Stevie Ann: in een keurig zwart jurkje, met een keurig kapsel en met een gitaar in de hand achter de microfoon. Ze laat horen dat ze vocaal gezien toch zeker wel één van de beste is die in ons land rondloopt. Haar liedjes worden prima uitgevoerd en er is ook heus genoeg variatie: up-tempo nummers worden afgewisseld met rustige ballads. Oudere nummers worden uit de kast getrokken, maar ook nieuwe songs van haar nieuwe plaat California Sound worden ten gehore gebracht. Net als een cover hier en daar. Muzikaal gezien gebeurt er dus genoeg. Toch blijft het publiek vrijwel bewegingloos, slechts hier en daar zie je wat hoofden meedeinen, ook op de momenten dat de muziek zich ervoor leent om lekker mee te bewegen. Komt dat soms door de stoelen, nodigen die te veel uit tot onderuitzakken en passief met de armen over elkaar waarnemen wat er gebeurt? Blijft de reactie van het publiek daarom wat lauw? Of is het de setting op het podium, het feit dat daar niet echt veel spannends plaatsvindt? Blijft het allemaal iets te keurig?
Stevie Ann doet meerdere pogingen om contact te zoeken met haar toeschouwers, maar echt uitgelaten interactie blijft uit. Pas als ze gericht vraagt om een keuze te maken tussen twee nummers, de covers Toxic en Say a Little Prayer, laten enkelen horen dat ze er zijn.
De keuze valt op het rustige, maar uitdagende Say a Little Prayer. De uitvoering doet ze alleen, zonder haar collega-muzikanten, en het is werkelijk bekoorlijk. Met het grootste gemak weet Stevie Ann de hoge noten te halen. Door het rauwe randje aan haar stem krijgt het nummer iets extra’s en dat is wat je wilt horen. Maar na de pakkende uitvoering zit het merendeel van het publiek weer onderuitgezakt om te kijken naar wat er komen gaat. Dat is genoeg, er is nog genoeg om van te genieten. Dat gebeurt wederom op een erg ingetogen manier, maar Stevie Ann lijkt dat prima te vinden.
De sfeer verandert als aangekondigd wordt dat Personal Jesus van Depeche Mode gespeeld gaat worden. Ineens is de energie voelbaar: men komt in beweging en er wordt zelfs meegeklapt! Stevie Ann zelf laat ook een andere kant van zichzelf zien: the girl next door heeft ergens toch de potentie om los te gaan.
Als ze dit nummer eerder had gespeeld, was het publiek misschien wat uitbundiger geweest in het tonen van waardering. Want die waardering was er heus, zo blijkt als Stevie Ann uiteindelijk met haar gevolg van het podium vertrekt. Ze krijgt een welgemeende staande ovatie voor haar onberispelijke optreden.
Uiteraard komt Stevie Ann met haar bandleden nog terug voor een toegift, zoals het hoort. Ze laat het publiek kiezen welk nummer ze zal gaan spelen. Dan gebeurt er iets onverwachts: de eerste optie die wordt geroepen, niet voor iedereen in de zaal te verstaan, wordt door Stevie Ann van tafel geveegd. “Dat nummer is van zo lang geleden! Ik ga dan vast te veel fouten maken! Nog iets anders?”
Wat er volgt, is dan weer geen verrassing. One Year of Love wordt gekozen en dat is waarschijnlijk ook wat Stevie Ann in eerste instantie verwacht had. Het nummer is oorspronkelijk afkomstig van Queen en iedereen weet dat Stevie Ann het op een schitterende manier kan brengen. Gelukkig kan dat momentje nog even meegepakt worden. Ze is écht wel in staat om je hart te raken, om kippenvel op je armen te laten verschijnen. Aan het, voor die avond uitzinnige, applaus te horen, is iedereen het daarmee eens. Jammer dat alleen de covers een dergelijke reactie in de zaal oproepen.
Na nog twee nummers en nog een bescheiden staande ovatie houdt Stevie Ann het voor gezien.
Wat jammer om uit die comfortabele stoelen op te moeten staan. Volgende keer Stevie Ann maar eens bezoeken als er de mogelijkheid is om mee te bewegen.