The Wailers zijn al sinds jaar en dag, om precies te zijn sinds 1969, bekend als de begeleidende band achter Bob Marley. Dit is dan ook het moment waar de basis van reggae gelegd wordt, eerst in Jamaica, Kingston Town, en later over de hele wereld. Samen met Bob Marley hebben The Wailers wereldwijd meer dan 250 miljoen albums verkocht. Naast Bob Marley hebben ze ook opgetreden met bijvoorbeeld Sting, The Fugees en Carlos Santana.
Nu zijn ze al bijna twee jaar bezig met hun Legend-tour en met die reden doen zij het Burgerweeshuis in Deventer aan. Bassist Aston Barrett is de enige echte oud bandlid en speelt hiermee onbewust een hoofdrol.
The Wailers spelen prima show maar stellen teleur
De energie en boodschap van Bob Marley komen niet over
The Wailers afgelopen week in Deventer, a dream coming true. Althans, dat zou je denken… Muzikaal viel er weinig op te merken aan deze avond, maar qua sfeer en enthousiasme liet het helaas te wensen over.
Voor een woensdag is het druk in de zaal van het Burgerweeshuis. Voorafgaand in het afgeladen Burgercafé speelt reggaeband Roots Rising. Al spelend neemt de tienkoppige band de helft van de ruimte in, waardoor de band en het publiek door elkaar heen staan. Ze laten hier hun eerste videoclip zien van 'Viva La Revolution'. Ondanks het geluid weet de clip te overtuigen. De energie in het café is te gek, de sfeer is goed, de tunes zijn right. De bandleden spelen in sync. Dat gemengd met het toffe samenspel van de frontman en frontvrouw in combinatie met de vette blazerssectie, knallende saxofoonsolo's, en energieke raps weten ze de zaal op te zwepen. De band heeft er duidelijk plezier in, wat aanstekelijk werkt bij het publiek dat zich met de catchy tunes opwarmt voor The Wailers. Opmerkelijk is de te gekke drumbattle tussen de percussionist en drummer. Viva la Revolution!
Met de fijne en aanstekelijke deuntjes van Gwandoya wordt het publiek nog verder opgewarmd. De sfeer zit er goed in. Om klokslag 21 uur begint de band te spelen onder luid applaus van het publiek. Het eerste nummer knalt er lekker in, echter het tweede nummer, ‘No Woman, No Cry', lijkt een eeuwigheid te duren. Het voelt langdradig en kalmpjes. Alle bekende nummers komen voorbij, maar echt warm… dat krijgen we het er niet van. De Caribische vibes staan in de ijskast.
De energie die Bob Marley uitstraalt en die terug te vinden is in zijn nummers is bij The Wailers ver te bekennen. Ze doen wat ze moeten doen, spelen alle bekende nummers. Muzikaal is er niets op aan te merken, het zit strak in elkaar en een valse noot komt er niet in voor, maar de chemie tussen de bandleden is er niet. Het is statisch en saai. Alles is keurig binnen de lijntjes, voor een spontane uitspatting is geen ruimte. De frontman is weinig overtuigend, de zangers verkouden en tussen de bandleden is er weinig contact.
Het publiek merkt dit ook en verliest daarmee haar interesse, is onrustig en kletst meer dan dat ze luistert. Het is alsof je een cd op de achtergrond hebt aanstaan. Dit kan iedere coverband neerzetten. Het totaalplaatje? Een blamage zonder hoogtepunten. Het publiek had beter thuis op de bank kunnen blijven zitten al luisterend naar een plaat van Bob. The Wailers zonder Bob blijkt geen succes te zijn.