De cd Billy Kostell wordt in eigen beheer uitgebracht, want een platencontract heeft de band niet. Het maken van platen staat niet voorop, het maken van muziek wel. Ook dat mag uniek heten. Op de cd begeeft de band zich duidelijk op een rustiger pad dan de voorganger, The Subhuman. De muziek doet nog het meest denken aan Elvis Costello & The Attractions of Nick Cave & the Bad Seeds. Op het eerste gezicht klinkt de cd wat vlak en somber. De oplettende luisteraar merkt echter snel de subtiele variaties en de originaliteit in de muziek. Er worden veel verschillende instrumenten gebruikt, zoals een klarinet, banjo en melodica, en de band onderscheid zich daarmee van anderen. Er is getracht de veelheid aan goede ideeën samen te laten smelten tot één geheel, maar is daar maar ten dele in geslaagd. Soms ontaard de muziek in een kakofonie van subtiliteit en laat het gebrek aan professionele begeleiding zich horen. Ook op het podium kwam dit terug. De bandleden speelde vol enthousiasme en wisselden regelmatig van instrument. Tijdelijke bandleden betraden en verlieten het podium. Het oogde allemaal heel ontspannen, een beetje rommelig, huiselijk bijna. Alsof het niet om een optreden ging, maar om een jamsessie. De sfeer paste bij de avond en het publiek, dat zich goed vermaakte. De muziek leed er echter wel onder. Er werd niet altijd even samenhangend gespeeld. Veel podiumervaring hebben de meeste bandleden nog niet en een echte leider ontbreekt nog. Hierbij werden ze niet geholpen door de matige afstelling van het geluid. Het lage gebied leek in het begin eerder weg gefilterd dan versterkt. Hierdoor viel de contrabas weg in het geluid van de snare drum. Pas later in het concert werd dit beter, maar dan alleen bij de wat ingetogen nummers zoals Blue Sparkle. Op die momenten blijkt echter wel het talent dat er in The Subhuman schuil gaat. Het is te hopen dat ze in de gelegenheid gesteld worden om die talenten te ontwikkelen.