Ik weet nog niet zo goed wat ik kan verwachten, maar één ding weet ik wel; dit gaat geen show worden die je vaak gaat zien. Naast de presentatie van de debuut-EP van Vermin, spelen er deze avond ook nog twee andere bands; Fosvor Vanish en Ann My Dice. In de iets wat kleine zaal in Vlaardingen is het al gezellig druk en de eerste band maakte zich klaar om te beginnen.

Fosvor Vanish

Fosvor Vanish opent de avond goed. De catchy punkachtige nummers werken toe naar lekker stroperige sludgedoom. De samples tussen de nummers door houden mijn aandacht én de sfeer van de muziek vast. Alleen het laatste sample van Tiny en Lau voelt ietwat misplaatst. Dit haalt de sfeer er juist een beetje uit. Het is leuk om te horen dat een nummer van de band al bekend is bij het publiek en dat daar ook hardop om gevraagd wordt. Zeker niet onterecht, want het nummer ‘Kind In De Blender’, is inderdaad een lekkere knaller. Toch is het zaak voor Fosvor Vanish om in hun eigen nummers hetzelfde energie level los te krijgen als in de uitstekend gekozen afsluitende cover 'Dickhead', van Steak Number Eight.

Ann My Dice

Het eerste wat mij opvalt wanneer begint, is dat de band al redelijk wat ervaring heeft. Ook al ogen de bandleden op het eerste gezicht nog wat jong. Ik vang na het derde nummer op dat Ann My Dice al sinds 2012 samen speelt/ Dat is dan ook duidelijk te merken. Aan stage performance ontbreekt niets, ze krijgen de zaal volledig mee. De nummers zijn gevuld met melodieuze solo’s, krachtige zangpartijen en een niet al te zware sound. Ik denk dan ook dat deze band behoorlijk beïnvloed is door de punkscene. Ondanks dat ze vermakelijk zijn, raken ze mijn aandacht na driekwart van de set een beetje kwijt. Wat ze trouwens aan het eind van hun show weer helemaal goed maken. Het verbaast mij dat ik niet eerder over deze band heb gehoord. Ann My Dice is een lekker bandje die je zeker eens moet gaan zien.

Vermin

Ze openen de set met ´Giants, waarbij ik meteen word overdonderd door de stageperformance van de band. Een golf van energie en passie vult de zaal. Gitarist Merijn bediend tegelijk alle effecten die voor hem op een keyboardstandaard verdeeld staan. Het feit dat de helft van de band op sokken (!) speelt maakt mij alleen nog maar nieuwsgieriger naar de rest van de show, maar eigenlijk ook naar persoonlijkheid van de bandleden. Want dat moet je toch terug horen in de muziek?

Het publiek wordt opgezogen in een muzikaal verhaal. Om het maar even zo zweverig te zeggen. Het voelt alsof Vermin geen losse nummers speelt, maardat ze er een heel muziekstuk van maken. Alle nummers sluiten perfect op elkaar aan en vormen één geheel. Zo nu en dan kom je weer even terug op aarde door de elektronische effecten die in elk nummer wel verstopt zitten. Het intro van 'Shellshocked' bijvoorbeeld. Dit nummer doet je beseffen dat je, naast het verhaal, ook nog staat te kijken naar een steengoede metalshow. Doordat zanger/gitarist, Matthijs, af en toe heel indringend de zaal in kijkt voelt het gelijknamige nummer 'Pawns' een beetje rauw en eng aan. De zware sound zorgt ervoor dat je wil headbangen. Het instrumentale nummer ‘The Garden’ is mijn persoonlijke favoriet. Het zuigt je helemaal op en je raakt als het ware in een trans.

Uiteindelijk maakt Vermin een ontzettend vette show en een steengoede EP. Vermin valt in de categorie ‘Niet te plaatsen-metal’. Er is geen één genre dat hier bij perfect bij aansluit. Het is één grote show van sludge, doom en experimentele metal, aaneen geregen met elektronische loopjes, geluidjes en effecten. Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik vind Vermin de Pink Floyd van de lokale metal scene.

Ik verheug mij op het moment dat ik een volledig album van Vermin live kan horen in een donkere zaal met volledige lichtshows vól special effects. Vermin is hét voorbeeld van een band die je live moet beleven. Ik denk dat we in de toekomst echt wel meer gaan horen van deze gave band!

Op 11 mei staan ze in de finale van de Grote Prijs van Dordrecht. 3voor12 Rotterdam wenst ze alvast veel succes!