GRAP: een nieuwjaarsshow vol Amsterdamse beloftes

Een maand geleden stonden ze op hetzelfde podium, in een zo goed als uitverkocht Melkweg Upstairs met hun EP-release. De zaal is aanzienlijk minder goed gevuld, maar dit doet niets af aan de show die The Visual opnieuw weet neer te zetten. De diepe stem van Anna van Rij boeit het publiek van begin tot eind. The Visual is zo hypnotiserend dat het niet uitmaakt dat er wat tijd tussen de nummers zit. Bovendien wordt deze opgevuld door Voodoo sound man Timon Persoon en Jochem van Rooijen op drums. De bandleden openen rustig, maar de muziek vloeit al snel organisch door naar hard en rauw. Soms is er sprake van een bepaalde kilte, soms van hartverscheurende smacht, Anna’s stemgeluid is altijd in excentriek samenspel met de muziek; in een muisstil Upstairs speelt The Visual opnieuw de zaal plat.

Voor de opnames van de eerste EP, bestaande uit 8 nummers, trekt de band naar Gent. Van Rij kon eerder al vertellen dat de EP, naast een tweetal meer toegankelijke nummers, vooral harder en rauwer zal worden met meer band. “We kunnen nu meer uitpakken met dank aan een goede producent en een goede studio” aldus Van Rij. In februari staat de band op Grasnapolsky en A Day in the Forest. Boekingen lopen ook binnen. Van Rij zal zich naast veel spelen ook richten op ‘schrijven en onderzoeken’. “Het is dit jaar veel bouwen aan wat we nu hebben staan, zodat we dit door kunnen trekken naar 2019. Ik hoop ook dat we onze stijl en tijd kunnen vangen, zodat we die verder kunnen vertalen. Zo kun je een plek creëren in de muziekwereld, waarin je dan ook een inspirator wordt.''

Naast het uitbrengen van hun EP, het behalen van mijlpalen zoals spelen op festivals en het werken aan een basis voor de komende jaren, zijn de pijlen stiekem ook al gericht op het buitenland. België wordt genoemd, vanwege nieuwe connecties daar, maar er zijn ook al mogelijkheden om te spelen in Schotland. Genoeg redenen om deze band in de gaten te houden!

Voor het showcasefestival is ook de karakteristieke zaal Cinema geopend. Zonder podium, in een goed verlichte ruimte en in akoestische setting, wordt het zittende publiek getrakteerd op bijzondere optredens, mede dankzij de unieke en intieme setting. De jonge Amsterdamse Jana Mila trapt af. Gewapend met haar gitaar en korte verhalen tussen de nummers door weet ze het publiek al snel in te pakken. De voorste rij zit vol en men luistert met aandacht naar de heldere klanken van haar stem. Haar country-achtige muziek wordt bij enkele nummers ondersteund door de viool, en ook de broer van Jana speelt een nummer mee op tweede gitaar.

ALASKA POLLOCK, de band onder leiding van Jelte de Vries, is een band die bijna geen introductie nodig heeft. De lampjes, altijd aanwezig bij optredens van de band, geven meteen weg dat ALASKA POLLOCK in the house is. In een donkere ruimte, met deze keer wat extra verlichting, en een nog steeds imposante backdrop, zet deze Amsterdamse band de zaal al snel op zijn kop. Er wordt gedanst, gelachen en geapplaudisseerd. POLLOCK zet een strakke set neer en de steeds vollere zaal geniet duidelijk. Qua beeld en gevoel weten de mannen altijd wel te overtuigen, maar hun geluid staat ondertussen ook als een huis. Ze zijn sterk, krachtig en ver weg van de dromerige setting die ze visueel creëren.

Live hebben de mannen het overduidelijk goed voor elkaar, waardoor we  ons afvragen wanneer de volgende stappen volgen. Deze stappen willen ze dit jaar gaan maken. “Eigenlijk zijn we nog helemaal niets”, zegt Jelte, “maar dit jaar willen we omhoog. Dus veel spelen en nieuwe muziek.” Nieuwe muziek, zo geven de mannen zelf aan, krijgt een extra invalshoek door de samenwerking tussen Jelte en drummer Rogier van Roosmalen. Door hun visuele setting is het al snel veel naar de band kijken. Met de inbreng van Rogier zal het ook meer bewegen worden. Dit sluit aan bij het idee dat ze meer mainstream muziek gaan maken, zonder daarbij te veel van hun eigen, bijzondere stijl af te wijken. Daarnaast zal dit jaar een volgende single worden uitgebracht. Het woord EP valt ook enkele keren, maar het is nog even afwachten wanneer daar concrete plannen voor naar buiten komen.

Het is een goed begin van het jaar voor de onconventionele rapper Jay. Zo mag hij in de eerste week van het nieuwe jaar meteen beginnen met zijn nieuwe opzet. De jonge Amsterdammer draait al enkele jaren mee in het circuit, maar besloot vorig jaar op een geheel andere manier zijn muziek over te brengen: met een live band. Het wordt de eerste keer dat de mannen spelen in deze setting. De band is ondertussen ook betrokken bij het gehele proces, van het schrijven van een nummer tot het eindresultaat en ze zijn druk bezig met meer en nieuwe muziek. Jay-Way focust zich dit jaar vooral op dit project met zijn band. Hij wil laten zien dat hij meer dan alleen een rapper is, iets dat hij al had bewezen door de positieve insteek in zijn teksten. Hij droomt van festivals als North Sea Jazz. “Daar gaan we dit jaar aan bouwen,” zegt hij zelf.

Dat Jay-Way een artiest is met meerdere gezichten wordt al snel duidelijk. Zijn set bestaat uit nummers met veel rap, maar schakelt ook tussen zachtere nummers en in de muziek zijn verschillende invloeden herkenbaar. Dit alleen zorgt al voor een interessant optreden. Jay-Way combineert het met een aanstekelijke charme, en een gevoel voor humor waardoor hij ook met de foutjes wegkomt. Het publiek is luid en enthousiast. Het optreden is echter bij vlagen wat rommelig en mist focus. Hij is op momenten niet zuiver en lijkt soms het tempo van de beat te verliezen. Zeker zonde, want een aantal van zijn nummers zijn sterk en de band, die terecht enkele keren in de spotlight worden gezet, weet de nummers krachtig over te brengen. Desalniettemin - Jay klaagde vooraf aan het optreden al over hoofdpijn - is dit zeker iets om vooral naar uit te blijven kijken. Het publiek heeft in ieder geval genoten van het feestje en het dak ging er af.

Uit het geweld van Jay-Way, valt men ineens in het verfrissende, ritmische Massi. De normaal 6-koppige band staat nu in akoestische setting in de Cinema, met slechts zanger en frontman Sam "Massi" Raaijmakers, Bram Capel op akoestische gitaar en drummer Casper Abeln op cajon. Het is voor het eerst dat de mannen in deze opstelling spelen, maar ze gingen de uitdaging maar al te graag aan. Mede door de intieme setting en de akoestische opzet, komt het poëtisch woordenspel in de tekst goed tot zijn recht. De tweede stem zorgt voor een interessante combinatie, die soms wel, soms niet helemaal lijkt te werken. Met zijn zachte stem is Massi mooi en verhalend, soms rap en scherp, met andere nummers weer heel open en kwetsbaar. Het publiek is geheel ingepakt en geboeid en hun denderende applaus aan het eind van de set is zeer terecht. Sam zelf is zichtbaar aan het genieten en speelt nummer na nummer met een grote grijns op zijn gezicht.

Eind 2017 tekende de band met hun nieuwe boeker, waardoor optredens langzaam maar zeker binnen komen. Sam zegt vooral heel veel te willen spelen dit jaar en meters te maken. In 2019 hopen ze op Noorderslag te staan. Dit jaar zal eerst hun reeds aangekondigde EP uitkomen. Sam verklapt alvast dat de EP een fusion van verschillende stijlen als funk, hiphop en disco is. Ook komt er nog een single met video uit. Verder is het vooral muziek, festivals, spelen en verder gaan op de weg waarop ze nu zitten. “Ik ben een van de rappers die laat zien dat stempels niet nodig zijn” zegt Sam zelf. Reden om naar uit te kijken dus.

Het gaat hard met het viertal achter Tape Toy. Vier maanden geleden ontstond de band als project vanuit hun opleiding aan het Conservatorium, speelden ze hun tweede optreden ooit in de voorrondes van de Amsterdamse Popprijs en in december wonnen ze die. En dat de band sprongen maakt en zich verder ontwikkelt, is te merken. Ze knallen van het podium af met muziek die maar blijft boeien. Er is al veel gesproken over het plezier dat deze jonge band uitstraalt. Dit lijkt alleen nog maar sterker te worden. Hun geluid is hard en krachtig, al zijn de drums soms iets te hard aanwezig. Zowel op het podium als in de moshpit wordt gesprongen en gedanst. De band ondergaat een groeispurt. Ze staan nog steviger op het podium waardoor het lijkt alsof ze nergens anders horen te staan. Hierdoor komen ze ook veel comfortabeler over. De nummers zijn waar mogelijk nog strakker, de riffjes komen harder over en ze lijken zichzelf keer op keer te overstijgen.

De band heeft genoeg redenen om uit te kijken naar 2018. Deze maand staan ze op Altersonic, in de komende maanden komt een live video uit en gaan ze “eindelijk ook muziek opnemen”, aldus de band zelf. Er komt er een eerste single voor de zomer en een tweede na de zomer uit en ze zullen deelnemen aan Popronde 2018. En verder? Muziek. Heel veel muziek. Ze kunnen alvast verklappen dat ze, tussen het spelen en studeren door, veel gaan schrijven voor hun EP.

Zelf geeft de band aan nog steeds vooral heel verbaasd te zijn, wanneer ze zich beseffen wat er nu al allemaal op het programma staat voor 2018. Zangeres Roos van Tuil noemt de band nog steeds “piepklein”, maar de agenda geeft ondertussen wel aan dat ze de komende maanden 2 à 3 shows per maand gaan spelen. Van Tuil kan ook niet laten te benoemen dat ''het een beetje hetzelfde riedeltje'' is. Ze lacht zelf net zo hard als haar bandleden en grijnst. “Schrijven, spelen, spelen spelen spelen, schrijven. Het is een beetje de bekende weg, maar we willen ‘m wel kapot maken”. Tape Toy heeft zin in het nieuwe jaar. Dat is terecht en dat is duidelijk; ze knallen het publiek bijna de zaal uit en sluiten onder een daverend applaus de avond af.