Achter in de zaal komt de sfeer met wat vertraging over. Vrouwen spreken luid nog even de werkweek door terwijl Wouter Hamel zijn concert begint. Waar de eerste twee albums van Hamel overheersend ‘jazzy’ waren, is zijn nieuwe plaat Lohengrin meer de pop-kant op gegaan. Dat is in Deventer nog niet direct te horen. Pas na een paar nummers komt er wat meer pit in de show met de nieuwe single My Demise. Hoewel je bij ‘pit’ in dit geval niet aan gillende gitaren en drumsolo’s moet denken. Hamel blijft Hamel zoals we hem kennen; rustig, degelijk en soms net iets té zoetsappig. En dat is gelijk de grote kracht van de zanger. Ineens is het niet zo erg meer dat na de natte zomer nu alweer een koele herfst volgt. We kunnen ons warmen aan Wouter. Zijn muziek is romantisch, dromerig en ‘feel good’. Er zijn bij het nieuwe album alleen wat meer meeklap- en meezingmomenten dan voorheen en de contrabas is ingeruild voor een elektrische basgitaar. Ook een rasp en banjo zijn voor deze tour van zolder gehaald, waarmee het concert alles behalve saai is.
Er is niet alleen gewisseld van instrumenten, maar ook van muzikanten zelf. Vooral nieuwe gitarist Rory Ronde is een schot in de roos. Daarnaast is Benny Sings niet langer de vaste producer, maar heeft Hamel voor Lohengrin het heft in eigen handen genomen. Daarmee zijn de nummers persoonlijker geworden. Het ‘Loveboat-gevoel’ dat de zanger, naar eigen zeggen, met zijn debuutalbum wilde overbrengen schijnt nog steeds door, alleen bevatten de nieuwe nummers meer diepgang. De knipoog van liedjes als Don’t Ask, Don’t Tell (een nummer over de affaire tussen Bill Clinton en Monica Lewinsky, legt de zanger in Deventer uit) heeft plaatsgemaakt voor meer oprechte emotie. Het absolute hoogtepunt van het concert vormt het melancholische Little Boy Lost, waarmee Hamel ook de achtersten in de zaal stil krijgt.
De zanger heeft bij bijna elk nummer een persoonlijk verhaal te vertellen. Opmerkelijk genoeg blijken vooral vrouwen indruk te hebben gemaakt op de zanger, die recentelijk zijn relatie verbrak met NOS-presentator Winfried Baijens. Zo vormt onder andere het nummer Giu Giu onderdeel van een heus ‘vriendinnenblokje’ aan nummers. Wouter windt het publiek probleemloos om zijn vinger. Maar, ‘less is more’, zo blijkt bij de toegift. Het laatste nummer wordt opgevoerd tot ska-tempo. Het geeft een vrolijk einde, maar doet toch een beetje afbreuk aan de zo zorgvuldig opgebouwde sfeer. Maar Wouter Hamel blijft desondanks een grote aanrader om de donkere dagen mee in te gaan. Laat de kerst maar komen, wij zijn er klaar voor.