Justin Nozuka speelde op maandag 10 mei in een uitverkochte Rotown. Ongeveer 85% van het publiek was vrouw. En vrouwen praten graag, dus ook graag dwars door de luisterliedjes van de artiest heen.
Op het affiche staat dat hij klinkt als John Mayer, James Morrison en Jason Mraz. Dat belooft dus een set met een hoop luisterliedjes. Het publiek krijgt waar het voor komt. Rustige songs waar zo nu en dan de heupen op kunnen bewegen. De mooiboy Justin Nozuka is pas twintig jaar en heeft net zijn tweede cd ‘You I Wind Land And Sea’ uit. Hij is de zanger en gitarist van de band en speelt samen met Mark Pellizzer (keyboard en gitaar), Alex Tanas (drum) en Anthony Lavdanski (bass).
Het is helaas geen genot om naar deze jongens op het podium te kijken. De heren zien er stuk voor stuk mooi uit, maar ze staan erbij als een stelletje zoutzakken. Er straalt geen energie vanaf. Muzikaal zitten alle liedjes heel goed in elkaar. De bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld en er is geen valse noot te bekennen in de zang. Toch is het niet overtuigend. Dit komt ook omdat de teksten die Justin zingt niet goed te verstaan zijn, op zijn cd’s zijn deze teksten wel te horen. En als Justin vlak voor het nummer ‘How Low’ vertelt over dat zijn gevoelens zo vaak wisselen tussen heel erg blij en heel erg verdrietig is hij prima te verstaan. Waarom zingt hij dan zo binnensmonds? Jammer, want hij heeft een prachtige stem.
De meeste energie straalt van de bassist af, maar ook dat is nog weinig. De rest maakt zo nu en dan een hupsje, meer is het ook niet. Het publiek krijgen ze dan ook niet mee. Dat uit zich tijdens de echte luisterliedjes. Dan is het publiek niet stil. Veel geroezemoes, soms zelfs gewoon luid en duidelijke gesprekken zijn te horen. Gelukkig is de setlist afgewisseld tussen oude en nieuwe nummers. Er wordt alleen met enkele nummer meegezongen van het eerst album ‘Holly’, zoals het prachtige nummer ‘After Tonight’. Na deze nummers klinkt dan ook een uitbundig gegil en applaus. Het publiek is tevreden, maar het had beter gekund.