De wagen heeft veel bekijks van de mensen die buiten staan te wachten, als het volk langzaam maar zeker in de strak uitverkochte zaal wordt gepropt. Om 21.00 uur doven de lichten en knalt albumafsluiter “Chevy Suburban” als toepasselijk startschot door de speakers. Het viermanschap betreedt even later de planken en opent krachtig met “Milk Truck”. 

Gitarist en zanger Bas van Holt is een man die zijn verbluffende gitaarspel voor zich laat spreken. Samen met bassist en tevens zanger Levi Vis wisselt hij leadzang af. Knap is dat heel de groep, verder bestaande uit toetsenist Rowan de Vos en drummer Rafael Schwiddessen, wonderwel in harmonie samen zingt. Het klinkt fantastisch en dat wordt met een door het nodige sarcasme versterkte “kutband!” vanuit het publiek nog maar eens bevestigd. Daarop reageert Levi droog: “Dawn Brothers, yeah!”. Er heerst een constante sfeer van blijdschap, liefde en humor in de zaal. Vanavond geen treurige gezichten, want iedereen weet wat hier op het podium staat: een band van formaat.  

Naarmate het vierkoppig kanon voort dendert, lijkt de onderlinge chemie onder de heren alleen maar sterker te worden. Zorgvuldig gedoseerde gitaar- en toetsensolo’s tonen virtuositeit, terwijl stukken als “Darling” en “Silver Spoon” laten zien dat er evengoed ingetogen kan worden gespeeld. Heel Rotown zingt mee tijdens titelsong “Stayin’ Out Late” en in crescendo wordt er toegewerkt naar de climax van de avond, die plaatsvindt wanneer gitaristen én producenten van “Stayin’ Out Late” Pablo van de Poel (DeWolff) en Mischa den Haring (T-99) op het podium worden geroepen. Nog één keer geven de muzikanten al hun energie, maar na ruim anderhalf uur nemen we dan toch afscheid van misschien wel ’s lands meest geoliede rockmachine. Waanzinnig. Potjandorie. Godsgloeiende. Wat zeg je? Hulde!