Op 3 april stond er een knoepert van een triple bill in Burgerweeshuis. Op 3 april stond er een knoepert van een triple bill in Burgerweeshuis.

Vreemd genoeg ruikt het binnen in de zaal nog niet erg kruidig, zoals we wel gewend zijn van concerten van dit genre. Handhaaft Burgerweeshuis met ijzeren vuist het rookverbod, of houdt het publiek op de donderdagavond zich gewoon wat beter aan de regels? Wanneer de Texanen het podium betreden, stroomt de zaal nog langzaam vol. Met zijn drieën wordt een instrumentale jam ingezet en zodra de fuzz inkickt springt zanger Ryan Garney ook het podium op. Daar blijft hij de hele set als een bezetene rondstuiteren, in schril contrast met het stereotype van de lethargische stonervocalist. Op het laatst duikt meneer ook het publiek in, waar de knuffels rijkelijk vloeien en tegelijk de aandacht wordt verplaatst naar de drie instrumentalisten. Met name bassist Morgan Miller verdient hier extra lof; met evenveel onverstoorbaarheid tovert ze nu eens zware doom, dan weer bijzonder groovy bluestonen uit haar instrument waardoor het onmogelijk wordt om stil te blijven staan. ‘We need it to be as hot as Texas in this room!’ roept Garney, en dat lukt. Een triple bill sterk openen is geen lichte taak, maar High Desert Queen weet de show te stelen.

De onwetende concertganger zou zich misschien hebben afgevraagd waarom er toch zoveel mensen met rode puntmutsen in het publiek staan. De single ‘Wenceslas’ -met bijbehorende heerlijk knullige videoclip- sloeg drie jaar geleden in als een bom en heeft het Antwerpse Gnome een loyale fanbase opgeleverd. Het is een raadsel hoe de koddige hoofddeksels gedurende de hele set boven op de hersens van de Belgen blijven prijken, want er wordt fel geheadbangt en gedrumd. De riffs zijn moeilijker en progressiever dan de bluesbergen van High Desert Queen; Gnome laat zich duidelijk beïnvloeden door bands als Psychedelic Porn Crumpets en gaat vaak aan de haal met vreemde maatsoorten en syncope. Af en toe raakt de muziek een beetje verloren tussen deze wiskundige uitspattingen, maar net zo vaak brengt de kabouterkadans juist de koppen en konten aan het schudden. Zanger Rutger Verbist heeft de kunst van het brullen bijzonder goed onder de knie en wordt hierin bijgestaan door een publiek dat precies weet wanneer er weer keihard moet worden meegeschreeuwd.