The Like is een zwaar door de sixties beïnvloede all-girl band en speelt zeer catchy en dansbare liedjes zoals The Pipettes dat bijvoorbeeld ook doen. Op vrijdag 16 oktober vierde het Amerikaanse kwartet hun Nederlandse debuut in een goed gevuld Rotown Rotterdam. De vier sexy geklede dames gaven een zeer enthousiast en strak optreden wat helaas niet uitmondde in het feestje wat het had kunnen zijn. Aan de band lag het niet.
The Like is een zwaar door de sixties beïnvloede all-girl band. Het tweede album 'Release Me' werd door niemand minder dan Mark Ronson geproduceerd en staat vol dansbare feel-good liedjes, compleet met sixties handclaps, samenzang, orgel en catchy refreintjes. De meest treffende recente referentie is toch wel die van The Pipettes, die een zelfde positiviteit uitstralen en net zo catchy en dansbare nummers maken. Op het visuele vlak scoort The Like toch wel wat hoger.
Het is even wachten, maar wanneer de dames van The Like dan eindelijk het podium betreden is de volle aandacht gericht op de vier sexy geklede mid twintigers. Frontvrouw en gitariste Elisabeth “Z” Berg heeft een zeer kort wit coltrui jurkje aan. Bassiste Charlotte Froom heeft wel wat weg van een jonge Cher en is gekleed in een zeer sexy semi-doorschijnend zwart kante mini-jurkje. Toetseniste Annie Monroe en drumster Tennessee Thomas zijn respectievelijk gekleed in een ‘onschuldig’ school uniform jurkje en een witte jurk, beide met kniekousen.
Achter de looks blijkt al snel ook nog eens een heel erg goede band verscholen te gaan. Stuk voor stuk spelen de dames zeer strak en dat ondanks het enorm hoge tempo. Vooral drumster Tennessee raakt ze goed en houd het tempo hoog. De baspartij heeft duidelijk de grootste invloed op de dansbaarheid van de nummers, en ogenschijnlijk zonder moeite speelt Charlotte haar funky baspartijen. Iets minder opvallend maar niet minder goed speelt Annie Monroe haar partijen op toetsen. Er is duidelijk nagedacht over het optreden en de nummers volgen elkaar bijna naadloos op. De rust punten zijn goed gekozen en worden door frontvrouw Elisabeth gevuld met oprecht enthousiasme over de stad Rotterdam “we love it here, we took a water taxi to our hotel” en het feit dat dit het eerste Nederlandse optreden is.
Het tweede nummer van de avond is meteen single ‘He’s not a boy’ waarmee de band probeert het publiek meteen aan het dansen te krijgen. Tevergeefs. Helaas reikt het oprechte enthousiasme van zangeres Elisabeth e gehele avond niet veel verder dan de voorste rij in de zaal. Verder staat het publiek voornamelijk stil. Dat kan alleen maar aan de onbekendheid van de band liggen, want de muziek is uiterst dansbaar en catchy en wordt zeer strak gespeeld door vier mooie dames. Ook met nummers als ‘Release me’ inclusief handclaps, ‘Wishing he was dead’, ‘Walk of shame’ en ‘In the end’ komt het publiek vreemd genoeg niet los.
Na krap veertig minuten, wel wat kort, komt The Like terug voor een toegift. Ze spelen er nog eentje, het Rolling Stones nummer ‘Let’s spend the night together’. De oproep van de band het podium massaal te betreden wordt helaas maar mondjesmaat opgevolgd, maar mondt wel uit in een erg leuk einde van een zeer goed optreden. Helaas werd het vanavond niet het feestje wat het absoluut had kunnen zijn. Aan de band lag het niet. De looks, de nummers maar zeker ook het goede spel en enthousiasme kon het publiek maar met moeite overtuigen. Het was het eerste optreden van The Like in Nederland, maar absoluut niet het laatste.