“We zijn ‘n echte ADHD-band, maar nemen af en toe de tijd”

Het debuutalbum van The Junes laat nog even op zich wachten

Judith Heemskerk, ,

De van origine Zwolse band The Junes had van oorsprong het idee om in 2007 hun eerste echte plaat te lanceren. Ver in het jaar 2007 is de plaat nog in geen landen of wegen te bekkenen. In een heuse ondervragingsronde met de zanger van The Junes, Bertolf Lentink, spraken we onder andere over de reden voor deze vertraging.

Het debuutalbum van The Junes laat nog even op zich wachten

De van origine Zwolse band The Junes had van oorsprong het idee om in 2007 hun eerste echte plaat te lanceren. Ver in het jaar 2007 is de plaat nog in geen landen of wegen te bekkenen. In een heuse ondervragingsronde met de zanger van The Junes, Bertolf Lentink, spraken we over de reden voor deze vertraging, de sfeer van het album, de samenwerking met verschillende Nederlandse bands en zeventienjarige meisjes. Wie stad en land afreist om The Junes te zien, zal er dit jaar bekaaid afkomen. Ze zijn namelijk niet van plan meer heftig te touren, maar zich compleet te storten op het album in de maak dat inmiddels haast een jaar vertraging heeft opgelopen. Bertolf: 'We zullen daarom dit jaar niet zoveel optreden. Het spelen heeft nu niet de hoogste prioriteit. Dat is nu het album waar we hard mee bezig zijn.' Om ervoor te zorgen dat het publiek zo snel mogelijk kan genieten van hun album zoeken The Junes hard door naar de juiste producer, de juiste songs, maar bovenal zoeken zij naar het juist uitgebalanceerde album. 'We willen echt dat dit album goed wordt. We hebben inmiddels drie aanbiedingen gehad van labels die het album willen uitbrengen, maar we hebben nog geen beslissing genomen over wie het gaat worden. We willen echt de juiste beslissingen maken ten goede van het album. Daarom zijn we nu ook met verschillende producers bezig. Zo hebben we afgelopen week nog samengewerkt met Reyn Ouwehand die de producer is geweest van Coparck.' Hoewel The Junes nog niet gekozen hebben met welke producer ze in zee zullen gaan, laat Bertolf wel doorschermen dat het met Ouwehand wel erg klikte. 'Het is moeilijk zat om een goed album te maken. Maar wanneer je samen met zo'n producer samenwerkt zie je dat sommige nummers, waarvan je dacht dat die niet op het album zouden passen, toch weer zo getransformeerd kunnen worden zodat het dezelfde sfeer weet te krijgen.' Juist de zoektocht naar de precieze sfeer en de queeste naar een eenduidige lijn voor het album zorgt voor de lange wachttijden voor de fans. Bertolf is zich daar maar al te bewust van: 'Vergis je niet hoor. Wij hebben ook zin dat het album er eindelijk is. Ik heb soms ook wel gedacht: "dit is het geschikte moment om het album uit te brengen. Nu moet het anders verdwijnt de piek weer!" Maar achteraf gezien ben ik dan blij dat we gewoon de tijd nemen om een echt goed product af te leveren. We willen gewoon geen genoegen nemen met minder. We krijgen soms wel de vraag: "jullie hebben toch allang twaalf nummers die jullie op het album kunnen zetten?" Dat is ook wel zo, maar er moet in een album wel één lijn in zitten. Je moet een goede balans weten te vinden op het album en elk nummer moet gewoon steengoed zijn.' Of het album steengoed gaat worden, kan Bertolf nog niet met zekerheid zeggen. Toch weet hij al de sfeer van het album goed te omschrijven. 'Het concept voor het album wordt steeds duidelijker. Het gaat een beetje de kant op van de Melo-pop. We zoeken een beetje naar de sfeer van de Doves. We hadden al een paar sterke melancholische ballads en nu proberen we die sfeer door te trekken naar onze uptempo rocknummers.' Het langverwachte debuutalbum van The Junes zal dus nog een periode op zich moeten laten wachten om de melancholische sfeer perfect neer te zetten. Op de vraag of zij dan zelf ook overal ruim de tijd voor nemen antwoord Bertolf: 'Nee hoor, we zijn eerder ADHD-typjes. Afgelopen zaterdag reden we voor het eerst in een bandbus naar een concert in Horst toe. De volumeknop van de radio stond op twintig en we kakelden door elkaar heen; net een echt kippenhok! We zijn dan ook een echte ADHD-band. Om zijn hypertensie te illustreren roept Bertolf hier snel achteraan: 'Maar zo'n bus is wel het echte rockgevoel, joh!' Het complete plaatje van rock 'n roll (seks, drugs en rock 'n roll) is niet aan The Junes besteed, vertelt Bertolf. Hoewel hij lacherig bekent dat hij wel eens geroepen heeft dat zeventienjarige meisjes na afloop wel backstage bij hem mochten komen. 'Ja, je gelooft me misschien niet, maar dat riep ik eens voor de fun. We hebben namelijk een nummer dat 'Seventeen' heet. Ik zeg dan wel eens: "zijn er nog zeventienjarige meisjes in de zaal, die mogen dan na afloop backstage komen". Dan zal je natuurlijk altijd weer zien dat er op dat moment uiteraard een recensent in de zaal stond die dat meteen opschreef. Maar om dit misverstand uit de weg te helpen: ik ben geen pedo, hoor! En wat betreft groupies, tja die hebben we eigenlijk niet,' vertelt de zanger zeer nuchter. Bertolf heeft een zeer nuchtere kijk op zijn 'rockerbestaan'. Juist hierdoor is hij zelden meer nerveus. Hoewel, als hij lichtelijk nerveus is, vertelt hij, dan worden de ADHD verschijnselen sterker dan normaal. Bertolf vertelt openlijk over die enkele momenten dat hij toch nog wel erg nerveus was. 'Toen ik samen met Ilse DeLange op het befaamde en begeerde Pinkpop podium kwam te staan was ik van te voren erg nerveus. Ik denk dat dat voornamelijk kwam door de naam Pinkpop. Maar later bleek het nog niet eens zo eng te zijn. Op Pinkpop zie je alleen een mensenmassa meer niet. Het is daarom veel enger om te spelen in zalen waar mensen hoofd aan hoofd praktisch bovenop je staan. Dus achteraf gezien was die nervositeit niet nodig geweest.' Naast Pinkpop hebben The Junes de afgelopen jaren een aantal geweldige ervaringen opgedaan, waaronder het spelen in de Heineken Music Hall, het samenspel met The Sheer, Ilse DeLange en in het voorprogramma van Bløf. 'Het zijn wel enorme ervaringen geweest. Als je in het voorprogramma van Bløf staat, merk je dat je toch anders gaat spelen. Het is niet dat je meer je best doet voor een groep van 2.000 mensen in plaats van een select groepje van honderd, maar je moet wel anders spelen. Zo'n optreden heeft meer energie nodig; er moet echt een schepje bovenop om de hele crowd mee te krijgen. Maar als je dat dan lukt is dat een supergevoel. Dan wordt je gewoon opgetild en zweef je weg.' Hoewel The Junes hebben geproefd van het grotere succes blijft het een band die in het Zwolse café de Singel begon. 'We zijn natuurlijk hier in Zwolle begonnen in De Singel. Daar is en was altijd een fantastische sfeer. Als het dan helemaal volgeladen was, iedereen dicht op elkaar stond te swingen en mee te blèren, was dat natuurlijk een fantastische ervaring. Zwolle blijft dan ook voor ons speciaal. Het is de plaats waar we elkaar hebben ontmoet en waar we nog steeds repeteren. Zwolle heeft ons wel geholpen om te komen waar we nu zijn. Het heeft ons een zetje gegeven. Inmiddels wonen we niet allemaal meer in Zwolle, maar Zwolle is en blijft onze Thuishonk.'