Zondagavond 3 april. We bellen aan bij de Harddraverstraat 41-b. Bewoner Ronald van den Berg doet zelf open. Een trap op naar boven en we vinden al een stuk of zes, zeven anderen. Curtis Eller, één van de optredende artiesten, is er ook al. Leuk, bij iemand thuis is toch heel anders dan in Rotown, Nighttown of Waterfront. Er hangt een mooi tweeluik aan de muur met een afbeelding van Frank Zappa en The Mothers of Invention, en er staat een grote zachte bank uitnodigend te wachten tot er iemand op gaat zitten. Het huis stroomt langzaam vol met de andere bezoekers en artiesten. Het publiek bestaat uit voornamelijk twintigers en dertigers en ongeveer evenveel mannen als vrouwen. Ze komen uit de buurt, maar ook uit Amsterdam, Utrecht, of nog verder weg. De rokers zijn zo sociaal om op het balkon te gaan staan, waardoor het binnen lekker fris blijft. Het podium is een ontruimd stuk kamer bij het raam: een kleed op de vloer en als achtergrond de gordijnen. Met een financiële bijdrage van 10 euro betaal je niet alleen voor de optredens, maar kun je ook nog vrijuit naar de koelkast lopen om je eigen drankje in te schenken. Om even over achten begint David Rodriguez aan zijn eerste set. Deze Texaan woont al tien jaar in Nederland en begint als eerste omdat hij later nog een trein wil halen. Met zijn gitaar en warme stem weet hij iedereen direct te boeien, en het is daarmee duidelijk waarom deze man begin jaren negentig in zijn woonplaats drie keer achter elkaar werd verkozen tot singer-/songwriter van het jaar. Tussendoor vertelt hij grapjes, eerst in het Engels en later in zijn beste Nederlands. De nummers gaan over zijn geboortegrond maar ook over Nederland, en voornamelijk over vrouwen en de liefde. Een innemende man, die het vanavond helaas zonder zijn geliefde whiskey of wodka moet doen. Het tweede optreden is van The Heights. Mark, Marc, Dave en Naomi uit Noordwijk die hun band hebben vernoemd naar een nummer van The Mountain Goats. Nog onder de indruk van David Rodriguez's optreden komen zij bijna verontschuldigend op, maar die bescheidenheid is ten onrechte: ze zetten een boeiende set neer met mooie en gevarieerde liedjes. De muziek zelf is origineel en zit vol humor bij het samenspelen, de zang is wat diepzinniger en bij vlagen melancholisch. Vooral gitariste/zangeres Naomi maakt een goede indruk met haar heldere en duidelijke stem, en in combinatie met bassist/zanger Mark is er in sommige nummers een prachtige samenzang. Beide percussionisten maken het met minimale middelen vanaf de vensterbank een boeiend geheel. Er gaan geruchten dat deze band binnenkort wordt opgenomen in de Excelsior stal (het label van oa. Spinvis, Johan en Solo), dus wie weet! Degene die vanavond de show steelt, treedt net als David Rodriguez helemaal alleen op: Curtis Eller. Alsof hij zo is weggelopen uit een zwart-witfilm zonder geluid, compleet met snor en bretels, grappige bewegingen en zijn banjo. Of uit het circus. Zijn band heet niet voor niets Curtis Eller's American Circus. Deze man is het levende bewijs dat muziek tijdloos is. Je zou zo op een cruise van de Holland-America Lijn willen stappen om ergens in de jaren '30 in New York uit te kunnen stappen. Anno 2005 is dit nog steeds boeiend. Hard rockend met een banjo. Staand op de vensterbank, schreeuwend en fluisterend, lopend en dansend door de woonkamer tot aan de keuken en terug, en met een uniek repertoire. Hij kan met zijn stem het gekraak van oude platen nadoen en zingt even makkelijk over Bush als over een olifant of duivenmelken. Zijn helden uit de geschiedenis passeren de revue en hij geeft ons de opbeurende boodschap mee dat tegenover elke Bush in Texas vele David Rodriguez's staan, en natuurlijk kwamen ook mensen als Buddy Holly en Roy Orbison daarvandaan. Het werkt. Iedereen heeft een lach van oor tot oor door zijn optreden. En na de pauze krijgen we alle artiesten nog een keer te zien. Dit is uniek. David Rodriguez vertelt moppen, praat over Terschelling en zingt een nummer in het Nederlands, The Heights laten ook nog een kwartier zien wat ze in hun mars hebben en Curtis Eller krijgt bijna iedereen aan het zingen met een nummer over een mol. Naast de banjo komt ook een kazoo tevoorschijn: een soort fluit met een erg ouderwets geluid. De katten des huizes, Minos en Ramses (bijnaam Dikkie), komen af en toe een kijkje nemen, wat het tot een erg huiselijk geheel maakt. Na afloop komen de zakken chips tevoorschijn en kan iedereen nog even napraten. Het bier is op inclusief de verstopte extra voorraad die eigenlijk was bedoeld voor Curtis Eller die blijft logeren. We vertellen de aardige man alles over stroopwafels en andere 'koekies', laten de gekochte cd's signeren, aaien de katten, bedanken Ronald en zijn vriendin voor hun gastvrijheid en Maurice Dielemans voor het mede organiseren en gaan met een voldaan gevoel weer de straat op: naar huis. Rotterdam heeft zo'n 300.000 woonkamers. Dat schept perspectieven: met elke maand ergens anders een Live In Your Living Room kunnen we vooruit tot het jaar 27.005. De eerstvolgende in Rotterdam op zondag 8 mei, Live in weer iemand's Living Room.