Dauwpop 2019 Dauwpop 2019

Als Ronnie Flex met zijn Deuxperience Band al een halfuur de mainstage vermaakt, begint in The Barn The Fatal Flowers. Hè? Dé Fatal Flowers? Jazeker, de Amsterdamse band is na bijna dertig jaar weer samen en trapt de reünietour af op Dauwpop. Het had niet mooier gekund op deze jubileumeditie.
De tent puilt uit en zelfs buiten bij de led-schermen is nog maar weinig plek om iets mee te krijgen van deze show. Dat het publiek meer grijze haren telt dan bij elk ander optreden vandaag is geen verrassing. Ook de fans zijn dertig jaar ouder geworden.
De band klinkt alsof ze nooit uit elkaar zijn geweest. Het is nog altijd even strak, en dat The Fatal Flowers ooit gezien werd als Nederlands beste liveband is ook nu misschien wel nog steeds terecht. Een uur − waarin fanatiek wordt meegeklapt en gezongen − lijkt te kort. Het applaus is dan ook overweldigend als de laatste akkoorden hebben geklonken.

De KINK King King wordt − zoals de naam verraadt − gehost door online radiostation KINK. Onze ‘eigen’ The Grand East heeft hier een vol veld verzameld. De herkenbare en altijd zuivere stem van zanger Arthur Akkermans klinkt en het publiek is al snel niet meer te houden.
Het nieuwe album bevat invloeden van onder andere The Velvet Underground en King Gizzard & The Lizard Wizard – niet de minste namen. De rockband verzorgt een optreden waar het zweet van af spat op deze toch al warme dag, inclusief moshpits en stagedives. Een strakke show zoals we die graag zien.

Onze favoriete Vlamingen zijn terug! Na het succes van de soloprojecten Warhaus (van Maarten Devoldere) en J. Bernardt (van Jinte Deprez) zijn de beide zangers weer samen als Balthazar, inclusief een nieuw album. 'Fever' kwam eind januari uit en daarmee dook de band direct Europa in voor een intensieve tour. Er staan nog diverse festivals op het programma, waaronder Down The Rabbit Hole in juli.
Hier op de Jupiler Main Stage van Dauwpop beginnen ze tien minuten te laat, maar voor het publiek lijkt dit geen probleem te zijn. De tent is net voor de helft gevuld. Er liggen vooral veel mensen buiten in de zon. Daarvoor is deze muziek overigens uitstekend geschikt: indiepop met een donkere laag die prima fungeert als achtergrondmuziek.
De mellow sfeer die de band meebrengt zorgt voor een fijne afwisseling met de vrij actieve shows op het festival. Ook na hun pauze weten de heren nog altijd een goede set neer te zetten, waarbij de blazers er als favoriet uit springen.

Na Frank Carter & The Rattlesnakes is het de beurt aan het Britse Shame om The Barn volledig op zijn kop te zetten. De punkrockband uit Londen bestaat nu zo’n vijf jaar, maar bracht pas vorig jaar voor het eerst muziek uit (het album ‘Songs of Praise’). De nog piepjonge gasten (18 tot 22 jaar) rennen als jonge honden over het podium. Ze doen denken aan Arctic Monkeys in hun vroegere jaren.
Zanger en frontman Charlie Steen weet al na één nummer een circlepit te creëren en duikt zelf ook regelmatig het publiek in. Terwijl de moshpits en stagedives elkaar opvolgen en de bassist ondertussen zijn gitaar even weglegt om twee salto’s te kunnen maken, blijft de band bijzonder strak spelen. Boze muziek waar je vrolijk van wordt: deze jongens zijn het bewijs dat het kan. ‘Shame Shame Shame, that’s our name’, zo sluit Steen af. Wij zullen het onthouden en hopen nog meer van de band te gaan zien.