Ronde een: We trappen de avond af met de surprise-act van deze StuKaFest editie: Art of Bridges, vijf jonge, enthousiaste gasten uit Enschede. De gig begint wat onwennig, maar hey! Wat wil je als jonge band tijdens je allereerste huiskamerconcert ooit? Binnen no-time komt zowel bij de gasten van Art of Bridges als bij het publiek de stemming er goed in. Het geluid van Art of Bridges heeft in de verte wat weg van The Kooks. Ze spelen voornamelijk upbeat en vrolijke nummers maar deinzen ook niet terug voor een balad. Voeg daar een frontman aan toe die zijn woordje écht wel klaar heeft en er is niemand in het publiek die merkt dat de nummers qua tekst her en der wat diepgang missen. Het publiek gaat in ieder geval met een grote glimlach naar buiten.
Wegdromen bij Pitou en Swingen met Art of Bridges tijdens StuKaFest
Enschedese studentenhuizen zijn uitstekende mini-podia
Afgelopen dinsdag streek het StuKaFest neer in Enschede. Achttien studentenkamers waren het toneel voor een zeer divers aanbod dans, toneel, cabaret en natuurlijk heel veel muziek. Onmisbaar is het grote eindfeest bij Atak. Genoeg ingrediënten voor een toffe avond.
Ronde twee: Vervolgens strijken we neer bij Pitou, een jonge muzikante die niet echt in een genre gevangen kan worden. Het is singer-songwriting met een klassieke edge. Het is anders, verfrissend. Pitou’s muziek kan worden omschreven als dromerig. Intens. Ontroerend. De nummers komen ontzettend goed tot hun recht door haar heldere stemgeluid en de mooie ondersteuning van achtergrondzangeressen die ze voor de gelegenheid bij zich heeft. In huize Buurman&Buurman kun je dan ook regelmatig een speld horen vallen. Hoogtepunt is het nummer ‘Building Up The Wall’. Het is a-capella, maar niet zoals we dat kennen: het is nét even frisser en bijzonderder.
Ronde drie: De volgende stop is Roots Rising. Deze tienkoppige band, met oostelijke ‘roots' maakt reggae, hiphop en bovenal één groot feest. Een tienkoppige band kun je natuurlijk niet zomaar in elk studentenhuis kwijt. Lasonderstraat 54 is gevestigd in een voormalig café en blijkt zowaar de perfecte locatie. Roots Rising laat er geen gras over groeien. Meteen is duidelijk dat deze band lol heeft en goed zijn in wat ze doen. Vanaf de eerste minuut knallen ze er dan ook vol in en stilstaan is voor het publiek vrijwel onmogelijk. Werkelijk alles wordt uit de kast gehaald. Er wordt getetterd door een megafoon en een bierkratje doet op een gegeven moment dienst als drumstel. Tijdens een wat minder knallend nummer lijkt het publiek even zijn aandacht te verliezen, maar dat maakt Roots Rising tijdens de rest van de gig weer ruimschoots goed met hun awesome beats en tomeloze energie. Kunnen we deze band please terug gaan zien op festivals komende zomer?
De rondes zijn voorbij en het publiek vertrekt naar huis of naar het eindfeest. In Atak pikken we nog Nairobi Golf Kid en The Indien mee. Bij binnenkomst is Atak nog vrij verlaten. Als Nairobi Golf Kid stipt om 23.30 hun set aftrapt stroomt de Grolschzaal al wel langzaam iets voller maar dit gaat niet van harte. Normaal gesproken beschikt Nairobi Golf Kid over genoeg ingrediënten om een toffe set neer te zetten maar het lijkt vanavond niet uit de verf te komen. Op het podium gaan een aantal technische dingen niet helemaal zoals het hoort en het publiek is ook vrij tam, weinig enthousiast. Ook als het feeërieke The Indien om 00.15 start met spelen en de zaal alweer iets beter is gevuld lijkt het publiek niet echt los te komen. Er is niet veel interactie en weinig sfeer. Ontzettend jammer want op de set van The Indien is vrijwel niets aan te merken. Het publiek laat zich niet inpakken door het fijne stemgeluid van Walther. In de zaal is er veel geroezemoes en het publiek heeft meer aandacht voor buurman of telefoon. Jammer.