel lekker.
Spanning zit hem trouwens niet alleen in het crashen van genres op Echo Palace. De plaat gaat over complotdenkers en moraalridders op social media tijdens de pandemie. Jeroen Reek zag de filterbubbel zó uit de hand lopen in zijn eigen sociale kringen, dat hij het contact met een dierbare moest verbreken. Die frustratie zorgt voor een hele hoop chaos op de plaat. Tijdens de liedjes ‘Sensory Overload’ en ‘Oh No’ beland je bijvoorbeeld in een staat van pure desoriëntatie, gefragmenteerd en stekelig. ‘Don’t wanna be another victim of my time!’ brult Reek in het meeschreeuw-refrein van ‘Pusherman’. Er is genoeg om je boos over te maken, maar voor nu is het tijd om te dansen.
Lees hier ook het mooie interview met frontman Jeroen Reek over het album.