Het onofficiele eindejaarsfeest van Hausmagger in Bibelot Het onofficiele eindejaarsfeest van Hausmagger in Bibelot

Deze avond is helemaal uitverkocht en dat merk je al bij de eerste act, Nancy Kleurenblind (ook de bassist van Hausmagger) & De Zingende Roadie. De Powerstage staat bij aanvang al bijna helemaal vol. Als ze opkomen krijgen ze dan ook geen laf applaus. De instrumenten en hoodie van de zingende roadie zijn versierd met led-lampjes.

Na een kleine introductie begint de band aan hun eerste nummer. De muziek voelt erg 80’s en 90’s aan, zeker door het geluid uit de oude Casio synthesizer. Bij het nummer "Wijland" zingt het publiek uit volle borst mee, vooraan staat een fan die niet meer kan stoppen met juichen. De lichten gaan uit, maar De Zingende Roadie zet nog een laatste nummer in, dit keer met een stroboscoop aan haar instrument. Een dik begin, terwijl er nog twee acts moeten.

Dan een optreden van de nieuwkomers van Dordrecht; Het Gezelschap. Er zijn hoge verwachtingen, want naast een klein optreden in DOOR heeft de groep nog amper opgetreden. Het bestaat uit Jordy van De Likt, Diggy Rast en Kevin Stam van Brandwerk, Juno de nachtburgemeester en Deon van Ooijen, van Deon Custom.

De sfeer in het publiek slaat gelijk om en zeker vooraan gaan de mensen los. Dat is niet gek, er zit een enorme swing in de muziek en Diggy en Jordy springen over het podium. Toch voelt het, zeker aan het begin, een beetje alsof je bij een optreden van De Likt staat; Jordy steelt toch een beetje de show. Later verandert dat, als de muziek afgewisseld wordt door gedichten van Juno, de harde rap van Diggy en het sausje van Deon Custom en Kevin Stam.

Omdat duidelijk wordt dat dit echt een samenwerking is tussen alle leden, voelt de act, ondanks de Rotterdamse Jordy ook aan als Dordtse act. Eentje waar we trots op mogen zijn. Dat wordt nog eens benadrukt als Kay Slice, ook een lid van Brandwerk, nog een nummer mee komt doen. Een goed begin dus, voor de mannen die zonder online materiaal al boekingen hebben op Grasnapolsky en het Noorderslagfestival.

Na het optreden van Het Gezelschap gaan de gordijnen voor het podium dicht en maakt Hausmagger zich klaar voor hun optreden. Dit duurt wel erg lang, maar daardoor heb je gelukkig wel genoeg tijd om je een weg te banen naar de bar in de stampvolle Powerstage. Wanneer de gordijnen openen lopen de bandleden het podium op, beginnend met een scheurende gitaar van gitarist Ed. Theo Wesselo, de zanger, gaat klaar staan met tekst in hand en de rest van de band valt bij. 

Na een aantal nummers wordt ook bij dit optreden poëzie voorgedragen. Het zijn kleine gedichtjes van soms maar een zin of twee die goed in de smaak vallen bij het publiek. 

Juist omdat hij zijn notitieblokje de hele tijd vastheeft voelt de hele show ook als een kijkje in het hoofd van zanger Theo. Op een gegeven moment doet hij zijn bril af: “Ik dacht dus dat ik een leesbril nodig had, maar dat is helemaal niet zo.”

De gedichten zijn net zo’n groot onderdeel van de set als de liedjes, er wordt uitgekeken naar klassiekers zoals “Voetbalplaatjes” en wordt af en toe weer even bij de les gesleurd door felle oneliners als “Dacht je soms dat je tof was?!”.

De band begint met rustige nummers, naar eigen zeggen om uiteindelijk af te kunnen sluiten met het hardere werk. Dat zorgt er ook voor dat het publiek meegenomen wordt in dit tempo. Na het rustige begin zingt en danst iedereen er uiteindelijk op los, vooral bij de oudere hits als "Man In De Metro", "Dankjewel" en "Wacht Op Mij" van het eerste album “Dicht en Sloopwerk”.

Het geheel klinkt vanavond strakker dan ooit en aan het grijnzende publiek te zien wordt daar optimaal van genoten. Extra jammer dus dat dit de afscheidstour is, maar in het kader van stoppen op je hoogtepunt lijkt de timing goed gekozen. 

Zoals Theo al zingt: “Es gibt eine Zeit von kommen, und es gibt eine Zeit von gehen.“ En helaas: die Zeit von gehen, die ist gekommen…

Je hebt nog tot april 2019 de kans om ze voor een laatste keer live te zien, dus wij zeggen: gehen!