Terwijl Jimmy Muindi net over de streep was gekomen als winnaar van de 25ste Rotterdam Marathon, beklom Jokkmokk het podium van Rotown om de aftrap te verzorgen voor de finale van singer/songwriter van de Grote Prijs van Zuid-Holland. Floris Schrama, de man achter Jokkmokk, was uitgeloot om als eerste te beginnen en de jury plus publiek te laten horen wat hij en zijn gastmuzikanten in hun mars hadden. Gewapend met een gitaar en begeleid door contrabas en altviool zong hij in het Nederlands en Engels. Het optreden werd zeer gewaardeerd door het publiek. Hij ging er dan ook vandoor met de Norma Publieksprijs. Als tweede besteeg Ferry het podium. Het publiek leek langzaam uit de zondagmiddagroes te zijn ontwaakt en begon steeds luider door de Delftenaar heen te praten. Of het door het publiek kwam of niet, hij leek zelf te verdwalen in zijn liedjes. De structuur van de nummers leek vaak ver weg en de aandacht verslapte naarmate het optreden vorderde. Hij ging met lege handen naar huis. Hüsnü Uysal mocht daarna aantreden en gaf zijn mening weer over het leven in de Turkse taal. Gelukkig wist hij dat Rotterdam weliswaar een wereldstad is, maar ook dat niet iedereen zijn moedertaal machtig is. Daarom gaf deze docent Turkse popmuziek tussen de nummers door een soort van vertaling van zijn liedjes. Een keer is leuk, tweemaal is handig maar daarna gaat dat wel vervelen. Met zijn energieke uitstraling weet hij het te schoppen tot plek twee. Arno Loriaux, die hierop volgde, deed direct denken aan de winnaar van vorig jaar, Anderson. Wellicht vond de jury dit ook en beloonde hem met de eerste plaats. Voor de jury was dit “Muzikaal voor elkaar, het verhaal en het beeld kloppen. Het was af.” Duidelijker kan dit niet omschreven worden. Als voorlaatste was Seven aan de beurt. Met haar mooie stem wist ze in eerste instantie het publiek te beroeren. Ook het gebruik van de dwarsfluit was een mooie toevoeging. Helaas viel het de jury ook op dat alles wat er werd gedaan op het podium vol met cliché’s zat. In de verte leek Tracy Chapman nog even langs te komen maar die trok weer op en reed weg in haar snelle auto. Het was mooi maar kippenvel bleef uit. Hekkensluiter Little Mystic leek met veel zelfvertrouwen te beginnen maar toch gingen de vingers regelmatig met een trilling richting de gitaar. Haar uithalen daarentegen waren zuiver. Dat ze een tijd in Noord-Ierland heeft doorgebracht was goed te horen en dat was juist een punt van kritiek door de jury. Toch wist deze laatste act van de middag de derde plek te behalen. Het niveau van deze middag was niet erg hoog en het publiek zorgde voor een rommelige middag. Het talent dat er écht is in Zuid-Holland, heeft zich vergeten in te schrijven dit jaar. Laten we hopen dat Arno Loriaux zijn gewonnen prijzen goed weet te benutten. Hij was het enige talent deze middag dat had moeten winnen.