Na het optreden van Het Gezelschap gaan de gordijnen voor het podium dicht en maakt Hausmagger zich klaar voor hun optreden. Dit duurt wel erg lang, maar daardoor heb je gelukkig wel genoeg tijd om je een weg te banen naar de bar in de stampvolle Powerstage. Wanneer de gordijnen openen lopen de bandleden het podium op, beginnend met een scheurende gitaar van gitarist Ed. Theo Wesselo, de zanger, gaat klaar staan met tekst in hand en de rest van de band valt bij.
Na een aantal nummers wordt ook bij dit optreden poëzie voorgedragen. Het zijn kleine gedichtjes van soms maar een zin of twee die goed in de smaak vallen bij het publiek.
Juist omdat hij zijn notitieblokje de hele tijd vastheeft voelt de hele show ook als een kijkje in het hoofd van zanger Theo. Op een gegeven moment doet hij zijn bril af: “Ik dacht dus dat ik een leesbril nodig had, maar dat is helemaal niet zo.”
De gedichten zijn net zo’n groot onderdeel van de set als de liedjes, er wordt uitgekeken naar klassiekers zoals “Voetbalplaatjes” en wordt af en toe weer even bij de les gesleurd door felle oneliners als “Dacht je soms dat je tof was?!”.
De band begint met rustige nummers, naar eigen zeggen om uiteindelijk af te kunnen sluiten met het hardere werk. Dat zorgt er ook voor dat het publiek meegenomen wordt in dit tempo. Na het rustige begin zingt en danst iedereen er uiteindelijk op los, vooral bij de oudere hits als "Man In De Metro", "Dankjewel" en "Wacht Op Mij" van het eerste album “Dicht en Sloopwerk”.
Het geheel klinkt vanavond strakker dan ooit en aan het grijnzende publiek te zien wordt daar optimaal van genoten. Extra jammer dus dat dit de afscheidstour is, maar in het kader van stoppen op je hoogtepunt lijkt de timing goed gekozen.
Zoals Theo al zingt: “Es gibt eine Zeit von kommen, und es gibt eine Zeit von gehen.“ En helaas: die Zeit von gehen, die ist gekommen…
Je hebt nog tot april 2019 de kans om ze voor een laatste keer live te zien, dus wij zeggen: gehen!