Bij binnenkomst blijkt Grimhorde het er al op te hebben zitten en bouwen de heren met beschilderde en bezwete gezichten hun apparatuur af. Volgens enkelen, uit het op dat moment nog twintigkoppige publiek, was de viking metal leuk maar had het weinig om het lijf. Gelukkig zijn er nog 2 andere bands op deze zaterdag 17 mei. Kort daarna tijd voor Misanthropia om op te bouwen. En daar nemen ze ruim de tijd voor: drie kwartier, voornamelijk gevuld met patserige gitaarsolo’s. Het blijft een bijzonder volkje, gitaristen. Maar ondertussen groeit het publiek gestaag en komt met de drukte ook de gezelligheid. Nadat het geluid wat is gefatsoeneerd, knalt de band haar melodieuze black metal het zaaltje in. De synths staan enorm hard en de zang juist weer zacht, wat de kracht wat uit de muziek haalt. Verder best een onderhoudende band, waar het pulbliek het mee eens lijkt te zijn. Er gaan aardig wat jonge hoofdjes op en neer vooraan. Een speciale vermelding verdient de podiumaankleding: twee grote omgekeerde kruizen met doodshoofden en vlakkerende rode lichtjes. Zo kitsch heeft zelfs King Diamond het niet! Na een wat kortere ombouw is de beurt aan Conorach. De band betitelt haar muziek als ‘melodic folk metal’. Best treffend. Met zes man is het een beetje proppen op het Walhalla podiumpje, maar de heren hebben er duidelijk schik in. De muziek ligt makkelijk in het gehoor en heeft door de folk melodieën een bepaalde joligheid over zich. Met een goed aantal biertjes achter de kiezen lijkt het publiek het in het begin erg leuk te vinden. Naarmate het optreden vordert, verslapt bij menigeen de aandacht. Het zal de band een worst wezen, die speelt rustig door. Al met al weer een typisch Walhalla avondje, waar iedereen bier uitdeelt en het geluid ongecontroleerd en hard is. Van Pagan was eigenlijk weinig sprake, maar dat lijkt ook een populaire maar loze verzamelnaam te worden. Het wekt in ieder geval de interesse van metalfans, want Walhalla is regelmatig minder druk.