Twintig jaar terug in de tijd werden we geslingerd, toen de vijf heren (heren? Jongetjes!) van het Deense Oh No Ono het podium van Rotown betraden. Grote krullende kapsels, Simply Red kuiven, tuttige oma-vestjes en pantalons omhoog gehouden met bretels... Toen de muziek begon moest je jezelf echt even in je arm knijpen om te checken of je echt wel in 2008 naar een band stond te kijken, want zoek in een encyclopedie de betekenis op van ‘Jaren ’80’ dan zie je een foto van deze band. Eerlijk is eerlijk, alles klonk perfect. De drummer was waanzinnig, een monster achter zijn drumstel. Rete-strak en foutloos werden de nummers de zaal ingeslingerd, maar er spatte geen greintje spontaniteit van het podium af. Te glad gepolijst waardoor ik me zelfs af en toe afvroeg of het uberhaupt wel live was wat daar gebeurde. Die cartooneske stemmetjes, alsof ze allemaal aan een helium-infuus zaten, begon na enkele nummers enorm te irriteren, waardoor de zin om te dansen mij in ieder geval vrij snel verging. Thanks, maar no thanks. Ik zet Cansei de Ser Sexy maar weer op.