Op de Jupiler Main Stage trapt Rondé af, in de Party Pit doet Mia More hetzelfde. Het wordt al snel gezellig druk op het terrein en zelfs de zonnebrillen kunnen op. Na Rondé staat Kraantje Pappie op het hoofdpodium. Hij heeft alleen maar hits op zijn naam staan en dat bevalt zijn (over het algemeen jonge) publiek goed. Aan rookmachines en confetti geen gebrek bij de show van ‘Daddy’, zoals hij zichzelf noemt.
In no-time ramt hij zijn bekendste nummers erdoorheen, die alweer een paar jaar meegaan. Waar bij ‘Feesttent’ vooral de 16-plussers uit hun dak gaan, zingen bij recentere songs ook zijn jongste fans alles woord voor woord mee. Als hij een meisje vooraan vraagt hoe oud zij is, blijkt ze pas zeven.
Bij zijn nieuwste hit ‘Moment’, met Kris Kross Amsterdam en Tabitha, gaat het even mis. Het nummer is net twee weken uit en Kraantje is de tekst kwijt. Hij kan er zelf om lachen en pakt de draad snel weer op. Na een halfuur – het is dan half twee ’s middags − wordt vooraan al gecrowdsurft. Dat belooft wat voor de rest van de dag.
Dauwpop viert dit jaar − traditiegetrouw met Hemelvaart − zijn 25ste verjaardag, dus is het tijd voor een extra speciale editie. Al bij de ingang wordt het feestje gevierd. Het pad naar het terrein is voorzien van posters met alle programma’s van de afgelopen vijfentwintig jaar. Ook staan er boxen waardoor je de dj die aan het begin staat te draaien de hele weg kunt horen.
The Fatal Flowers
Als Ronnie Flex met zijn Deuxperience Band al een halfuur de mainstage vermaakt, begint in The Barn The Fatal Flowers. Hè? Dé Fatal Flowers? Jazeker, de Amsterdamse band is na bijna dertig jaar weer samen en trapt de reünietour af op Dauwpop. Het had niet mooier gekund op deze jubileumeditie.
De tent puilt uit en zelfs buiten bij de led-schermen is nog maar weinig plek om iets mee te krijgen van deze show. Dat het publiek meer grijze haren telt dan bij elk ander optreden vandaag is geen verrassing. Ook de fans zijn dertig jaar ouder geworden.
De band klinkt alsof ze nooit uit elkaar zijn geweest. Het is nog altijd even strak, en dat The Fatal Flowers ooit gezien werd als Nederlands beste liveband is ook nu misschien wel nog steeds terecht. Een uur − waarin fanatiek wordt meegeklapt en gezongen − lijkt te kort. Het applaus is dan ook overweldigend als de laatste akkoorden hebben geklonken.
Tegelijk met Nielson spelen Kaiser Chiefs en Joost. Dan zal de drukte bij The Barn wel meevallen, zou je denken. Niets blijkt minder waar. Wie nog iets wil zien had al vroeg een plekje moeten regelen, want het staat helemaal vol. Ook ruim rond de schuur staat het muurvast. Je moet je best doen om nog iets van de Dordrechter te kunnen meekrijgen.
Net als Kraantje Pappie beschikt ook Nielson over een goede reeks hits. Het enige verschil is het publiek: dat varieert hier wat meer in leeftijd. Het plezier van Nielson en zijn band is duidelijk merkbaar. Hij weet op elk gezicht een glimlach te krijgen en dan maakt die drukte eigenlijk niet meer uit.
The Grand East
De KINK King King wordt − zoals de naam verraadt − gehost door online radiostation KINK. Onze ‘eigen’ The Grand East heeft hier een vol veld verzameld. De herkenbare en altijd zuivere stem van zanger Arthur Akkermans klinkt en het publiek is al snel niet meer te houden.
Het nieuwe album bevat invloeden van onder andere The Velvet Underground en King Gizzard & The Lizard Wizard – niet de minste namen. De rockband verzorgt een optreden waar het zweet van af spat op deze toch al warme dag, inclusief moshpits en stagedives. Een strakke show zoals we die graag zien.
Balthazar
Onze favoriete Vlamingen zijn terug! Na het succes van de soloprojecten Warhaus (van Maarten Devoldere) en J. Bernardt (van Jinte Deprez) zijn de beide zangers weer samen als Balthazar, inclusief een nieuw album. 'Fever' kwam eind januari uit en daarmee dook de band direct Europa in voor een intensieve tour. Er staan nog diverse festivals op het programma, waaronder Down The Rabbit Hole in juli.
Hier op de Jupiler Main Stage van Dauwpop beginnen ze tien minuten te laat, maar voor het publiek lijkt dit geen probleem te zijn. De tent is net voor de helft gevuld. Er liggen vooral veel mensen buiten in de zon. Daarvoor is deze muziek overigens uitstekend geschikt: indiepop met een donkere laag die prima fungeert als achtergrondmuziek.
De mellow sfeer die de band meebrengt zorgt voor een fijne afwisseling met de vrij actieve shows op het festival. Ook na hun pauze weten de heren nog altijd een goede set neer te zetten, waarbij de blazers er als favoriet uit springen.
Na Frank Carter & The Rattlesnakes is het de beurt aan het Britse Shame om The Barn volledig op zijn kop te zetten. De punkrockband uit Londen bestaat nu zo’n vijf jaar, maar bracht pas vorig jaar voor het eerst muziek uit (het album ‘Songs of Praise’). De nog piepjonge gasten (18 tot 22 jaar) rennen als jonge honden over het podium. Ze doen denken aan Arctic Monkeys in hun vroegere jaren.
Zanger en frontman Charlie Steen weet al na één nummer een circlepit te creëren en duikt zelf ook regelmatig het publiek in. Terwijl de moshpits en stagedives elkaar opvolgen en de bassist ondertussen zijn gitaar even weglegt om twee salto’s te kunnen maken, blijft de band bijzonder strak spelen. Boze muziek waar je vrolijk van wordt: deze jongens zijn het bewijs dat het kan. ‘Shame Shame Shame, that’s our name’, zo sluit Steen af. Wij zullen het onthouden en hopen nog meer van de band te gaan zien.
Shame
Met Nothing But Thieves heeft Dauwpop een grote internationale naam weten te strikken als afsluiter van de 25ste editie. De alternatieve rockband uit Engeland speelde op Lowlands, Rock Werchter en Glastonbury, en in 2017 in een uitverkocht AFAS Live. Vooral in het begin klinkt de stem van zanger Conor Mason vrij zacht. Hij komt bijna niet boven de band uit. Dat weet hij recht te zetten in de refreinen, waarbij hij de behoorlijk volle tent laat meezingen.
Nothing But Thieves heeft een grote fanbase in Nederland. Daarvoor is Mason erg dankbaar. In zijn gele regenjas vertelt hij dat ze na een jaar schrijven terug zijn op het podium. Er is veel interactie met het publiek, maar toch loopt de tent op driekwart van de show grotendeels leeg. Misschien moeten mensen naar huis, misschien is de muziek wat te specifiek. Bij hun hit ‘Amsterdam’ ontstaat vooraan nog een moshpit. Een opvallende show is het niet, maar steady zijn de Britten wel. Ze hopen snel weer te spelen in hun ‘favourite country’ Nederland.
Dauwpop 2019 heeft zijn verjaardag gevierd zoals een verjaardag gevierd moet worden. Met een uitverkochte editie, een goede én diverse line-up (over het hiphop-programma in de Party Pit hebben we het nog niet eens gehad), een fantastische sfeer en een verzorgde aankleding mogen we stellen dat het jubileum niet beter had kunnen zijn. Dat het zonnetje regelmatig doorbrak was net dat onverwachte extra cadeautje.
Wij blikken terug op een mooie editie en kijken alvast uit naar volgend jaar: 21 mei 2020, wederom in Hellendoorn!