Vrijdag de dertiende. Natuurlijk een gewone dag maar wel een mooie datum om een wat steviger rockconcert te bezoeken. Vlak voor volle maan en de schrijver dezes droomde de nacht er voor nogal vaag: iets over geld terugvragen na een theaterbezoek omdat er mensen rookten. Maar dit voorlopig terzijde. Mindscan. Band met leuke T-shirts maar wat dit viertal zelf draagt is nog een stuk uitdagender: gitariste en zangeres Mandy Struik en bassiste Tamara Smith in sexy verpleegsterspakjes met jarretels, gitarist/zanger John Saarloos in een doorschijnend nethemdje, met als uitsmijter het wel heel toepasselijke kapsel van de drummer Nico Beemster. Een intrigerende bandnaam, want zou hun muziek ook zo diep kunnen doordringen als een scanapparaat? Ja dus. Ze verrassen niet alleen met een filmisch spectaculaire opening, maar ook met een zeer gevarieerd geluid; tegelijkertijd stevig, creatief en melodieus. Deels vergelijkbaar met de typisch Nederlandse Gothic maar dan zonder het irritante Efteling-effect. Gewoon metal eigenlijk dus, maar gelukkig wel zonder zichzelf te serieus te nemen. Deze band is nog puur, spontaan, en erg Rotterdams. Het spelplezier is duidelijk aanwezig en ze experimenteren er lustig op los door verschillende soorten zang en tempowisselingen, en een boeiende podiumpresentatie. Het geheel wordt nog opgeleukt met praatjes tussendoor en een ware reddingsactie van een fan die toevallig net op het podium onwel werd. In de zaal ontstaat een kleine moshpit. Leuke band, de demo is onderweg en als het meezit kunnen ze misschien dit jaar zelf als band naar Lowlands in plaats van als publiek. Mindfold heeft al mogen proeven aan een groot festivalpodium. Als winnaar van een Limburgse band contest mochten ze afgelopen jaar op Pinkpop spelen; een vroeg hoogtepunt in hun nog maar net startende ontwikkeling. Inmiddels bijna weer een jaar verder hebben ze een druk tourschema waarbij ze binnenkort de grenzen overgaan naar Engeland, Duitsland en Oostenrijk. Ze werden al eerder aangekondigd als emo, en ondanks het feit dat ze zichzelf liever als rockband omschrijven blijft het door de hoge stem van de zanger Remco Essers toch iets emo-achtigs hebben. De zanger, compleet met ringbaardje en petje en rood aangelopen hoofd a la Fred Durst, legt zijn ziel en zaligheid in het optreden. Dat maakt het helaas wel erg serieus en daardoor verliest hij al snel het contact met een deel van het Rotterdamse publiek. Dat is jammer, want er zitten naast de vrij standaard dingen ook mooie en originele nummers bij, zoals het uitgebalanceerde Lost (Without You), van de nieuwe demo die voorafgaat aan het nog uit te komen album. Bij die met name wat rustigere nummers is er een goed samenspel tussen de ritmesectie Bas Braam (bas) en Yuri Beckers (drums) en de rest van de band, en verschijnt de lach weer op het gezicht van gitarist Remco Eijssen. Hopelijk gaan ze op die weg door en kunnen deze twintigers uit Maastricht iets van de onbevangenheid overnemen van de Rotterdamse band die hen vanavond voorging. Ook uit Limburg maar al in een heel ander stadium van de bandcyclus is Dreadlock Pussy. Met hun aangekondigde afscheid en dus laatste tour is het wel heel vreemd om ze weer te zien optreden. De nummers zijn hetzelfde en de band is hetzelfde, maar toch ontbreekt er iets. De magie is er vanaf. Na 8 jaar vol succes is het toch over. De meegereisde fans met hun soms zeer excentrieke dreadlockkapsels kunnen de sfeer niet meer redden, en een technische (?) storing aan het begin van het optreden haalt de vaart er ook uit. Vrijdag de dertiende doet toch een beetje zijn naam eer aan, ook al is het inmiddels eigenlijk al zaterdag de 14e en zijn sommige fans al vertrokken vanwege hun laatste aansluiting met het openbaar vervoer. De filmpjes die vertoond worden op een speciaal opgehangen scherm zijn leuk - Manga - en soms een beetje eng - beelden van angstige gezichten - maar de band die er onder te zien is is eigenlijk wel triest: ze zien er nog steeds stoer uit en kunnen nog steeds goed spelen, maar er is vrijwel geen connectie meer met het publiek. Dat publiek rookt trouwens massaal zware shag, wat de keuze om het theater nog voor het einde van het optreden te verlaten in ruil voor de frisse lucht buiten erg makkelijk maakt. Kwam die droom toch ook nog een beetje uit.