Elk jaar zijn er wel een paar hoofdacts op Motel Mozaique die je moet missen door de overweldigende drukte. Op een voorgaande editie was Belle & Sebastiaan de boosdoener in de Schouwburg, vanavond is het vooral LCD Soundsystem dat lange rijen voor de zaaldeuren doet ontstaan, al voor dat de band begonnen is. Voor dat deze drukte zich voordoet staat Patrick Wolf in een stampvol theater waar ik ook al niet inkom. Misschien toch even moeten kijken hoe deze 21-jarige Brit het op het TENT podium eerder op de dag deed. In de basement speelt op hetzelfde moment de formatie Neco Novellas, oorspronkelijk uit Mozambique maar tegenwoordig woonachtig in Rotterdam. In september 2004 speelden ze nog in het Doelencafe tijdens de Rotterdamse Uitmarkt. Nighttown programmeur Harry Hamelink was daar ook en gaf de band een plekje op het overwegend blanke Motel Mozaique festival. De jazz gitaarakkoorden, gemixt met de Afrikaanse roots en dito teksten gaan er goed in en Neco Novellas is dan ook een verfrissing tussen de andere 'hippe' acts. Als het gedrang eenmaal losbarst in Nighttown zoek ik mijn heil in de Schouwburg, waar nog wel genoeg zuurstof voor handen is. Lemonjelly, de Britse twee mans dance act, staat in de grote zaal met een pompeuze lichtshow. Helaas gaan er wat dingen mis met de techniek zodat de heren na een tweede poging toch niet willen overtuigen. Een handjevol mensen gaat wel los op de zware beats aangevuld met live gitaar spel. Het mooiste aan deze band zijn toch de visuals die worden geprojecteerd (één van de bandleden is ook grafisch vormgever). Het wachten op de veel getipte Antony & The Johnsons is begonnen, die bijna een half uur later begint dan gepland in de grote zaal van de Schouwburg. Het wachten is het meer dan waard geweest want Antony vult in één klap de zaal met zijn stemgeluid dat ergens schommelt tussen Nina Simone en Boy George. Zijn begeleidingsorkestje bestaande uit o.a. gitarist, cellist en accordeonist ondersteunt op subtiele wijze zijn minimalistische pianospel. Eigenlijk moet je dit soort muziek zittend ervaren en daar is het publiek het ook over eens: op het eind is ongeveer de helft van de mensen elders gaan kijken. Toch is Antony één van de hoogtepunten van de avond, de androgene persoonlijkheid in combinatie met de overwegend treurige liedjes laten je maar moeilijk onberoerd. Ik probeer nog even iets mee te pikken van Rotterdams beste turntabalist Eni-Less in Nighttown theater, maar dat blijkt onmogelijk door de rij die is ontstaan voor de deur van Nighttown. Dan maar weer terug naar de Schouwburg waar het rariteiten collectief Poni de kleine zaal volledig in de hand heeft. De band, die vorig jaar ook al zeer enthousiast werd ontvangen door pers en publiek, heeft een rondom podiumopstelling aangenomen. Dit blijkt de ideale opstelling voor het muziektheater wat Poni brengt. Constant wordt je op het verkeerde been gezet en verrast. De zanger maakt muziek door constant geld en andere rotzooi uit z’n jaszakken te gooien. Later in de set pakt hij een bekkenstandaard, zet die neer midden in het publiek en geeft vervolgens de bekken een kopstoot. Later haalt hij er zelfs een security-wacht bij die geacht wordt hetzelfde te doen, maar dit wordt niet echt opgepikt door de verwarde uitsmijter. Een moment later staat het hele collectief een epileptische aanval na te bootsen. Dit is ongetwijfeld één van de spannendste concerten die ik de laatste tijd heb gezien! We eindigen de avond dan maar weer in Nighttown, waar de Belgische band Wawadadakwa een broeierige show weggeeft. De muziek is een mengeling van funk en Afrikaanse ritmes, die nog het meest doet denken aan de eveneens Belgische band Think Of One ten tijde van hun Naft project. Rond 2 uur kookt de dansende basement en is het tijd om naar huis te gaan. Morgen om 13.00 uur al weer Applegarden (Rotterdams!) in TENT…