Om negen uur zou het de bedoeling zijn dat Geigercounting (tevens de toetsenist van Coparck) zou aantreden. Ware het niet dat de zaal nog geheel leeg was. Een half uurtje later kroop de Utrechtse geluidsfreak dan toch het podium op om meteen het saamhorigheidsgevoel tussen de weinig aanwezige mensen te versterken. Hij had een schaal met plakjes cake meegenomen om uit te delen! Maurits de Lange, de man achter Geigercounting, liet zich tijdens zijn performance geheel gaan; gesteund door de twee vj’s die hij had meegenomen probeerde hij er toch een show van te maken. Wat ook lukte; uit de twee drumcomputers kwamen rechttoe rechtaan geluiden die heen en weer slingerden tussen de vroege Belgische housemuziek en hedendaagse bigbeats. Het visuele aspect leverde een zorgvuldige bijdrage aan de gehele show. Alleen denk ik dat als dit later op de avond gepland zou zijn de voetjes wél van de vloer waren gegaan. Daarna was het de beurt aan Elle Bandita uit Rotterdam. Zij was onlangs nog te aanschouwen op het lanceer feest van 3VOOR12/Rotterdam en liet daar al een verpletterende indruk achter. Zo ook weer hier; een vrouw met ballen! Althans…. Deze pabo ‘orgasmballs’ werden tijdens de performance uit haar heel klein en strakke broekje gehaald, je moet het zien om te geloven! Gewapend met een analoge 4-sporenrecorder en een scheurende gitaar wist ze de boel wel weer op stelten te zetten. De agressie en woede spatte er van af waardoor ze klaar was voordat je er erg in had. De David Gilmour Girls daarentegen hadden een veel ingetogener geheel te brengen. Althans, zo leek het. Ogenschijnlijk zonder contact met het publiek werden de drumbeats uit de laptop begeleid door bassist Robin van der Kaa en gitarist Jasper Uhl (ex Oil). In hun eigen eilandje op het podium wisten ze toch een bepaalde spanning te creëren, waardoor het aanwezige publiek geconcentreerd bleef staan luisteren. Als laatste was Drillem aan de beurt. Dit duo, vorig jaar nog winnaar van de Grote Prijs van Nederland, had ook beeldmateriaal meegenomen. Dit blijf ik toch altijd weer een aangenaam extraatje vinden. Vooral erg handig wanneer het muzikaal niet zo wil vlotten; het geluid was waarschijnlijk beter op het podium dan in de zaal. Wanneer Jillem op zijn drumpads sloeg nam ik geen waarneembare verandering in het geluid waar en de eventuele zangeffecten van La Kidda hoorde ik alleen via de monitoren op het podium terug. Toch zijn deze twee muziekanten het afgelopen jaar door een professionele molen gegaan waardoor de set erg degelijk maar wel strak overkwam. Wat mij betreft mag er bij een volgende Pop d'Electrique de opvolging van acts wat sneller en soepeler verlopen waardoor je dan meer een geheel krijgt van de avond. Al met al toch een leuke avond met verassende en aparte wendingen. Ik kijk al uit naar aflevering twee.