cd recensie: Hausmagger - Het Onderste Uit De Man

Ruzie, wraak, brandstichting, knokpartijen, geouwehoer en beter dan ooit!

Tekst: Joris Telgen ,

Conflicten, brandstichting, geouwehoer, ruzie, wraak, koelbloedige afrekeningen in de muzikale sfeer, knokpartijen, politie in de oefenruimte, inbeslagname, vergeldingsacties, gezijk in de band, ellende waar geen oordopje tegen bestand is. Dat zijn de omstandigheden waarin Hausmagger, de band van Theo Wesselo, bekend van Rembo & Rembo, naar eigen zeggen heeft moeten opereren. Toch zijn het juist de conflicten waaruit de goede muziek voortkomt. Dikke vette ruzie, dat heb je nodig als band om een goede hit te schrijven. Na lang wachten is het eindelijk zo ver, de opvolger van Dicht & Sloopwerk uit 2009 is een feit. Het Onderste Uit De Man is de titel en om maar gelijk met de deur in huis te vallen; Hausmagger heeft zichzelf overtroffen!

De band heeft het opnameproces echter niet zonder kleerscheuren doorstaan. Ed ‘De Pook’ Sewerratti, één van de twee handen op de buik van Hausmagger, heeft de band moeten verlaten. Emil van Steenwijk, bekend van Fuck The Writer, is zijn vervanger. Op Het Onderste Uit De Man is zowel Van Steenwijk als De Pook nog te horen. Daarnaast speelt ook gitarist Leo Anemaet hier en daar mee op de plaat. De nieuwe bezetting heeft een behoorlijke impact op het geluid. De analoge Californisch warme surfrocksound maakt plaats voor nummers met een meer singer / songwriter structuur en experimenteel karakter. Maffe, psychedelische gitaren en zelfs hier en daar een synth vullen het geluid op. Ook zijn de drums en basgitaar meer op de voorgrond gemixt. In het algemeen kan gezegd worden dat Het Onderste Uit De Man harder rockt en muzikaal meer gelaagd is dan Dicht & Sloopwerk. Overigens zijn de teksten nog altijd zo plat als een dubbeltje, het blijft Hausmagger.

Dat die nieuwe sound goed uitpakt hoor je op het tweeluik Slot / Slot (SlightReturn) en vooral op het nummer Schat, Wat Ben Je Nat. De zware, stuwende begeleiding met psychedelische ondertonen sluit naadloos aan bij de uitgeleefde stem van Theo Wesselo. Paranoiaman is meer uptempo en rockt als een tierelier met een waanzinnige, knetterend harde baslijn. Hier komen ook de typische Hausmagger teksten om de hoek kijken. Het hoogtepunt van de plaat is Borderlinegrieten met teksten als ‘Na zo’n hele vette ruzie kom je weer tot de conclusie dat ze wat minder spoort wanneer de ochtend gloort / die je nooit is zal bedanken / die het geil vindt als we janken / ja echt dat vindt ze leuk / dan ligt ze in een deuk / (..) / ik val op borderlinegrieten / want die kunnen echt genieten / ik kick op borderlinevrouwen / van die rauwe seks met touwen’. Hoewel het allemaal redelijk grof en plat is bevatten de teksten een bepaalde schoonheid. Wesselo is niet bang om zichzelf kwetsbaar op te stellen en hierdoor krijgen de songs, als je door de facade heenprikt, een bepaalde authenticiteit. Humor is en blijft echter de belangrijkste troef van Hausmagger en ook op deze plaat is daar geen gebrek aan. Het absurde nummer Fijne Vent is daar een voorbeeld van maar ook om de eindeloze opsomming op La-la-laaa, het laatste nummer van het album, lach je je kapot.

Zo licht en spontaan als Dicht & Sloopwerk is Het Onderste Uit De Man niet. De onschuld maakt plaats voor een doorontwikkelde sound en nummers die compositie-technisch een stuk beter in elkaar steken. Met Het Onderste Uit De Man is Hausmagger weer op de rails en beter dan ooit. De komende periode trekken ze door het land met Fuck The Writer op de gitaar. Iedereen die Dicht & Sloopwerk goed vond kan Het Onderste Uit De Man blind kopen. Iedereen die die eerste nog niet heeft kan ze gelijk allebei halen!