De avond word afgetrapt door de schaapjes van The Sheep die onlangs nog in het voorprogramma stonden van The Dandy Warhols. Een zeer geschikt voorprogramma de muziek van deze heren past daar prima bij.
Schaapjes kijken was het ook zeker, zoveel kleine krulletjes heeft een podium nog nooit tegelijk gezien waarschijnlijk. 1-0 voor de toetsenist met de muts. Jammer was wel dat nu juist hij alleen in de zaal te horen was als de rest van de band even niet speelde. Het was een beetje voor spek en bonen meedoen leek het, of voor schaapenspek en bonen in dit geval dan. Om er nog een schapen-grap tegenaan te gooien, werd het na 3 nummers een beetje schaapjes tellen ook. De nummers hadden een beetje gebrek aan variëteit en daardoor leek het publiek de aandacht te verliezen. Het was duidelijk dat men hier was voor de hoofdact van vanavond en niet voor krulletjes.
Na een half uurtje gespeeld te hebben was het tijd voor Mark zijn feestje. Sfeervol belicht door slechts een rode lamp stond hij daar dan alleen op het podium, bewapend met gitaar zingend over vroeger. Iedereen die Mark een beetje kent weet dat vroeger niet altijd betekent dat alles beter was. Het was breekbaar en gevoelig, iedereen die geluisterd en gekeken heeft moet dit geraakt hebben en zich ook een klein beetje gebroken hebben gevoeld.
Maar het werd na het 2e nummer duidelijk dat niet iedereen voor breekbare liedjes kwam, men wilde feest en dat konden ze krijgen! Menno Smit onderbrak de show en vertelde dat het anders moest en toen barste het feest dan ook los. Talrijke (nogal jonge) muziekanten kwamen Mark versterken op de meest uiteenlopende vlakken.
Mark liet duidelijk zien dat wat hij op zijn platen doet hij zeker ook live kan. Iets wat minder naar voren kwam met de vorige plaat welke daardoor meer het idee van een “zolderkamertjes-project” krijgt. Het moge duidelijk zijn dat ‘Better Things To Do’ dit zeker niet is. Het is een rijk in elkaar gepuzzelde plaat die voor ieder wat wils heeft maar echt een goed geheel vormt. Het mooiste is dat Mark met band dit trucje dus ook live doet met dezelfde beladenheid, dezelfde kracht en dezelfde finesse als op het Cd'tje. In één woord geweldig, petje af voor alle goed uitgezochte muzikanten. Het was dan ook met recht een CD presentatie.
Na twaalven kwam het publiek helemaal los nadat het nummer ‘Two Years’ werd gespeeld, het nummer met het hoogste tempo en ook het meest dansgevoelig op de plaat en dat was dan ook precies wat het publiek massaal deed. De nog altijd volle EXIT schudde op zijn funderingen doordat iedereen mee stond te zingen, dansen en drinken. Er waren duidelijk veel fans in de zaal die zich lieten horen door luidkeels mee te zingen met ieder nummer.
Mark mag met recht trots zijn op dit prachtige schijfje. Er is niets moeilijkers dan om het vervolg op deel 1 nog beter, spannender, mooier, levendiger, gevoeliger enz. te maken. Maar het is hem absoluut gelukt! Het is als een autobiografisch boek, maar dan op CD. Iedereen die een kijkje in het leven van Dhr. Lotteman wilt, moet maar eens goed naar deze CD gaan luisteren. Zoals een goed boek een verrassende twist kan nemen en open vragen doet oproepen die nooit beantwoord zullen worden zo doet dit album dat evengoed. Hij is alweer bezig met het vervolg hierop, dat schept dan toch wel verwachtingen, hopelijk kan hij deze ook waar maken tegen die tijd!