Het was nog even afwachten hoe het weer zou worden deze zaterdag 4 juni. Er stond aardig wat onweer met de nodige regen in de voorspelling een week van tevoren. Naarmate de festivaldag dichterbij kwam veranderde het weerbeeld gelukkig volledig: het werd een heerlijk warme dag met volop zon en af en toe een wolkje, hét perfecte festivalweer. Het Carillonveld op het terrein van Universiteit Twente was zoals ieder jaar omgetoverd tot een sfeervol geheel met vier diverse stages met bands en djs, mooie kunstprojecten, fijne hangmatten om in te chillen, verschillende food trucks en nog veel meer. Het groenste gras van Enschede? Dat kon je deze dag vinden bij Green Vibrations.

Ieder jaar weer slaagt de organisatie van het festival er in om een succesvolle en gezellige dag neer te zetten, zo ook deze zestiende editie van Green Vibrations. Door de jaren heen heeft het festivalrecept zich zodanig gespecialiseerd dat er vandaag de dag vrijwel geen ingrediënten meer hoeven worden toegevoegd om een geslaagd festival te hebben. Waar dit door komt? Heel simpel: er is voor ieder wat wils zonder dat je daar de hoofdprijs voor hoeft te betalen. Natuurlijk krijg je er ook geen (inter)nationale grote artiesten voor terug, maar op een goede line-up met kwalitatieve lokale artiesten en bands kun je altijd rekenen bij Green Vibrations.

Zo staan er dit jaar een aantal fijne beloftes op de poster, zoals singer-songwriter Jeangu Macrooy en het energieke Nairobi Golf Kid op de Bandstage en wordt het publiek tevreden gehouden met een paar gevestigde namen, zoals Roots Rising die al eerder op de planken van de Bandstage hebben gestaan. Ook Jay Minimal is op de Ravestage inmiddels een "oude rot" in het Green Vibrations vak. Even relaxen doe je bij de Bass Stage of bij de Chill Out waar onder andere de talenten van Top TSG te zien zijn en een biertje haal je natuurlijk in Loets Bar. Onderweg kun je je vergapen aan de kunstinstallaties van onder andere Kunst In Meervoud en kun je heerlijk chillen in het gras op de heuvel. Kortom: er is genoeg te doen en genoeg te zien voor diverse soorten muziekliefhebbers. 

En dan is er natuurlijk de festivalbeker, de door Beeldgeneratie ontworpen plastic beker waarmee je ieder jaar je biertjes haalt. Green Vibrations is hiermee een van de weinige festivals waarbij het gras daadwerkelijk groen is en niet bezaaid is met plastic bekers. Daarnaast geeft de festivalbeker een soort gevoel van verbondenheid (zonder dat het eng wordt): het heeft toch wel wat om iedereen uit een beker met hetzelfde design te zien drinken. Voor velen is de beker tevens een soort trofee die eenmaal thuis aan de verzameling van festivalbekers van eerdere edities wordt toegevoegd. Waarschijnlijk is het al een soort gewoonte geworden, maar een hele goede zet van de organisatie om de plastic bierpul ieder jaar weer terug te laten komen.

Een van de meest sterke punten van het festival is de sfeer. De zon schijnt, mensen zijn vrolijk, het bier vliegt er doorheen en er wordt al direct aardig wat gedanst. De meeste mensen verzamelen zich in de kuil bij de Ravestage waar de mannen achter Broodje Aap het veld aan het opwarmen zijn. Brant & Eslaub knallen hun lekkerste house tunes het festivalterrein op terwijl de goedlachse Jeangu Macrooy even verderop zijn loepzuivere stem en dito muziek ten gehore brengt aan het publiek dat langzaam binnen druppelt. Het is nog niet ontzettend druk, maar dat lijkt voor geen van de artiesten de pret te drukken. Het is een mooie dag en dat mag op welke manier dan ook gevierd worden!

Bij de Bass Stage iets verderop het terrein is het vrijwel vanaf het begin van het festival lekker vol met dansende mensen. Dat is niet zo gek: het is dé plek deze dag voor de beste dubstep, trap, dancehall en hiphop. Het is moeilijk om hier stil te blijven staan en dat doet dan ook bijna niemand. Wat opvalt deze editie is dat er bij iedere stage een bar te vinden is. Je hoeft nergens lang te wachten voor je biertje of fris, wat wel heel erg prettig is op een warme dag zoals deze. Van dansen op de groovy techno tunes van Jay Minimal krijg je aardig dorst, dus de aanwezige bar is dan wel erg prettig. Het is over het algemeen nergens óntzettend druk, terwijl er toch rond de 3.000 mensen aanwezig zijn op het drukst van de dag. Toch lijkt het minder druk dan eerdere jaren. Is de opzet wat ruimer of zijn er daadwerkelijk minder mensen door bijvoorbeeld de vele andere festivals deze zaterdag? Het is eigenlijk alleen maar prettig dat je alle ruimte hebt om te dansen, te zitten, te liggen en te relaxen. Omdat de bass bij Jay Minimal flink knalt, is het voor de aanwezigen bij de Bandstage bij Anna Logue soms wel even schakelen. Gelukkig is de sound van de nog aardig nieuwe band indrukwekkend genoeg om je interesse vast te houden en is het niet zodanig storend, toch een aandachtspuntje voor de volgende editie.