De eer is aan Gentlemen uit Zwolle. De band heeft deze plek verdiend door een aantal weken geleden De Wraak van Salland als winnaars af te sluiten. De heren doen het goed met hun dromerige poprock. We zien steeds meer mensen van de heuvel glijden om zich te voegen bij de harde kern van fans die al vooraan bij het podium staan. Stone Rock is nu officieel begonnen. We willen niets missen en lopen naar de knusse houten schuur met de naam Jack’s Rock Shack om even bij die andere Zwolse band te kijken: The Raw Biscuits. Dat Zwolle om de hoek ligt, merken we ook hier aan het aantal fans dat is meegekomen uit de Overijsselse hoofdstad.

De eerste band van buiten onze grenzen vinden we op de mainstage. Daar speelt Smile And Burn. Met deze Duitse punkrock gaat het tempo flink omhoog. Het publiek begint warm te lopen en we zien de eerste moshpit van vandaag ontstaan. Bij Great Profile komen we daarna even tot rust. De band is begin 2016 opgericht en bracht dit voorjaar het debuutalbum Stress Relief uit. De meeste nummers van deze plaat horen we deze middag voorbijkomen. We willen Great Profile eigenlijk wel tot het einde zien, maar we willen ook niets missen van The Gravel Tones, dus gaan we snel terug naar de mainstage. The Gravel Tones is een duo uit Londen dat heavy blues rock and roll maakt met alleen gitaar en drums. Wat een energie weten deze heren over te brengen op het publiek! Iedereen lijkt nu naar het podium te worden getrokken.

De ritmesectie van de gebroeders Kamsma lokt ons vervolgens naar de overkant van het terrein waar Tony Clifton speelt. Samen met hun maatje Merlijn Breedland weet dit trio een strakke rockset neer te zetten, met veel humor gebracht. De bassist moet wel helemaal kapot zijn na zijn optredens. Wat een stuiterbal, erg leuk om te zien. Op de mainstage staat een ander een trio: Bartek, fuzzy noiserock uit onze hoofdstad. Deze mannen hebben een te gekke plaat uitgebracht, getiteld Holland. Het nummer 22 krijg ik maar niet uit mijn hoofd. Touch yourself!

In Jack’s Rock Shack staan inmiddels de Rectum Raiders te spelen. Het is of we in een tijdcapsule dertig jaar terug in de tijd zijn gegaan. Wilde lange haren, stretchbroeken en navelshirts: 80’s rock it is! Er zijn kooien neergezet om in te dansen (die het einde van de show overigens niet gehaald hebben) en kijk uit voor de schaars geklede politieagente met haar zweepje! Stilstaan is geen optie en wat begint met een moshpit eindigt met een polonaise.

Green Lizard werd in 1994 opgericht. In 2008 besloten ze te stoppen, om vervolgens in 2012 te melden dat ze het weer gingen proberen. De band stond op Lowlands, twee keer op Pinkpop en zelfs op Sziget. Het zijn stuk voor stuk goede muzikanten en dat laten ze deze avond ook weer horen. De show is een beetje tam, er gebeurt weinig op het podium. Gelukkig zijn er vlammenwerpers die het geheel nog een beetje kleur geven, wat visuele aspecten betreft.

The Road Home is een band met pakkende poprocknummers die makkelijk in het gehoor liggen. Mooie jongens die gekleed gaan als de T-Birds, de gang van Danny Zuko uit Grease, met vetkuiven en leren jasjes. Ze trekken vooral een hoop meisjes naar het podium van de Handlebar.

Het noiserocktrio Paceshifters is weer van een heel andere orde. Wat een retestrakke band is dit. Het is druk voor in de tent bij de mainstage. Deze jongens gaan ervoor. Er wordt gesprongen en gezweet. Een echte rockshow en ze weten het hele optreden te boeien. Dit voorjaar brachten ze hun vierde plaat uit, Waiting To Derail. Dit  album is wat toegankelijker voor een breed publiek dan de eerste drie platen. Het gejaagde is er een beetje af. De snelle doorbraak waar jaren geleden over werd gesproken liet toch iets langer op zich wachten. Twee maanden geleden tekende de band bij Hassle Records en nu wordt deze plaat wereldwijd uitgebracht. Paceshifters gaan komend najaar een promotour doen langs de Nederlandse zalen. Ga ze zien voor we ze kwijt zijn!

Er moet eerst gedweild worden voordat afsluiter Guano Apes het podium kan betreden. Deze band heeft wereldwijd al meer dan vier miljoen platen weten te verkopen. Onze oosterburen hebben er plezier in, dat kun je in alles merken. Er is veel contact met het publiek. Zangeres Sandra gooit zelfs een keer haar microfoon in de menigte zodat er een nummer vanuit het publiek kan worden aangekondigd. De geluidsman gaat er verschrikt achteraan, tot grote hilariteit van de band. Ze zetten een goede set neer. Wat opvalt is het grote aantal Duitsers voor in de tent. Alle hits komen voorbij, inclusief Open Your Eyes, hun eerste uit 1997. Na Big In Japan (de cover van Alphaville) verlaten ze het podium, maar ze komen onder luid gejuich terug om Lord Of The Boards nog te spelen.

Op Guano Apes na staan er geen grote namen op Stone Rock 2017. Maar wat is er een fijne line-up neergezet. Op Spotify is een playlist van Stone Rock te vinden en die spelen wij nog dagen achtereen af.